ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

«Η πολιορκία της Πειραϊκής Πατραϊκής»

Τις δύο τελευταίες μέρες το τέρας της πατραϊκής κοινωνίας ξύπνησε φέρνοντας μαζί του τα πιο χυδαία ανθρώπινα ένστικτα. Με αφορμή τη δολοφονία ενός ανθρώπου, στην οποία φέρονται να εμπλέκονται τρεις άνθρωποι, οι απάνθρωποι αποφάσισαν στο όνομα του ενός ανθρώπου να εκδικηθούν όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια η κατάσταση στην Πάτρα είναι προβληματική διότι δεν έχει υπάρξει σχεδιασμένη μεταναστευτική πολιτική. Τόσα χρόνια το μόνο που αντιλαμβάνονται οι τοπικές και μη αρχές, ως πολιτική διαχείρισης του φαινομένου της μετανάστευσης, είναι, με πολύ απλά λόγια: «Γίνεται κάτι! Αγανακτούν οι Πατρινοί! Μαζεύουν με λεωφορεία τους Άθλιους της πόλης και τους πετούν στις γύρω περιοχές μέχρι να ξαναβρούν το δρόμο τους πίσω! Και πάμε πάλι από την αρχή».
Δύο μέρες τώρα ομάδα Πατρινών ζητά εκδίκηση. Έχουν μαζευτεί έξω από το κτήριο της Πειραϊκής Πατραϊκής και αρνούνται να απομακρυνθούν μέχρις ότου επιτύχουν αυτό που θέλουν.
Στο όνομα της οργής, είναι έτοιμοι να πράξουν τα πιο απάνθρωπα εγκλήματα. Δεν τους ενδιαφέρουν οι άλλοι, από πού ήρθαν, γιατί ήρθαν. Αρκεί να μην τους αντικρίζουν, για αυτό άλλωστε και οι περιβόητες «επιχειρήσεις σκούπας», αποσκοπώντας να καταλαγιάσουν την οργή των κατοίκων έστω και για λίγο.
Η οργή όμως δεν δικαιολογεί, η οργή απλά έχει τον τρόπο να αποκαλύπτει αυτό που είμαστε ή έστω αυτό που γίναμε, με μία δύναμη τρομακτική. Και με μεγάλη μου λύπη συνειδητοποιώ, έχοντας ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στην περιοχή της Πάτρας, πως αυτή η πόλη έχει ασχημύνει, και πριν προλάβει κανείς να αποδώσει την ασχήμια στους Άθλιους, να σημειώσω πως αναφέρομαι στους φιλήσυχους και οικογενειάρχες Πατρινούς που θέλουν την ησυχία τους και τίποτα άλλο, με κάθε κόστος. Πολύ φοβάμαι πως με τον καιρό ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι και παραδινόμαστε στην «γλύκα» και την «ευκολία» της τυφλής οργής.
Κατά καιρούς έχει γίνει λόγος για σύγχρονο δουλεμπόριο στις γύρω περιοχές και για ένα διεφθαρμένο δίκτυο εμπορίου ονείρων. Όλοι είναι συμμέτοχοι έστω και με τη σιωπή τους.
Απλά κλείνουν τα μάτια και εξοργίζονται, για όλα φταίει ο άλλος, ο ξένος! Τόσο τρομακτικά «λυτρωτικό» σε τέτοιες περιόδους, που εάν δεν υπάρξουν πρωτοβουλίες για εξισορρόπηση αυτού του μίσους που έσπερναν με τόση δεξιοτεχνία κόμματα κατά την προεκλογική περίοδο, η κατάσταση μπορεί να γενικευτεί!
Ελπίζω η ομορφιά που θυμάμαι από την Πάτρα και τους ανθρώπους της να υπερισχύσει. Όσο για την φασιστική ομάδα της χρυσής αυγής, αναρωτιέμαι για τον βουλευτή της στην περιοχή, τον Μιχάλη Αρβανίτη, άραγε έχει σκεφτεί ποτέ του ότι κι αυτός αποτελεί προϊόν αυτού του διαχρονικού φαινομένου της ιστορίας που ακούει στο όνομα «μετανάστευση»;

*Η Sonila Metushi είναι Μέλος Ομάδας Αλλοδαπών-Μεταναστών Φοιτητών Θεσσαλονίκης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου