ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 13 Απριλίου 2023

" AΣΤΕΡΙ: Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ "



AΣΤΕΡΙ: Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

"  Είμαι ένα αστέρι. Στέκομαι στο πλανητικό στερέωμα απέναντί σου, αλλά εκατομμύρια μίλια μακριά από εσένα. Είμαι εκείνο το άστρο που σαν παιδί ξέχασες να μετρήσεις ή δεν πρόλαβες διότι σε πήρε ο ύπνος. Σε παρακολουθώ σιωπηλά από το παρελθόν να ζεις την καθημερινότητά σου στο τώρα, πάνω στο μικρό μπλε πλανήτη. Σε παρακολουθώ σιωπηλά από κάθε χρονική στιγμή κι από κάθε τόπο ταυτόχρονα. Είμαι άχρονο. Είμαι δίχως ιστορία. Είμαι όλη η ιστορία του σύμπαντος.
 Δεν θα μάθεις ποτέ το όνομά μου. Ίσως να μην αποκτήσω και ποτέ. Ίσως και να έχω χίλια ονόματα. Είμαι το αστέρι που ξεχνάς το ξημέρωμα και που βλέπεις μόνο την αυγή.

Είμαι ο μαύρος αδάμας. Ένας εβένινος μεταξοσκώληκας που μεταμορφώνεται συνεχώς αλλάζοντας μορφή. Μουγκρίζω, περιδινούμαι, δημιουργώ και καταστρέφω. Είμαι ένα καλαμάκι που ρουφάει αχόρταγα ό,τι βρεθεί στον ορίζοντά μου. Είμαι η εν δυνάμει πεταλούδα.

 Με τα φιλιά μου ανασταίνω τη Θεά του Κάλλους και μαζί γεννάμε και τίκτουμε πέντε κορυφές και πέντε κόρες. Είμαι η Διάνοια που ξεπηδά μέσα από κάθε Ένωση. Είμαι το φωτεινό σκοτάδι. Είμαι το σκοτεινό φως. Eίμαι θεός που τρεμοπαίζει και θεοποιός που εκρύγνυται.

 Ζω στη γαλαξιακή σπείρα. Ζω στη ράχη ενός σαλιγκαριού. Βαδίζω ασάλευτα στο Γαλακτώδη Δρόμο. Η λάμψη μου ταξιδεύει μέσα από το Έρεβος και τη Νύχτα για να φωτίσει εραστές που κολυμπάνε στα μαύρα νερά της Στυγός, χρυσαφένιους Τελχίνες και φτέρνες που έμειναν αβάπτιστες. Είμαι μια κρεμ-άστρα. Κάθε φορά που κοιτάς τον ουρανό φαντάζεσαι να με στηρίζουν αόρατα νήματα. Ανύπαρκτα βέβαια. Διότι εγώ πέφτω σε μια ατέρμονη λούπα μέχρι να μην υπάρχουν άλλες ευχές για να εκπληρωθούν. Είμαι το Χάος. Είμαι η Τάξη. Είμαι κάπου στο ενδιάμεσο. Είμαι το στολίδι μιας κρυστάλλινης χειμωνιάτικης νύχτας μέσα σ'ένα καυτό καζάνι που λέγεται ζωή. Είμαι το στολίδι που κοσμεί την κορφή του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Το κοιτάς και ασυναίσθητα ονειροπολείς. Γιατί κάπου μέσα σου ξέρεις ότι είμαι πολλά περισσότερα από ένα απλό μπιχλιμπίδι. Κάποτε με είδαν και ακολούθησαν τρεις μάγοι. Κάποτε είδα και ακολούθησα εγώ τρεις Μάγους. Έχει σημασία; Μάλλον καμία , διότι εγώ είμαι ακόμα εκεί και φωτίζω λαμπρά το δρόμο όλων των πιθανών και απίθανων Μάγων. Είμαι η μαγεία που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σου κάθε βράδυ.

 Είμαι το κάθε αστέρι που φώτισε το ουράνιο στερέωμα. Είμαι η μνήμη όλου του κόσμου. Είμαι η λήθη της αρχής και του τέλους. Είμαι όλες οι πιθανότητες και καμία. Είμαι το άναρχο όνειρο που ακόμα δεν συνετίστηκε. Είμαι η επιθυμία που ακόμα δεν θέλησες. Είμαι το αστέρι που στροβιλίζεται μέσα σου και που περιμένει απλά να το κοιτάξεις για να πυροδοτήσει τη σπίθα της αλήθειας. Ποιας αλήθειας; Εσύ θα μου πεις..."

ΜΑΡΙ-ΣΟΦΙ ΣΓΟΥΡΟΥ

Πάρθηκε από το 14ο τεύχος (Δεκεμβρίου του 2016) του περιοδικού Nimbus, το οποίο αποτελεί ένα μικρό διαμάντι για τους αναζητητές "των εικόνων πίσω από και μέσα σε εικόνες", της γνώσης μέσα από την πλημμυρίδα και τον ορυμαγδό του infojunk, της λεγόμενης αιρετικής ή "μυστικής ροής" πληροφοριών. Αυτών δηλαδή που κάνουν τη διαφορά στη διαμόρφωση της πραγματικότητας ή πραγματικοτήτων που μας περιβάλλουν, σαν νέφη πιθανοτήτων ή κυματοσυναρτήσεων που περιμένουν την κβαντική τους κατάρρευση.
  Μέσα σε αυτόν τον (πολύ, αλήθεια) παράξενο κόσμο που μας φιλοξενεί και τον μεταφέρουμε σε κάθε βήμα, επιλογή, αστοχία, λύπη, χαρά, ανακάλυψη και υπέρβασή μας.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου