ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 26 Μαΐου 2018

Ο μόνος θεός της ανθρωπότητας, κατά κάποιο τρόπο;


Με βάση την ανάρτηση του ανιχνευτή Το εσωτερικό κοχλάζον σύμπαν, θα αφεθώ σε μια δίνη σκέψεων που ίσως με οδηγήσουν σε μια ιδιότυπη προσέγγιση αυτού που ο Γιουνγκ ονόμασε "συλλογικό ασυνείδητο" της ανθρωπότητας.

 Ένα πεδίο όπου στροβιλίζονται, σε ενεργειακή μορφή που από μόνη της αποτελεί μια μορφή συνείδησης, όλα εκείνα τα "κοχλάζοντα στοιχεία" του ασυνείδητου κάθε ανθρώπινου όντος που έχει υπάρξει ή υπάρχει. Kι όλων μαζί συγχρόνως. Στοιχεία που εύστοχα, κατά την κρίση μου, ο ανιχνευτής προσδιόρισε ως "ροπές, τάσεις, ιδέες" που υλοποιούνται, αλληλεπιδρώντας κι εκδηλώνοντας συγκεκριμένες επιλογές κι άρα συμπεριφορά. Να προσθέσω σε αυτά τα στοιχεία και αόριστες εντυπώσεις, αυτοματισμούς, φοβίες, συναισθηματικά αποτυπώματα σημαντικών και δραματικών γεγονότων ακόμα και του απώτατου παρελθόντος, επιρροές αρχετυπικών συμβολισμών κτλ.

 Τα οποία, καθενός ανθρώπου χωριστά κι όλων μαζί κατά την υποτιθέμενη "ροή" του χρόνου -άλλη μια συλλογική ψευδαίσθηση, ο χρόνος είναι άχρονος και λειτουργεί με παράξενους τρόπους εκτός κι εντός πλανήτη, ενώ μπορεί και να "στρεβλωθεί" υπό την επίδραση κατάλληλα διατεταγμένων πολύ ισχυρών μαγνητικών πεδίων..βλέπε χωροχρονικά ταξίδια;!- πραγματοποιούν μια μετάβαση από το μερικό προς το ολικό.

 Κι αυτό το ολικό πεδίο, που δημιουργείται από την επιμέρους μερίκευση του ασυνείδητου κόσμου και της διεξόδου προς το συνειδητό και υλικό πεδίο, κάθε ανθρώπου ή ομάδας και κοινωνίας ανθρώπων, είναι το αποτέλεσμα της εγγραφής στην ύλη -ας το θέσω πολύ απλοϊκά έτσι- όλων των παρατεταμένων πλανών, των ψευδαισθήσεων, των στρεβλών αντιλήψεων, των αστοχιών και των νοητικών αποβλήτων. Αλλά και της δημιουργικής έκφρασης, των υπερβάσεων, των όποιων εξελικτικών αλμάτων της ανθρωπότητας.

 Το κρίσιμο σημείο εδώ είναι ποιας ποιότητας τάσεις και παγιωμένες καταστάσεις εν μεσω της Ιστορίας, υπερτερούν ή παρουσιάζουν, κάθε φορά, γεωμετρική αύξηση. Επηρεάζοντας, ίσως κι όχι σε αμελητέο βαθμό, την πορεία του ανθρώπου πάνω σε αυτό τον γαλάζιο βράχο που ταξιδεύει μέσα στο κοσμικό γίγνεσθαι.

 Κι αυτό το συλλογικό λεπτοφυές πεδίο, το "συλλογικό ασυνείδητο", μέσα στο οποίο διαγράφουν ενεργειακές τροχιές οι συνεκτικές μνήμες, αλλά και ανεκπλήρωτοι πόθοι όλης της ανθρωπότητας, είναι μια ενεργειακά ενσυνείδητη οντότητα. Αλλά και μία γκεστάλτ οντότητα, δηλαδή ένα σύνολο που διαθέτει περισσότερες ιδιότητες από τα επιμερους μέρη του, εάν αυτά υπολογιστούν ξεχωριστά, είναι δηλαδή μια εικόνα ή μορφοδιάταξη "ευρύτερη" σε σχέση με τα συνθετικά της κομμάτια..

Κι αυτό το πεδίο έχει την ικανότητα να επηρεάζει την εκδήλωση συμπεριφοράς των ανθρώπων και τις δυνατότητες απόκτησης δημιουργικής έκφρασης ή να συντελεί στο μπλοκάρισμα αυτών, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν το ποιόν ενός πολιτισμού.
 Ίσως αποτελεί και μία πηγή άντλησης των λεγόμενων "ψυχικών δυνάμεων", απόλυτα υπαρκτών, αποδεδειγμένων κι ως ένα σημείο εργαστηριακά μετρήσιμων. Ωστόσο, συμπληρωματικά αλλά και από τη σκοπιά της διεύρυνσης των παραπάνω, χρήσιμο θα ήταν εδώ να ανατρέξουμε σε κάποιες παλιότερες αναρτήσεις:  Το ξεκίνημα της πραγματικής επιστήμης: "Το Πεδίο: Η Μυστική Δύναμη του Σύμπαντος - Η Εποχή του Μηδενικού Σημείου" και Οι Αγνωστες Δυνάμεις του Ανθρώπου

Οπότε, όταν ένας καλλιτέχνης ομολογεί ότι η έμπνευσή του, για τη δημιουργία του έργου του, ήταν ακατανόητη και για τον ίδιο, κάτι σαν "ουρανοκατέβατη", προφανώς κατάφερε να συντονιστεί με το "ενεργειακό άθροισμα" όλων των επιμέρους αντιλήψεων, ιδεών και εφαρμογών τους ή μη που είχαν παραμείνει σαν "αγκάθι" ή ασχημάτιστη στο σύνολό της μορφή μέσα στο υποσυνείδητο ενός ή περισσότερων ανθρώπων. Ένας συντονισμός ή "download" που γίνεται τις περισσότερες φορές ακούσια αλλά μπορεί και να ειδωθεί κι ως εκούσια πραγμάτωση - κάθε δράση επιφέρει μία αντίδραση- με την αυτοσυγκέντρωση, την επιμονή στο σχηματισμό της ιδέας που τελικά μόνο αποκλειστική δεν ήταν, στο μυαλό ενός ανθρώπου σε συγκεκριμένη χωροχρονική στιγμή..

 Αλλά το παραπάνω παράδειγμα αφορούσε τις θετικές πλευρές του πράγματος. Και δεν ξέρω αν εκείνες υπερτερούν των αρνητικών ή φθοροποιών πλευρών, σύμφωνα και με την καταγεγραμμένη ιστορικά πορεία του ανθρώπου, τις συνθήκες που προσδιορίζουν τη συναινετική πραγματικότητα και το εξελικτικό στάδιο στο οποίο βρίσκεται ή δεν θα'πρεπε να βρίσκεται -άλλη μια χρήσιμη παραπομπή, με τα λόγια του Γουίλλιαμ Μπάροουζ  : Μία εκστατική επιθυμία...
Θυμηθείτε εδώ τα περί "κρίσιμου σημείου" που αναφέρθηκαν παραπάνω.

Και ίσως..ίσως λέω, αυτό το "συλλογικό ασυνείδητο" να αποτελεί και το μόνο που μπορεί να αποκαλεστεί "θεός" της ανθρωπότητας, με συνείδηση της διαρκώς διογκούμενης υπόστασής του και με -χαοτικά εκδηλωμένη συχνά- επίδραση στα δημιουργήματα που..τον δημιούργησαν!
Ή όπως έχει ειπωθεί: "it moves in a mysterious way".

Βεβαίως, όλα τα παραπάνω δεν απαλάσσουν το άτομο από την ευθύνη των επιλογών του και της ανάληψης ευθύνης των συνεπειών τους.

O Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου