Πρόλογος του συγγραφέα Α. Μέρριτ στο έργο του Επιστημονικής Φαντασίας ΤΟ ΜΕΤΑΛΛΙΚΟ ΤΕΡΑΣ

"Σε τούτο το μεγάλο χωνευτήρι της ζωής που λέγεται Γη και στο ακόμη πιο μεγάλο που λέγεται σύμπαν, τα μυστήρια κυριολεκτικά βρίθουν. Είναι αμέτρητα σαν τους κόκκους της άμμου στις ακρογιαλιές της θάλασσας∙ απλώνονται γιγάντια στις αστροστόλιστες αβύσσους του απείρου κι ανασαλεύουν, απειροελάχιστα μικρά, κάτω από το ερευνητικό μάτι του μικροσκοπίου. Υπάρχουν και συμβαίνουν δίπλα μας, δίχως να τα βλέπουμε και δίχως να τ’ ακούμε, αν και είναι σαν να μας φωνάζουν και να μας προκαλούν, απαιτώντας να μάθουν γιατί παραμένουμε κουφοί στο κάλεσμά τους και τυφλοί στα θαύματά τους.

Ωστόσο, είναι φορές που τα πέπλα πέφτουν από τα μάτια μας, και τότε ο άνθρωπος βλέπει – και μιλά για τα οράματά του. Αλλά εκείνοι που δεν τα έχουν δει τον αγνοούν, και τον προσπερνούν αδιάφορα
ανασηκώνοντας δύσπιστα τα φρύδια τους ή τον σαρκάζουν. Όμως, αν το όραμα που τους αφηγείται είναι πολύ μεγαλειώδες για να μπορούν να το αγνοήσουν, τότε πέφτουν πάνω του και τον κατασπαράζουν.

Υπάρχει κάποιος λόγος που συμβαίνει αυτό. Η ζωή, βλέπετε, είναι μια συνεχής ζύμωση. Πάνω της κι ολόγυρά της, σε μια αδιάκοπη εναλλαγή και κίνηση, άλλοτε προσθέτοντας κι άλλοτε αφαιρώντας, επενεργούν αμέτρητες δυνάμεις, ορατές και αόρατες, γνωστές και άγνωστες.

Και ο άνθρωπος, ένα απλό μόριο σ’ αυτή τη ζύμη, αρπάζεται απεγνωσμένα απ’ οτιδήποτε του φαίνεται σταθερό. Και, όπως είναι φυσικό, δεν καλοδέχεται κάποιον που του λέει ότι αυτό πάνω στο οποίο στηρίζεται μπορεί να είναι ένα σπασμένο δεκανίκι, δίχως ταυτόχρονα ν’ απλώνει προς το μέρος του ένα άλλο πιο γερό ραβδί.

Η Γη είναι σαν ένα καράβι που αρμενίζει στους αχαρτογράφητους ωκεανούς του διαστήματος. Παράξενα ρεύματα υπάρχουν εκεί, κρυφές ξέρες και ύφαλοι παραμονεύουν, και στις εκτάσεις τους φυσούν οι άγνωστοι άνεμοι του Απείρου.

Και όταν στους ταξιδιώτες αυτούς, που με τόσο κόπο χαράζουν την πορεία τους, έρθει κάποιος και τους πει ότι οι χάρτες τους πρέπει να ξανασχεδιαστούν από την αρχή δίχως να μπορεί να τους πει και το γιατί, νομίζετε ότι τον άνθρωπο αυτό θα τον υποδεχτούν με ανοιχτή την αγκαλιά; Όχι, το αντίθετο μάλιστα!

Έτσι είναι φυσικό οι άνθρωποι να έχουν μάθει να φυλάγονται και ν’ αποφεύγουν να μιλούν για τα μυστήρια που γνώρισαν. Κι ωστόσο, ξέροντας ο καθένας τους στα βάθη της καρδιάς του πόσο αληθινό υπήρξε το όραμά του, είναι σ’ αυτό που πάνω απ’ όλα πιστεύει. "

(μετάφραση Γιώργου Μπαλάνου - εκδόσεις Locus-7)

το δανειστήκαμε από ΕΔΩ

Κάτι από τον Ένοικο : Μη διστάζεις ν'αγαπήσεις τους ψιθύρους του Μυστηρίου