ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2019

Εγκεφαλικό τριπάκι


Ένα από αυτά που έχουν γραφτεί σε αυτό το μπλογκ και με ελκύουν με ένα πολύ εσωτερικό τρόπο, δεν μπορώ να το προσδιορίσω καλύτερα, είναι αυτή η βουδιστική ρήση:
" όταν ανεβείς στην κορυφή ενός ψηλού βουνού, συνέχισε να ανεβαίνεις "

Το σκέφτηκα κάμποσο. Μήνυμα, προεκτάσεις και συνέπειές του. Και κατέληξα στα παρακάτω συμπεράσματα:
Πρώτον, δεν πρέπει να φοβάσαι τα "ύψη" στη ζωή, όσο υψηλοί και δυσπρόσιτοι κι αν φαίνονται αρχικά οι στόχοι που θέτεις. Τόσο στον εαυτό σου όσο και στους γύρω από αυτόν, ειδικά εκείνους που δεν σε ξέρουν καθόλου κι ας έχουν την βεβαιότητα ότι σε ξέρουν, κι ας επιμένουν μερικές φορές ότι σε ξέρουν καλύτερα από τον εαυτό σου, μια από τις μεγαλύτερες μπαρούφες που μπορεί να ακούσεις από γραφικούς ξερόλες. Οι άνθρωποι έχουν έμφυτη την ικανότητα να εκπλήττουν πρώτο απ' όλους τον εαυτό τους και ύστερα και τους άλλους, με μικρές ή μεγάλες υπερβάσεις κάθε είδους, ρίσκα, ξεβολέματα και εγκατάλειψη αυτοματισμών της απογοητευτικά ανιαρής και ασφυχτικής καθημερινότητας τους.
Δεύτερον, αφού τα βρεις με τον εαυτό σου και επιβληθείς του φόβου σχετικά με αυτό που ξέρεις πια
καλά ότι θέλεις να κάνεις, δεν πρέπει να σε νοιάζει ή να σε επηρεάζει η γνώμη αυτών που αφήνεις πίσω σου. Κι εδώ κολλάει και η φράση "στα χαμηλά", κι ας διακινδυνέψω να χαρακτηριστώ "ελιτιστής" (αν και δεν με απασχολεί καθόλου) από κάποιους δήθεν υπέρμαχους της υποτιθέμενης πολύτιμης ελευθερίας. Που επιμένουν για δικούς τους ιδεολογικούς λόγους να αντιμετωπίζουν τα πιο περίπλοκα και διαφορετικά μεταξύ τους συστήματα της φύσης, δηλαδή τους ανθρώπους, με μισάνθρωπα και εντελώς γραφικά όμοιο και ισοπεδωτικά εξισωτικό τρόπο. Κι αν οι άλλοι σε χαρακτηρίζουν δεικτικά ή περιφρονητικά τρελό ή βαρεμένο ή ματαιόδοξο ή ατομιστή (εδώ μου πάει πολύ και το κείμενο Κάποιες ιδέες προς επεξεργασία (ατομικότητα σε συνέργεια με τη συλλογικότητα)...) ή οτιδήποτε άλλο η μιζέρια της μετριότητας και της κοπαδοποίησης μπορεί να επικαλεστεί, εσύ απλώς χαμογέλα με νόημα και συνέχισε να προχωράς. Να προσπερνάς (ξέρεις καλά ανιχνευτή τι εννοώ, έτσι;), να υπερνικάς τις δυσκολίες και να νιώθεις μια μοναδική αίσθηση ελευθερίας, να ανακαλύπτεις πράγματα και θαύματα και ανθρώπους που σου ταιριάζουν και σε εμπνέουν και πάνω απ'όλα τον ίδιο τον εαυτό. Και να υψώνεσαι (κι εδώ το μυαλό μου παρκάρει για λίγο να αντλήσει έμπνευση και στο κείμενο Εσωτερικός ήλιος! ). Και αυτή η μοναδική αίσθηση να φουντώνει όλο και πιο πολύ μαζί με τη ζωτική ενέργεια που τη συνοδεύει κι ας χάσκουν οι γκρεμοί απειλητικοί κι ας μοιάζει κάθε βήμα μια πρόκληση επικίνδυνη. Τι είναι η ζωή χωρίς τις προκλήσεις και τις δυσκολίες της όμως; Μια νερόβραστη, άνοστη και ανθυγιεινή σούπα (ποιοι τη μαγειρεύουν ρε;) μέσα στην οποία πλέουν μέχρι να βυθιστούν οι άνθρωποι και να καταναλωθούνε από τα σαγόνια του Αετού που έλεγε κι ο Κάρλος Καστανιέδα;
 Τρίτον. Αφού φτάσεις στην "κορυφή", αφού πετύχεις το στόχο που έθεσες και πάλεψες για να το καταφέρεις, τότες δεν μπορείς ίσως να κάνεις πια πίσω. Ήρθε η ώρα να θέσεις καινούργιους υψηλούς στόχους, να μην επαναπαυθείς, να προκαλέσεις τα όριά σου επανακαθορίζοντάς τα, να εμπιστευθείς τη διαίσθησή σου, να κυνηγήσεις τα πιο όμορφα και γενναία όνειρα, που επειδή ακριβώς είναι oλόδικα σου δεν μπορεί να στα πάρει κανένας σκατόψυχος. Αφεντικό κάθε είδους ή υποτακτικός του, με "στρωμένη ζωούλα" και με φόβο θεού νοικοκυραίος ή με παχιά λόγια ή  παχυλές καταθέσεις "γκουρού".

Rohalas

Μας το'στειλε ο φίλος μας "rohalas", o oποίος και δεν παύει να μας εκπλήττει όποτε αποφασίζει να μοιραστεί πράγματα δικά του μαζί μας...

1 σχόλιο:

  1. Και ο κόσμος μας συνεχίζει να υπάρχει ακόμα με την κρυφή ελπίδα της ύπαρξης, σκέψης και δράσης περισσότερων ανθρώπων αυτού τους είδους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή