ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2019

Αν ήμουν


Ακούγοντας και βλέποντας τα όσα συνέβησαν και πρόκειται να συμβούν αυτές τις ημέρες στην Bουλή, την καρδιά δηλαδή της άσκησης ανεξάρτητης πολιτικής του ελληνικού κράτους και της εκλεγμένης αντιπροσώπευσης του "κυρίαρχου λαού", σχετικά με την ψήφο εμπιστοσύνης που έψαχνε η κυβέρνηση για να προχωρήσει, χάριν διατηρήσεως των τελευαίων σαν τους Μοϊκανούς προσχημάτων, στην δημοκρατική επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών, για την οποία λυσσάνε λυτοί και δεμένοι από το ελεγχόμενο απ'το ΝΑΤΟ εξωτερικό και απ'τους εντολοδόχους του εσωτερικού, θυμήθηκα τρεις εικόνες που είχα βρει στο ίντερνετ. Και είχα αποφασίσει να τις κρατήσω για την κατάλληλη χρήση όταν ερχόταν η κατάλληλη ώρα, αν και κάθε συγκυρία πολιτικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος μοιάζει πλέον κατάλληλη στη χώρα που έχουμε την τιμή να γινόμαστε διαχρονικά αποδέκτες μιας καταιγίδας προτύπων για την πραγμάτωση του εαυτού μας και για την ολοκλήρωσή μας ως κοινωνικών όντων. Εδώ, σε μια εξέχουσα φωλιά της ιδεολογικής φάρσας, της πολιτικής μεταγραφικής παρωδίας, της πολιτικής δυσωδίας, της ολιγαρχίας με στολή δημοκρατίας σε μόνιμη Αποκριά, της αδιαφανούς διεργασίας σε κάθε πτυχή δημόσιας και ιδιωτικής ζωής.

Αν ήμουν λοιπόν ψηφοφόρος σε κρίση αυτοκριτικής, σε συνδυασμό με μια ξαφνική έκλαμψη πνευματικής φωτίσεως, θα ένιωθα κάπως έτσι:

Αν ένιωθα συνεπής μαθητής, όχι απλά κάποιας εκπαιδευτικής βαθμίδας αλλά μέσα στη διαρκή ζύμωση του τρομερού και τρομακτικού σχολείου της ζωής, θα συνειδητοποιούσα ότι επιτέλους καταλαβαίνω τι θα πει δημόσια δωρεάν Παιδεία. Από τους βίους και τη δράση των ηγητόρων προς τον διψασμένο για μάθηση λαό:


Κι αν ήμουν λάτρης του σώου ψευδαισθήσεων και γέλωτα επί σκηνής; Αν και μόνο για γέλια δεν είναι αυτό το "εθνικό σώου" που διαδραματίζεται επί δεκαετίες στο εθνικό προσκήνιο αλλά και παρασκήνιο. Και δίνει τα ρέστα του στις μέρες που ζούμε και αυτές που έρχονται ολοταχώς, με το παθητικό κοινό να παρακολουθεί ζαλισμένο και μονίμως αιφνιδιασμένο με έντονες δόσεις συνενοχής για τα όσα εισπράττει, συντηρεί και αποδέχεται. Θα ένιωθα τυχερός με μια τέτοια παραγωγή και με τόσες κινούμενες καρικατούρες και απίθανες φάτσες να ξεστομίζουν απίθανες ατάκες και καθηλωτικά φληναφήματα! Για χάρη της ψυχαγωγίας μου, της αγωγής της ψυχής μου δηλαδή, ή της "καλοπέρασης" μου ή της διαχείρισης της δημοκρατικής ύπαρξής μου, και θα φώναζα ξαναμμένος:  τύφλα να έχει το muppet show, ηθοποιάρες μου:


Rohalas

Μας το' στειλε ο φίλος μας "rohalas"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου