ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 10 Μαρτίου 2018

" Οι ρίζες μας βρίσκονται στο σκοτάδι "


Αφιερωμένο στη σπουδαία Ούρσουλα Λε Γκεν (1929-2018), από τις αγαπημένες μας μορφές του πνεύματος, με εμβληματικό συγγραφικό έργο ως κληροδότημα σε όλους μας (καταξιώθηκε παγκοσμίως χάρις στα βιβλία επιστημονικής φαντασίας που έγραψε), η οποία μας εγκετέλειψε στις 22 Ιανουαρίου του 2018.
 Δυστυχώς εμείς το πληροφορηθήκαμε (κι "από σπόντα", όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις) μόλις σήμερα.
 Οι άνθρωποι όμως ζούνε όσο συγκατοικούν με μας μέσα στο μυαλό μας και έχουν κερδίσει μια πολύτιμη θέση στην καρδιά μας και πορευόμαστε στη ζωή (και μέχρι το τέλος αυτής) μαζί τους...
Οι υπογραμμίσεις στα παρακάτω μνημειώδη λόγια της Λε Γκεν είναι από εμάς.

" I hope you live without the need to dominate, and without the need to be dominated. I hope you are never victims, but I hope you have no power over other people. And when you fail, and are defeated, and in pain, and in the dark, then I hope you will remember that darkness is your country, where you live, where no wars are fought and no wars are won, but where the future is. Our roots are in the dark; the earth is our country. Why did we look up for blessing — instead of around, and down? What hope we have lies there. Not in the sky full of orbiting spy-eyes and weaponry, but in the earth we have looked down upon. Not from above, but from below. Not in the light that blinds, but in the dark that nourishes, where human beings grow human souls. "
Ursula K. Le Guin, “A Left-Handed Commencement Address” (Mills College, 1983)


 " Ελπίζω να ζείτε χωρίς να χρειάζεται να κυριαρχείτε πάνω σε άλλους και χωρίς να χρειάζεται να είστε υπό την κυριαρχία άλλων (Χμμ!). Ελπίζω ότι δεν είστε ποτέ θύματα (να σχολιάσουμε εμείς κι εδώ: ή δεν το σηκώνει ο οργανισμός σας να είστε θύματα και να το κάνετε και σημαία σας από πάνω, ως δικαιολογία της παθητικότητας και παραίτησής σας!) , αλλά ελπίζω ότι και δεν ασκείτε εξουσία πάνω σε άλλους ανθρώπους. Κι όταν αποτυχαίνετε και νικιέστε και νιώθετε βυθισμένοι στον πόνο (τελευταίο δικό μας σχόλιο: πόνος= λύτρωση, μάθηση, επανεκκίνηση της ζωής όταν αυτή "βραχυκυκλώνει"...) και στο σκοτάδι, τότε ελπίζω να θυμηθείτε ότι το σκοτάδι είναι η πατρίδα σας, ο τόπος που ζείτε, εκεί όπου δεν διεξάγονται πόλεμοι και δεν κερδίζονται πόλεμοι, αλλά είναι ο χώρος όπου υπάρχει το μέλλον! Οι ρίζες μας βρίσκονται στο σκοτάδι, η Γη ολόκληρη είναι η πατρίδα μας! Γιατί κοιτάμε προς τα πάνω γυρεύοντας "ευλογία", αντί να κοιτάμε και να ψαχνόμαστε γύρω μας και κάτω από εμάς; Όποια ελπίδα έχουμε βρίσκεται εκεί. Όχι σε έναν ουρανό γεμάτο κατασκοπευτικά μάτια και όπλα σε τροχιά, αλλά στην Γη που τόσο την έχουμε απαξιώσει. Όχι από επάνω αλλά από κάτω. Όχι στο φως που τυφλώνει, αλλά στο Σκοτάδι που μας τρέφει, όπου τα ανθρώπινα όντα καλλιεργούν ανθρώπινες ψυχές..."

{ Περί του έργου της Ούρσουλας Λε Γκεν έχουμε αναφερθεί κι εδώ:

"δεν μπορείτε να αγοράσετε την Επανάσταση, δεν μπορείτε να κάνετε την Επανάσταση-μπορείτε μόνο να είστε η Eπανάσταση"
"Αν θέλεις εγκληματίες, φτιάξε νόμους, αν θέλεις κλέφτες, φτιάξε ιδιοκτήτες"...
" Ένα παιδί απαλλαγμένο από την ενοχή της ιδιοκτησίας κι απελευθερωμένο από το βαρύ φορτίο του οικονομικού ανταγωνισμού θα μεγαλώσει με τη θέληση  να κάνει ό,τι είναι ανάγκη να γίνεται κάθε φορά και θα αντλεί χαρά από αυτό"...}




Και κάτι τελευταίο. Εμείς δεν πιστεύουμε ότι όλοι οι άνθρωποι καταφέρνουν να καλλιεργήσουν και να αποκτήσουν αυτό το δύσκολα προσδιορίσιμο, ζωοποιό, αιθερικό, μαγικό και γεμάτο από την αρετή της απλότητας συνάμα, αυτό το χιλιοτραγουδισμένο πετράδι που το κόστος του μετριέται σε θεωρία και πράξη, αυτό το αξιοκαταφρόνητο δείγμα αδυναμίας για ισχυρούς και μυριάδες τσιράκια, λακέδες και "γλάστρες" των αυτοματοποιημένων, ψυχοπαθητικών, μηχανορράφων και υπερ-συνωμοτικών καιρών μας, αυτό που έχει αποκαλεσθεί "ψυχή"...

Όχι, όχι! η ψυχή δεν είναι γνώρισμα και, πιο σωστά, αυτοαποκτούμενο προνόμιο όλων των δίποδων όντων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου