ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2019

"Η ναυμαχία της Σαλαμίνας έγινε έξω από το Πέραμα"


Seabattle of Salamis took place off Perama. Πηγή: www.lifo.gr
 Seabattle of Salamis took place off Perama

Αν δεν ήσουν εσύ κύριε Τζουκμπόξ
με την αλουμινένια κοιλιά σου που βρυγχάται
και τριάντα δόντια που τρώνε βρώμικες δραχμές
και τα μάτια σου σε ολόκληρο τον κόσμο, ασπροποίκιλτα μάτια, πορφυρά διαμάντια
και τον λευκό εγκέφαλο που περιστρέφεται με τους μαύρους δίσκους του
σε κάθε μπαρ από τη Γιοκοχάμα μέχρι τον Πειραιά, ακτινοβολώντας και λάμποντας κάθε Σάββατο βράδυ.
Όπου κι αν πήγαινα θα υπήρχε σιωπή αντί για αγόρια που φωνάζουν και χορεύουν
Γεια σου, λέω, Τζουκμπόξ του Περάματος με τους ακολούθους σου τροβαδούρους και νεαρούς και πόρνες
και φωτογραφημένες βεράντες όπου παιδιά αναπηδούν με το  νταβαντούρι σου όλο ζωντάνια πάνω από τον μαύρο ωκεανό
οι νέγρικες φωνές του κραυγάζουν 1000 χρόνια πίσω σε ριγέ παντελόνια, ροζ πουκάμισα, λουστρίνια παπούτσια στα ισχνά ελεεινά τους πόδια
πάνινα παπούτσια και πράσινα πουλόβερ, χαλαρωμένα χέρια κρεμαστά, μαλλιά, πόδια, γοφοί και μάτια!
Χοροπηδούν και χαίρονται τούτη τη στιγμή πάνω στα κόκαλα Περσών ναυτικών-
γέρνοντας κατά το φως με σέξι βήματα, γλυκύτατα ηλίθια χαμόγελα και νεανικά δόντια και λουλούδια στα αφτιά-Απόηχοι του Χάρλεμ στην Αθήνα! Γεια σου, λέω, στα θλιμμένα μάτια σου Νέα Υόρκη!
Γεια σου, λέω, στο νταβαντούρι παντού όπου το τζουκμπόξ είναι στο ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΑ
ώστε οι Μούσες να ξαμολιούνται στον κόσμο ξανά με τις δυνατές μαύρες φωνές τους και τα βροντερά τους μπλουζ,
οι μούσες με μπόνγκος, κιθάρες, ακορντεόν, ηλεκτρικά μικρόφωνα
Το Τσα τσα τσα κάνει την Αβάνα ευτυχισμένη, το Μάμπο ξεσηκώνει το λεπτεπίλεπτο Λονδίνο.
Λύρα και κλαρίνο προφητεύουν στους Δελφούς! Η Κρήτη χοροπηδάει ξανά!
Ο Παναγιώτης χορεύει μόνος, παραπατώντας μεθυσμένος από έναν
Κρατήρα, ο Γιώργης χτυπάει με την παλάμη τα τακούνια του
και κλωτσάει την κεφαλή του Κέρβερου!
Το Ντούμπι Ντούμπι βασιλεύει για πάντα στις ακτές! Μια δραχμή για Μπλακ Τζακ, μια δραχμή και μπαίνει η "Αχάριστη" ξανά, το "Γιατί-δε-με-θες".
Ροκ της Αποκάλυψης, Ανοιξε την Πόρτα, Ρίτσαρντ, Σου κάνω Μάγια, Τέλος της Ιστορίας Ραγκ!

Άλεν Γκίνσμπεργκ

Άλλεν Γκίνσμπεργκ (πηγή: Residu 1-1, Spring ’65) Πηγή: www.lifo.gr

Το ποίημα του Γκίνσμπεργκ δημοσιεύτηκε στο 1ο τεύχος του περιοδικού/βιβλίου Residu του Daniel Richter, που εκδόθηκε σε αγγλική γλώσσα στην Αθήνα, την άνοιξη του 1965.

Εξώφυλλο του Residu, του μοναδικού για την Ελλάδα των sixties underground περιοδικού, που τύπωσε ο Αμερικανός Daniel Richter στην Αθήνα, την άνοιξη του 1965. 

Παραπομπή στο άρθρο: Όταν ο ποιητής Άλεν Γκίνσμπεργκ επισκέφτηκε το Πέραμα.  "Ακούει Βαμβακάρη και Τσιτσάνη από δισκάκια σε ταβέρνα της παραλίας και γράφει έναν ποιητικό ύμνο για το τζουκμπόξ και την ελληνική λαϊκή κουλτούρα"

Εμείς πάντως βρήκαμε αρχικά το ποίημα και το πήραμε από το μουσικό περιοδικό Zoo (4o τεύχος Ιουλίου-Αυγούστου 1997), ένα από τα πιο πληθωρικά και εμπεριστατωμένα μουσικά περιοδικά που κυκλοφόρησαν ever στην Ελλάδα, από τον Ιανουάριο του 1997 το πρώτο τεύχος έως τον Ιούλιο του 1999 το δέκατο έκτο και (δυστυχώς) τελευταίο τεύχος. Νιώθουμε πολύ τυχεροί που καταφέραμε να βρούμε κι έχουμε στη διάθεσή μας όλα αυτά τα τεύχη!
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου