ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2018

Το "υπερόπλο"


 Κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν έρχεται σε αυτόν τον κόσμο της (ψευδαίσθησης) της ύλης με προδιαγεγραμμένη την κοινωνική του πορεία, την κατάληξή του στο στίβο της ζωής, την ρότα του μέλλοντός του. Ουδείς! 'Αλλωστε, η κινητήριος δύναμη της ύπαρξης είναι πνευματικής υφής και "ψυχικής ποιότητας", κάτι που συνεπάγεται την ανατροπή του υποτιθέμενου παγιωμένου, τον επανακαθορισμό κάθε στιγμή του "πραγματικού", την υπερβατική επιλογή.
 Και βέβαια η οικογένεια αποτελεί, με τις συνθήκες και τις διδαχές της, ένα είδος πρωταρχικού σχολείου για το άτομο. Και βέβαια οι κοινωνικές συνθήκες, μέσα στις οποίες βρίσκεται - ή "παγιδεύεται"- ένα άτομο από τη γέννησή του, αποτελούν έναν ισχυρότατο παράγοντα καθορισμού της προσωπικότητας και άρα "εγκλωβισμού" μέσα στη νοόσφαιρα - και στην υλική κατά συνέπεια επέκτασή της- συγκεκριμένων προτύπων εκδήλωσης συμπεριφοράς, υιοθέτησης αξιακών μοντέλων και αναπαραγωγής καθιερωμένων "παραδόσεων", ανάληψης ανάλογων μηχανιστικών"ρόλων"
-Ρόλοι... - και διαμόρφωσης ανάλογης αντίληψης.
 Ωστόσο, το ανθρώπινο πλάσμα διαθέτει το "υπερόπλο" της αλλαγής, εγκατεστημένο μέσα σε αυτό το ρευστό και διαρκώς
εξελισσόμενο δυναμικό που δύναται να αποκαλεστεί "θέληση" και μορφοποιεί κάθε αέναη στιγμή την λεγόμενη "συνείδηση". Αλλαγής του εαυτού, των επιλογών υπεράνω των κατεστημένων συνθηκών και των αντιξοοτήτων τους, της ίδιας της πραγματικότητας γύρω του! -Εσωτερικός ήλιος!- .
 Συχνά είναι και θέμα ευνοϊκών συγκυριών, μίας ισχυρής επιρροής "έξω" από το συνηθισμένο και ευπρόβλεπτο μικρόκοσμο. Δεν θα πω θέμα "τύχης", καθώς, όπως έχει επισημανθεί ξανά στο μπλογκ, η "τυχαιότητα" δεν υφίσταται: "το τυχαίο είσαι εσύ που συμβαίνεις σε εσένα", όπως έχει τονίσει και ο Νίτσε. Πέρα από κάθε ευνοϊκή συγκυρία, όμως,  υπάρχει "μέσα" στο άτομο ο "σπινθήρας της θέλησης" που αναμένει το κατάλληλο ερέθισμα για να ενεργοποιηθεί η εσωτερική φωτιά.
- Το αν παραμείνει σε αδράνεια με αποτέλεσμα την οριστική του νάρκωση, αυτό ίσως αποτελεί την μεγαλύτερη ήττα του ανθρώπου και αιτία της πτώσης του στη σκοταδιστική άβυσσο του τέλματος..-
 Η παρακάτω ιστορία, άλλη μία ανάμεσα σε τόσες μα τόσες διαχρονικά άλλες, φαίνεται να αποτελεί μία απόδειξη των παραπάνω συλλογισμών.

 Κι όπως έχει ειπωθεί: Να είσαι το αφεντικό της θέλησής σου και ο δούλος της συνείδησής σου - Marie von Ebner-Eschenbach

Ο Ένοικος...


Απόγονος παραβατικότητας ο Παρασκευάς Σελίμ Βιλανάκης, αυτοκαθορίζεται από την ανάγκη του να μάθει γράμματα και εντάσσεται στην κοινότητα του Φάρου του Κόσμου. Από τα όπλα και τα ναρκωτικά του Δενδροποτάμου φτάνει σε συνέδριο ρομποτικής και σε προσομοίωση συμβουλίου του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, ενώ εκπροσωπεί τον Φάρο στη Βουλή και αναλαμβάνει ρόλο δικαστή σε εικονική δίκη. Σήμερα, στα 20 του χρόνια, ευγνωμονεί τη κοινότητα του Φάρου για τις ευκαιρίες που του δόθηκαν και δεν έχει τίποτα άλλο να περιμένει πέρα από τα καλύτερα.
 Paraskevas Selim was born on March 28 1997 from Romani parents and was grew up at Dendropotamos in East Thessaloniki. At the age of sixteen and only within one year of attending integrated classes, he managed to complete primary school education, which he had interrupted in the second grade. Later on, he joined the Center for the Protection of minors “Lighthouse of the World”, continuing his school studies unobtrusively. He succeeded in carrying the Greek flag at the 3rd secondary school of Menemeni, while he also participated in the FIRST LEGO LEAGUE WORLD FESTIVAL in the States -an achievement obtained by his discreet participation in the educational robotics team FAR.GO.BOTS.
 In addition to the above, he took part as a diplomat in a simulation for human rights of the United Nations Council, as well as a judge in a simulation trial of the Administrative Courts of Thessaloniki. Also, he represented Pharos at the Hellenic Parliament in an event for Romani people’s rights. He has been a This talk was given at a TEDx event using the TED conference format but independently organized by a local community.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου