ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 29 Απριλίου 2019

Πασχαλινή γκρίνια


Έξυπνη εικόνα για το τσιμπούσι κρεατοφαγίας με τον τίτλο Φανερός Δείπνος, που οργάνωσε Μεγάλη Παρασκευή η Ένωση Άθεων. Εντάξει, το να είσαι άθεος μόνο παράλογο δεν είναι, αλλά υπάρχει και σοβαρός λόγος να οργανωθείς και σε ένωση;

Στο πατροπαράδοτο πασχαλινό τραπέζι στενάζουν οι Έλληνες.
Έχουν δεν έχουν, έστω και με δανεικά προμηθεύτηκαν τα σφαχτάρια (συγκλονιστικά τα βίντεο σε αυτό το ποστάρισμα, σε κάνουν να θες να γίνεις χορτοφάγος για να απενοχοποιηθείς αλλά και για λόγους υγείας). Τα άτυχα αμνοερίφια που θυσιάζονται μαζικά  για τη συνέχιση της παράδοσης, τα κοκορέτσια, τα αυγά που βάφτηκαν κόκκινα. Σαν το χυμένο αίμα αμάχων κι αθώων σε ιμπεριαλιστικές επιδείξεις ισχύος και proxy wars, διαδηλωτών, αυτόχειρων στους δρόμους της τοκογλυφικής ανάπτυξης, του θρησκευτικού μίσους, της αστυνομικής βίας, της προκλητικής εξαθλίωσης.

 Ρέψιμο. Κι ατάκα: η φτώχεια θέλει καλοπέραση.
 Εορταστικά στερεότυπα: Χριστός Ανέστη! - Αληθώς ο Κύριος! Κι εγώ, που δεν ανέχομαι κανέναν κύριο δηλαδή αφέντη να μου υποδεικνύει πως θα ζω και θα πεθάνω, θυμάμαι πάντα τέτοιες ημέρες κάτι στιχάκια της τραγουδίστριας και σπουδαίας ποιήτριας Patti Smith: Jesus died for somebody's sins but not mine.

Ακούω τη φωνή της θειας και του θειου μου , η μόνη οικογένεια που έχω, που με κάλεσαν να φάω μαζί τους, μετά από τόοοοσο καιρό που είχα να τους δω όπως μου τόνισαν και δεν μου κανε καρδιά να τους το ξεκόψω:
Έλα κόψε την γκρίνια, χαμογέλα, φάε και λίγο κατσικάκι, τι σε έπιασε  και τρως μόνο σαλατικά, τυριά και ψωμιά παιδάκι μου (έτσι με λένε ακόμα) και μη σκέφτεσαι τόσο πολύ γιατί θα πάθεις και τίποτα!
Χαμογελώ. Αλλά είμαι αλλού.

Στην υγειά του ψήστη! Και όλων όλων όλων αυτών που ψήνονται καθημερινά για να τα βγάλουν πέρα, όπως οι θειοι μου με δυο ξεφτιλοσυντάξεις πείνας, όπως οι 5 συνταξιούχοι στους δέκα σήμερα. που και οι δυο συντάξεις αθροιστικά  φτάνουν δεν φτάνουν για να περνούν με στοιχειώδη έστω αξιοπρέπεια. Πίνω λοιπόν στην υγεία όλων αυτών που ζούνε μεταξύ φθοράς πια και αφθαρσίας και με δανεικά και με αντικαταθλιπτικά και με μόνη πια διέξοδο μια ολιγοήμερη φυγή όπου τους παίρνει στην επαρχία, μακριά από τα ανθρωποσφαγεία των αστικών κέντρων.

  Και όπως είθισται, οι εκλογικές συζητήσεις γύρω από τα πασχαλινά τραπέζια δίνουν και παίρνουν: Ποιον θα ψηφίσουμε; όλοι τα ίδια είναι.
Αλλά το καθήκον τους oι ψηφοφόροι θα το κάνουν για άλλη μια φορά. Η χώρα δεν μπορεί να μείνει χωρίς κεφαλές.
Σαν αυτές που σήμερα Κυριακή συνηθίζουν να επισκέπτονται τα στρατά και να τσουγκρίζουν με τα φαντάρια ψάχνοντας να πουν κάποια χαριτωμένη μαλακία ενώ οι κάμερες τους τραβάνε.



Η χώρα βρίσκεται για άλλη μια φορά σε ραστώνη. Το μόνο που κινείται έστω ήταν η κρεαταγορά για να μη στερηθεί ο λαός τις διατροφικές συνήθειες των άγιων ημερών και οι ουρές των αυτοκινήτων από και προς τις αστικές φυλακές. Εκεί που μας έχουν μαντρώσει όλους και μας τσουρουφλίζουν καθημερινά πάνω από τα κάρβουνα του τσιμπουσιού αυτών που κατέχουν όλη τη γη και τον πλούτο της και η όρεξη τους για ανθρώπινες σάρκες και ψυχές δεν στερεύει ποτέ. Όσο για τους ψήστες; Δόξα τω Κύριο που αναστήθηκε για να θάψει την ευφυία και επαναστατική ορμή της ανθρωπότητας, υπάρχουν τόοοοσοι και τόσοι πολιτικοί αχυράνθρωποι και νενέκοι στα κατάλληλα πόστα και άλλοι τόσοι που περιμένουν τη σειρά τους.



Ωχ! Με τα πολλά λόγια θα μου καεί το ψητό που φαντασιώνομαι ότι γυρνώ στη σούβλα. Έτσι για να μη λένε κάποιοι ότι έχω πέσει σε μελαγχολία και χάσει το χιούμορ μου.


Rohalas

(μας το'στειλε ο φίλος μας "rohalas")

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου