To μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι το να σε εκμεταλλεύονται, να βυσσοδομούν σε βάρος σου, να σε ξεζουμίζουν, να σε γδύνουν και να σου τα παίρνουν όλα με "νόμιμες" διαδικασίες, να σε πετάνε σαν στιμμένη λεμονόκουπα και συνάμα να σε μισούνε, να σε φτύνουν, να σε κακοποιούν, να σε ταπεινώνουν και τη στιγμή που σε τσαλαπατάνε να σε κατηγορούν ως παρία και παρείσακτο στο "πολιτισμένο" τους οικοδόμημα. Όχι! Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι να συνηθίζεις αυτή την κατάσταση και να την αποδέχεσαι ως "φυσική τάξη των πραγμάτων". Ή, με άλλα λόγια, να επιλέγεις την αργή, καθημερινή αυτοκτονία, από τη διεκδίκηση της ζωής και της μάχης (τόσο υλικής όσο και λεπτοφυούς φύσης) που αυτή συνεπάγεται. Γιατί τα "πράγματα", οι άνθρωποι, η δομή του χώρου και η ποιότητα του χρόνου τους, ΔΕΝ είναι κληρονομικά δικαιώματα και κτήματα των σαδιστών, άπληστων, αλαζόνων, αρχιψευταράδων, μεγαλομαφιόζων, ψυχοπαθών, μισάνθρωπων. Και των αγορών, οργανισμών, εταιρειών, ιδρυμάτων, σεκτών, μυστικών υπηρεσιών, κλειστών λεσχών, κακόβουλων τεχνολογιών αιχμής και των think tanks τους. Δηλαδή, των πραγματικών παρασίτων της ύπαρξης στον πλανήτη Γη...
...υφαίνοντας την ου-τοπία μας: "Όργανο" της κεντρικής ονειρικής γεννήτριας παραγωγής ιδεών της αμετανόητα μη κομματικής, και με δικούς της όρους πραγματικής, "συμμορίας" αιθεροβάμονων,ουτοπιστών και πιστών κάθε ιερά μοναδικής ανθρώπινης στιγμής. Χωρίς αφεντάδες και δούλους, αυτόκλητους σωτήρες, μεσσίες και ποιμένες, εθνοσωτήριους ψαλμούς, σπόνσορες, δόγματα και ιδεολογικές αλυσίδες...
ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)
Ξέσκισμα!
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί. Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...
Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...
" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"


Τετάρτη, 7 Μαρτίου 2018
ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ = χίλιες λέξεις κοινωνικής βουβαμάρας
To μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι το να σε εκμεταλλεύονται, να βυσσοδομούν σε βάρος σου, να σε ξεζουμίζουν, να σε γδύνουν και να σου τα παίρνουν όλα με "νόμιμες" διαδικασίες, να σε πετάνε σαν στιμμένη λεμονόκουπα και συνάμα να σε μισούνε, να σε φτύνουν, να σε κακοποιούν, να σε ταπεινώνουν και τη στιγμή που σε τσαλαπατάνε να σε κατηγορούν ως παρία και παρείσακτο στο "πολιτισμένο" τους οικοδόμημα. Όχι! Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι να συνηθίζεις αυτή την κατάσταση και να την αποδέχεσαι ως "φυσική τάξη των πραγμάτων". Ή, με άλλα λόγια, να επιλέγεις την αργή, καθημερινή αυτοκτονία, από τη διεκδίκηση της ζωής και της μάχης (τόσο υλικής όσο και λεπτοφυούς φύσης) που αυτή συνεπάγεται. Γιατί τα "πράγματα", οι άνθρωποι, η δομή του χώρου και η ποιότητα του χρόνου τους, ΔΕΝ είναι κληρονομικά δικαιώματα και κτήματα των σαδιστών, άπληστων, αλαζόνων, αρχιψευταράδων, μεγαλομαφιόζων, ψυχοπαθών, μισάνθρωπων. Και των αγορών, οργανισμών, εταιρειών, ιδρυμάτων, σεκτών, μυστικών υπηρεσιών, κλειστών λεσχών, κακόβουλων τεχνολογιών αιχμής και των think tanks τους. Δηλαδή, των πραγματικών παρασίτων της ύπαρξης στον πλανήτη Γη...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου