ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

Ποια δημοκρατία ρε; (Η αστική δημοκρατική παράκρουση)


Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ε. Βενιζέλος προέβη σχετικά πρόσφατα σε μία κυνική όσο και σοκαριστική ομολογία (για όσους βέβαια επεξεργάζονται, με την κρίση και λογική που διαθέτουν, όσα λέγονται, ειδικά από δημόσια πρόσωπα):
στα πλαίσια της προεκλογικής του εκστρατείας, δήλωσε ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο ΣΥΡΙΖΑ, για λόγους άγρευσης ψήφων, έχει στην ουσία υποκαταστήσει το παλαιοκομματικό, πελατειακό(!!!) ΠΑΣΟΚ. Άσχετα αν έχει δίκιο ή όχι σ'αυτή τη διαπίστωση (ο καθένας βλέπει-ακούει-κρίνει και βγάζει τα συμπεράσματά του), μια τέτοια δήλωση αποτελεί κυνικότατη ομολογία ότι τόσο ο ίδιος όσο και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, και βεβαίως και των άλλων κομμάτων στο "θίασο που αποκαλείται Ελληνική Δημοκρατία", γνώριζαν πως πως το εγχώριο πολιτικό σύστημα είχε δημιουργήσει και συντηρήσει ένα κατάπτυστο κι αισχρό πελατειακό κράτος...

 Τελικά, πόσο είχαν άδικο οι αρχαίοι Έλληνες πολιτικοί φιλόσοφοι που απαξίωναν το δημοκρατικό πολίτευμα; Υποδεικνύοντας (π.χ. ο Αριστοτέλης) και τη βασική του αδυναμία: αναδεικνύει σχεδόν πάντα στην εξουσία μετριότητες, που αντικατοπτρίζουν το πνευματικό επίπεδο και το μέσο όρο ηθικής του λαού, ενώ είναι κι επικίνδυνοι να υποκύψουν εύκολα στο χρηματισμό (από τα ισχυρά συμφέροντα) και στη διαφθορά. Κάτι που ενστερνιζόταν και ο Πλάτωνας, όπου στο πολίτευμα που είχε οραματιστεί, αυτό της ιδανικής Πολιτείας, οι πνευματικά και ηθικά ώριμοι πολίτες στην ουσία αυτοδιοικούνται. Σε μια μορφή Αναρχίας, με άλλα λόγια, όπου επικρατεί η Ηθοκρατία και η κοινωνία διαπνέεται από ανώτατη πολιτική πνευματικότητα, ύψιστες ηθικές αρχές και καλοσύνη, έτσι ώστε να μην είναι χρειαζούμενη η εξουσία!

 Αν στα προηγούμενα πουν κάποιοι ότι τέτοιας καθαρότητας πολιτικοί θεσμοί φαντάζουν πλήρως ουτοπικοί, τότε (ίσως και άθελά τους) παίζουν το παιχνίδι εκείνων των σκοτεινών κέντρων εξουσίας και εξανδραποδισμού των ανθρώπων, στους οποίους "φοράνε καπέλλο" τις αστικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, ώστε να έχουν τη σουρεαλιστική ψευδαίσθηση ότι οι κοινωνίες τους είναι δημοκρατικά δομημένες και θεσμικά εύρυθμες. Κι έτσι οι πολίτες-ψηφοφόροι-πελάτες δεν κατανοούν (;) ότι καλούνται να επιβιώσουν μέσα σε ταξικές, διεφθαρμένες, μετριοκρατικές, ολιγαρχικότατες στην ουσία τους, κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Που παγιδεύουν τους πολίτες-θύματα στον ατομικισμό, εξαπλώνουν τη φαυλοκρατία (είναι χαρακτηριστικό εδώ το εγχώριο παράδειγμα του "ελεύθερου", μετά την επανάσταση του'21, νεοελληνικού, βαθιά διεφθαρμένου, κρατικού μορφώματος-ανέκαθεν προτεκτοράτου στις ξένες δυνάμεις), προωθούν τη φιλαργυρία και ταυτίζουν την πολιτική με τα οικονομικά μεγέθη και των πλουτισμό κάποιων (λίγων) και την εξαθλίωση κάποιων άλλων (των πολλών )! Άρα, με αυτήν τη δυτικής εμπνεύσεως αστική, φιλελεύθερη "δημοκρατία", διαλύουν ουσιαστικά τους κοινωνικούς θεσμούς  και ο λαός απ'την άλλη ταΐζεται ξεδιάντροπα με το κουτόχορτο της ισότητας!

 Όσο για το εγχώριο ψευδοδημοκρατικό καθεστώς, με μονοκομματικές Συνταγματικές ανατροπές κι αναθεωρήσεις (συνταγματικά πραξικοπήματα συχνά), χωρίς να ρωτηθεί φυσικά ο λαός και με τη σιωπηλή συναίνεση των εκλεγμένων στελεχών του, θεσμοθέτησε ένα σωρό παγίδες τα τελευταία 2 χρόνια για το λαό: από τα παράνομα και άθλια μαγειρέματα των μνημονίων ως το εξωφρενικό δωράκι των 50 εδρών στο 1ο κόμμα, οποιοδήποτε ποσοστό κι αν πάρει! Σε μια Βουλή, που και λίγες μόνο ώρες αν συνέλθει και κατόπιν διαλυθεί, οι ωρίτσες αυτές πιάνονται ως πλήρης 4ετής συνταξιοδοτική θητεία των βο(υ)λευτάδων!!! ή δεν το ξέρατε; Κι όσοι βο(υ)λευτές έχουν ήδη μια ακόμα θητεία (κι ας είναι και λίγων μηνών) έχουν εξασφαλισμένη ήδη στο τσεπάκι την ελάχιστη συνταξιοδότηση των 1200 ευρώ! Κι όσοι απ'αυτό το δημοκρατικό συνάφι έχουν συμπληρώσει 12 χρόνια θητείας, ένα πολύ μεγάλο μέρος δηλ. των βουλευτών,  δικαιούνται "συνταξούλα" 5000 ευρώ, άσχετα αν παίρνουν κι οποιαδήποτε άλλη σύνταξη (όσο μεγάλη κι αν είναι) από κάποιον άλλο φορέα!
 Και δούλευε εσύ, σαν ανεκδιήγητο κορόιδο, εργάτη κι εργαζόμενε μέχρι τα γεράματα, ατέλειωτες πλέον ώρες, όχι για να "μαζέψεις" για τα παιδιά σου και τα "αναπαυτικά" γεράματά σου, αλλά για να μπορείς να στέκεσαι ίσα ίσα στα πόδια σου και ν'αντέχεις το ακατάπαυστο δημοκρατικό μαστίγωμα! Κι αν ζήσεις να πάρεις τη συνταξούλα σου, αυτή δε θα φτάνει ούτε για την κηδεία σου...

 Πόσα λοιπόν πρέπει να πάθουν ακόμα οι άνθρωποι και οι λαοί, για ν'αποβάλλουν από μέσα τους τον "ιό της ύπνωσης" και για να κατανοήσουν το αυτονόητο: ότι μπορούν να αυτοοργανωθούν και να ζήσουν, χωρίς τη μεσολάβηση "ειδικών" και "μεσσιών", με δικαιοσύνη, ήθος και αξιοπρέπεια;


ανιχνευτής
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου