ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2019

Ο Μάνος Χατζιδάκις για την 28η Οκτωβρίου, τον Μεταξά και το "Όχι" του 1940 - Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥ ΑΦΗΓΗΜΑΤΟΣ !



Από την περιγραφή του βίντεο:

«Πιστεύαμε στο τέλος σαν τον Καραγκιόζη πως εμείς σκοτώσαμε τον καταραμένο όφι. Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας...»
Ο Μάνος Χατζιδάκις σε ραδιοφωνική εκπομπή για την 28η Οκτωβρίου, τον Μεταξά και το "Όχι" του 1940. Ένα αιχμηρό και πάντα επίκαιρο σχόλιο του Χατζιδάκι για την 28η Οκτωβρίου και τη δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας.
 «Γιατί είπε το «Όχι» ο Μεταξάς αφού θαύμαζε τον άξονα και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού; Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά, οι πιέσεις, οι Άγγλοι, τα ανάκτορα κλπ. Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: Και αν λέγαμε ναι; Πάλι στα ίδια θα
ήμασταν. Ένα δυο χρόνια υπό συμμαχική επιστασία – μήπως δεν ήμασταν πέντε και δέκα χρόνια κάτω από αυτούς; – και ύστερα μέσα στη συμμαχία και τέλος στην ευρωπαϊκή κοινότητα.
  Άσε και εκείνη την μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας την καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις ότι ήμασταν και οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων. Πιστεύαμε στο τέλος σαν τον Καραγκιόζη πως εμείς σκοτώσαμε τον καταραμένο όφι. Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας.
  Για άλλη μια φορά νίκησαν οι Χίτες, οι κουτσαβάκιδες, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές και οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και οι Κουρήδες*. Αυτή είναι η 28η Οκτωβρίου».

{ «Με αυτόν τον πανταχού παρόντα μηχανισμό των πληροφοριών και την επιρροή των σχολείων στους απροστάτευτους εγκεφάλους των ανηλίκων μελών του πληθυσμού μπορεί κανείς να εξαπατήσει ακόμα και έξυπνους ανθρώπους σε βαθμό, που να πανηγυρίζουν για την ίδια τη θανατική καταδίκη τους.» - Ε.Α. Ράουτερ, «Η κατασκευή υπηκόων», εκδόσεις Αιγόκερως, Αθήνα 1982 }

  Και τώρα παραπέμπουμε στο εξής άρθρο του Θοδωρή Λαμπρόπουλου ή ΥΠΝΟΒΑΤΗ, απ'όπου και οι εικόνες που ακολουθούν με τα συνοδευτικά τους κείμενα  :

28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940: ΜΙΑ ''ΕΘΝΙΚΗ'' ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΝΤΡΟΠΗΣ (α' μέρος) - " Η Ελλάδα έρμαιο τής βρετανικής εξωτερικής πολιτικής. Μύθος η εκούσια «ηρωική» εμπλοκή μας στο αιματοκύλισμα."
Και28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940: ΜΙΑ ''ΕΘΝΙΚΗ'' ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΝΤΡΟΠΗΣ (β΄ μέρος)  - "Ήταν δυνατή μιά διαφορετική στάση από ελληνικής πλευράς στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο;"{" Ας αναφερθεί ενδεικτικά και το παρακάτω. Η Ιταλία είχε υπογράψει Σύμφωνο Φιλίας (όχι συμμαχίας) με την Ελλάδα το 1928. Το 1939 η Ιταλία, θέλοντας να μην γίνει η Ελλάδα βάση της Βρετανίας (ώστε να μην κινδυνεύουν τα ιταλικά στρατεύματα στη Βόρειο Αφρική), πρότεινε στην Ελλάδα ανανέωση αυτού του Συμφώνου (και μάλιστα χωρίς να απαιτείται
φιλοϊταλική στάση της Ελλάδας σε περίπτωση ιταλοβρετανικής σύρραξης). Αυτά δείχνουν ότι η Ιταλία εξυπηρετείτο με την ελληνική ουδετερότητα και ότι οι (δήθεν) βλέψεις της Ιταλίας προς την Ελλάδα είναι άλλος ένας μύθος της προπαγάνδας προκειμένου να δικαιολογηθεί το (δήθεν) αναπόφευκτο της εισόδου της Ελλάδας στον παγκόσμιο πόλεμο. Φυσικά ο αγγλόδουλος Μεταξάς (μετά από βρετανικές εντολές) δεν ανανέωσε το Σύμφωνο, κάτι που από την Ιταλία εξελήφθη δεόντως και άλλαξε τη στάση της προς την Ελλάδα. "}

  Ο μητροπολίτης Χανίων Αγαθάγγελος και ο έλληνας γενικός διοικητής Κρήτης χαιρετούν χιτλερικά στη διάρκεια γερμανικής τελετής. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της στάσης των πολιτικών και θρησκευτικών «παραγόντων» της χώρας, που λίγους μήνες πριν είχαν σπρώξει τον ελληνικό λαό στο μεγαλύτερο και πιο άχρηστο αιματοκύλισμα της Ιστορίας του. (Φωτογραφία: «Οι δωσίλογοι της Κατοχής», έκδ. περιοδικού «Ιστορικά Θέματα», Νο 17).

 Το φασιστικό καθεστώς και το Φύλλο Πορείας, που τους καλούσε άμεσα να παρουσιασθούν δεν άφηνε περιθώριο για καμμία σκέψη τυχόν κωλυσιεργίας στους επιστρατευμένους. Γι’ αυτό εικονίζονται στις φωτογραφίες να συνωστίζονται στα τραίνα κι όχι από… τη βιασύνη τους να πάνε να γίνουν «ήρωες». («Greece 1940-41 Εyewitnessed», Efstathiadis Group S.S., Aθήνα, 1995.) 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου