ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2019

Ένα υπέροχο τραγούδι μπορεί να σε κάνει και να παραιτηθείς από τη δουλειά!


 Έχουμε την άποψη ότι η μουσική αποκτάει μια πολύ πολύ ιδιαίτερη σημασία όταν επιφέρει αλλαγές στην ανθρώπινη συνείδηση. Στα πλαίσια αυτής, λοιπόν, της θεματικής ενότητας του μπλογκ παρουσιάζουμε και αυτό το υπέροχο τραγούδι των Bρετανών Astronauts, μιας εξαιρετικής "αναρχο πανκ" μπάντας της δεκαετίας του 1980, με "φολκλορικές πινελιές" και έντονες τις επιρροές από την πρώιμη  industrial/experimental σκηνή στον πληθωρικό τους ήχο. Φυσικά και δεν έλαβαν την προβολή που σαφέστατα τους άξιζε από τα media, τα οποία και ανέκαθεν προωθούσαν  "ανώδυνα",  mainstream, trendy, εύηχα ακούσματα "ευρείας κατανάλωσης"...
 Το "Protest Song" (Τραγούδι διαμαρτυρίας) είναι από το εκπληκτικό άλμπουμ του 1981 "Peter Pan Hits The Suburbs" ( " O Πήτερ Παν χτυπάει τα προάστια "). Καθώς το ακούμε για πολλοστή φορά, αναπόφευκτα φέρνουμε στο προσκήνιο του μυαλού και κάτι που είχαμε κάποτε διαβάσει:
"Ένα καλό τραγούδι μπορεί να σε κάνει να αργήσεις στη δουλειά (δουλεία). Ένα υπέροχο τραγούδι μπορεί να σε κάνει και να παραιτηθείς από τη δουλειά!"

(Το παρακάτω βίντεο το επιλέξαμε για την πολύ καλή "αισθητική επένδυση" πάνω στον ήχο και, κυρίως, τους στίχους. Ολόκληρο όμως το "τριπαρισμένο" κομμάτι των Astronauts, δίχως καμία περικοπή, μπορείς να το ακούσεις εδώ:  https://youtu.be/cpJXleilMjM)



" This song is an inspiration for all the restless people in the world..." - " Aυτό το τραγούδι αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλους τους ανήσυχους ανθρώπους στον κόσμο..."

"Protest Song"

I live my own life - do what I want - say what I mean
And you've got your own hope - strange ambition - different dreams
So who are you to say I'm wrong?
And who am I to say I'm right?
Though we live in separate ways, why do we argue, always fight?

A man who disagreed with a regime was termed a rat.
One night, some men came round - "we've read your books, we'd like a chat"
And then they kicked him round the cell
With cigarettes they burnt his face
Said "Remember, we're the law. Do you love your family, your dwelling place?"

And it seems that fools control the world, the nuclear button, the poison pen.
Most of us are in the dark, but then we're only little men.
But little men have mouths to feed
And little men don't want to kill
So little men are never told unless, of course, the earth stands still.

We have got a chant, ain't got a chorus, ain't even got a name
But it helps us through the night to know we don't share the blame
It's just another protest song ("Oh what a pretty protest song")
With words to try and make you think ("I think I'll go and have a drink")
But come the dawn resume your search for your ultimate power
Your missing link.
 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου