ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2021

Η "πανεπιστημιακή αστυνομία" επί τω έργω ?

"Η γυναίκα που μπήκε σαν ασπίδα μπροστά για να προστατεύσει τον φοιτητή από τους μπάτσους που άγρια τον χτυπούσαν, η γυναίκα που έσκυψε πάνω του και του μιλούσε, που προσπάθησε να τον σώσει από τα χέρια τους, η γυναίκα που δεν κοίταξε τη δουλίτσα της, είναι... σύμφωνα με τη σελίδα Τμήμα Θεάτρου ΑΠΘ: σε κοινή θέα η καθηγήτρια της Σχολής Θεάτρου του ΑΠΘ κυρία Ριτσάτου.
Γεια σου ρε δασκάλα, γεια σου καπετάνισσα. Οh captain! My captain!-Φωτογραφία Κωνσταντίνος Τσακαλίδης." ΠΗΓΗ

(Και σχετικό άρθρο: Επέμβαση αστυνομικών στο ΑΠΘ: Καταστολή και όργιο βίας κατά προσαχθέντα)

Την περασμένη Δευτέρα, έπειτα από κλήση του Πρύτανη του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στους εσωτερικούς χώρους του πανεπιστημίου και διέλυσαν, ξυλοφορτώνοντας και κάνοντας χρήση δακρυγόνων, τη συγκέντρωση που πραγματοποιούσαν οι φοιτητές. Οι οποίοι είχαν ως αίτημα  να ξανανοίξουν οι Σχολές για διά ζώσης εκπαίδευση, αλλά και να καταργηθεί η νομοθετική διάταξη που φέρνει την αστυνομοκρατία στα πανεπιστήμια. Έγιναν προσαγωγές για αρκετούς από τους συγκεντρωμένους που είχαν την ατυχία να πέσουν στα χέρια των οργάνων της τάξης τα οποία, σύμφωνα και με τις καταγγελίες, επιδόθηκαν σε ...μαθήματα "εκπαιδευτικής βίας". Δίνοντας ένα σαφές μήνυμα, σε όλη την εκπαιδευτική κοινότητα και όχι μόνο, για τους σκοπούς και τον ρόλο της νέας "πανεπιστημιακής αστυνομίας", να υποθέσουμε; Ένα ακόμη δείγμα της σκληροπυρηνικής καταπάτησης δικαιωμάτων και συνταγματικών ελευθεριών, με πρόσχημα (πόσο βόλεψε!) την "πανδημία". Η οποία και σαφώς έχει έρωτα με δικτατορικές τάσεις, βλέπε και όλες τις απόπειρες ("ταξιδιωτικά εμβολιαστικά διαβατήρια", πχ) για υποχρεωτικό εμβολιασμό, ασχέτως του αν οι άνθρωποι "πέφτουν σαν τις μύγες" από τις παρενέργειες που φτάνουν μέχρι και το μοιραίο...

Και σε άλλες δυο αναρτήσεις που έχουν τη σημασία τους:
Όταν Η αποκαλούμενη πανδημία του κορωνοϊού τελειώσει, αργά ή γρήγορα,τότε θα ζούμε όπως οι αμοιβάδες..
Posted by
Labels: ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)