ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2020

αλήτης στη χώρα των θαυμάτων


Είμαι αλήτης στη χώρα των θαυμάτων, ορατό αποτέλεσμα αοράτων
Είμαστε αλήτες στην χώρα των θαυμάτων, βλέπουμε αλήθειες εν μέσω οραμάτων



Πήρα κουράγιο και πριν προλάβω να ησυχάσω

ήπια ρουτίνα να μικρύνω να περάσω

σε ένα κόσμο καινούριο ξένο

που είναι όλα εδώ τόσο μικρά μα εγώ επιμένω.

Να 'χω τη νύχτα ένα βήμα από τη μέρα

να φωνάζω στο φεγγάρι καλημέρα

να ταξιδεύω σε καινούρια μονοπάτια

εκεί που χάνεται ο χρόνος απ' τα μάτια.

Ωωω χω! Και τι ωραία!

Γίνομαι πιόνι σε μια μαγική σκακιέρα

για να κερδίσω πρέπει να φαω τον βασιλιά

μα είμαι μόνος δεν ακούγεται μιλιά.

Και πριν το τέλος σαλτάρω πάλι

για να κερδίσω θέλει στέμμα στο κεφάλι

που να το βρω εγώ εδώ την κοπανάω

κι αρχίζω λεει να τρέχω να πηδάω.

Παίρνω από πίσω το λαγό χωρίς να νοιάζομαι εγώ

αν μπορέσω να γλιτώσω ή αν θα πνιγώ

εκεί που χώνεται βαθιά μέσα στο χώμα για να μπει

πάω και εγώ κρυφά από πίσω μη με δει.

Κι όταν τινάχτηκα και βγήκα από το χώμα

έμεινα ώρα μ' ανοιχτό και κρεμασμένο ρε το στόμα

όσα έβλεπα ήταν μικρά μα εγώ μεγάλος

και πολύ το ευχαριστιόμουνα που ένοιωθα ένας άλλος.

Δυνατός πολύ για πρώτη μου φορά

μέχρι που σκέφτηκα γιατί και μου κόπηκε η χαρά

ένοιωσα κυνηγός εν ελέω θηραμάτων

ένας αλήτης στη χώρα των θαυμάτων.

Είμαι αλήτης στη χώρα των θαυμάτων

ορατό αποτέλεσμα αοράτων

είμαι αλήτης στη χώρα των θαυμάτων

βλέπω αλήθεια εν μέσω οραμάτων.

Ω, κι έπεσα κάτω

κι είδα απέναντι ένα χαμογελαστό χοντρούλη γάτο

να μου κουνάει την ουρά να μου στέλνει και φιλιά

να μου μιλάει με την δικιά μου τη μιλιά.

Να μου γελάει, να με κοιτάει φιλικά

μα τα μάτια του εμένα μου έμοιαζαν διαβολικά

τότε φοβήθηκες παρέα μου όνειρό μου

πήρε τη φάτσα απ' το παλιό το αφεντικό μου.

Τότε σαλτάρω να τον πνίξω ρε το γάτο

κι όπως τον βούτηξα γλιστράω και φτάνω μόνος μου στον πάτο

Ω, κι έχει σκοτάδι παντού

και το χώμα που πατάω έχει το χρώμα του ουρανού.

Και φοβάμαι να μην πέσω και τ' αγγίζω με τα χέρια

και αρχίσαν το τραγούδι όλα τα αστέρια

κοιτάω ψηλά και βλέπω γη

τότε με σπρώχνει για να βγει λεει η αυγή.

Κυνηγημένη από ένα κόκκινο φεγγάρι

και στο βάθος ένα τεράστιο μανιτάρι

να μεγαλώνει, να αφήνει σκόνη

και την ψυχή μου το κακό σαν να πλακώνει.

Τότε ένα χέρι με παίρνει πάνω

και εγώ φοβήθηκα μήπως και ήρθε η ώρα να πεθάνω

κι είπα να κλάψω, μα δε γαμιέται

έχουμε άλλο ένα κουπλέ και όποιος βαριέται

να βρει το άσπρο στον κύκλο των χρωμάτων,

ας γίνει αλήτης στη χώρα των θαυμάτων.

Ορατών τε πάντων και αοράτων

είμαι αποτέλεσμα δικών σας πειραμάτων

κυνηγημένος από βαλέδες και ρηγάδες

από βασίλισσες που δέρνουν βασιλιάδες.

Μα το κεφάλι μου στο δήμιο δε χαρίζω

μπαίνω ξανά μες τον καθρέφτη και γυρίζω

στον κόσμο τον δικό μου των άψυχων πραγμάτων

κουράστηκα, ο αλήτης, στη χώρα των θαυμάτων.


 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου