ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2018

"Τας λεωφόρους μη βαδίζειν"




"Τας λεωφόρους μη βαδίζειν" Πυθαγόρας

Θέλω να σου πω. Όχι να σε πείσω, ούτε να σε κατηχήσω, είμαι σαν τους περιπλανώμενους αλήτες που η ασφάλεια του "νοικοκυρέματος" τους μαραίνει και τους αδειάζει από την ανείπωτη εκείνη "ιερή τρέλα" της μέθης για ελευθερία...Αλλά το μόνο που έχω να κάνω είναι να...κλείσω με νόημα το μάτι.

 Γιατί θέλω να σου πω να μην πιστεύεις σε όσα ακούνε τα αυτιά σου. Είτε καθιερωμένα και τσιτάτα είτε με στυλιζαρισμένο κι ενίοτε "best seller" τρόπο παρουσιαζόμενα ως εξω-συστημικά! Πίστεψε μόνο στη γλώσσα της καρδιάς σου και στα παράξενα κι ενίοτε "σκοτεινά" καλέσματα της "σκιάς" σου. Εκείνης, δηλαδή, της (αποκαλούμενης και σκοτεινής)πλευράς του εαυτού, όπου βρίσκουν καταφύγιο τα όσα μας έμαθαν από τα μικράτα μας, πρωτίστως κι ως βαρύνοντα και στρατηγικά γρανάζια της "κοινωνίας", τα σχολειά και οι γονιοί (κι ας επικαλούνταν τις καλύτερες των προθέσεων και το πίστευαν), να τα αποκηρύττουμε και να τ' απωθούμε σε ανήλιαγα λαγούμια μέσα μας. Κι ας αποτελούσαν ό,τι πιο πρωτογενές αλλά ίσως και πιο αγνό μας ανήκε και μας κέντριζε.

Η ημιμάθεια είναι χειρότερη απ'την αμάθεια! Θα ακούσεις να σου λένε πολύ έως εκνευριστικά κι ενίοτε αδικαιολόγητα συχνά οι υπέρμαχοι της "μάθησης". Αυτοί που οι γνώσεις τους είναι κλεισμένες σε αντιληπτικές σήραγγες, σε αναγνωρίσιμου κύρους και μαρκαρισμένα με τα οικόσημα των "φυλάκων της γνώσης" κουτιά, αποστειρωμένα από όλη την ορμή, τα μυστήρια, τα φαινόμενα πίσω από περιτυλίγματα και τη σοφία χιλιάδων χρόνων ζωής.

Ο αλτρουισμός κι η ανεκτικότητα (και η σεχταροποίησή τους, τελικά) είναι ύψιστες αξίες! Θα ακούσεις να σου λένε αυτοί που κάποιοι άλλοι "αρχιγραμματείς" τους δίδαξαν ότι οφείλεις να δικαιολογείς τα αδικαιολόγητα και να τους βάζεις πλάτη με ψυχαναγκαστικού χαρακτήρα "καθήκον".
Να ανέχεσαι τα προβατοποιημένα ασκέρια και υπάκουα σε εργαλεία ελέγχου των αγελαίων μαζών (αυτά που έχουν να κάνουν με την άκριτη και τυφλή πίστη σε πάσης φύσης δόγματα και την εξάρτηση από εύηχα συνθήματα), έως και να υποκρίνεσαι πως δεν αναγνωρίζεις τα σημάδια των αποβρασμάτων  και συνειδητών παρασίτων, που δεν έχουν καμιά ανοχή και σεβασμό στην ανεκτικότητα και την αξιοπρέπεια μιας ανεξάρτητης υπόστασης. Και να πιστεύεις όλα όσα δεν συμβαδίζουν με αυτά που βλέπουν τα μάτια σου και αφουγκράζονται τα ένστικτά σου. Αλλά τα ίδια αυτά τα "κατηχητικά" δεν θ'αργήσουν, με τον πρώτο αυθόρμητο και στοχαστικό αντίλογο, να ξεπέσουν στη μη-ανεκτικότητα της ένστασης, στην αδιαλαξία έως και τη ρητορική μίσους.

Η σιωπή είναι χρυσός! Θα ακούσεις να σου λένε συχνά αυτοί που δεν έχουν να πούνε τίποτε το ουσιώδες, το μεστό, το ειλικρινές και γι'αυτό γενναιόψυχο, εκστατικό και συνάμα γειωμένο στις ανάγκες του παρόντος ώστε να στηθεί το μονοπάτι στις υπερβάσεις του μέλλοντος. Αυτοί που σε θέλουν φιμωμένο, κενό περιεχομένου, κενό ιδεών και αδυνατούντα απόκτησης δικού του τρόπου έκφρασης. Αλλά το να σωπαίνεις σημαίνει να κατανοείς πότε οι λέξεις και τα σχήματά τους, τα λόγια μικρά ή μεγάλα-λίγα ή πολλά, δεν είναι παρά μεταμφιεσμένη τιποτολογία.

 Η προστασία της ζωής και η ασφάλεια είναι δείγματα πολιτισμού! Θα βαρεθείς να ακούς από δαύτους τους μηχανορράφους, μνησίκακους, βάρβαρους εκφυλιστές, ξεζουμιστές και περιφρονητές της ζωής και κατασκευαστές κοινωνικών κολαστηρίων και μικρών και μεγάλων φονικών εχθρών της ζωής. Αλλά "προστασία" είναι η τέχνη και η μέριμνα να απελευθερώνεις τους άλλους από κάθε ανάγκη και εμμονή για προστασία. Ιδού ο προθάλαμος της ελευθερίας!

Η τεχνολογία κάνει τη ζωή καλύτερη! Πώς μωρέ τεχνο-επιστήμονες της απώλειας; Της απώλειας της επίγνωσης κι ενδοσκόπησης, στο βωμό των αυτοματοποιημένων ανακλαστικών. Της απώλειας της ψυχοσωματικής υγείας, παραδομένης στις εκπομπές επικίνδυνων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων, ενεργοβόρων και χημικών μοντέλων ζωής, τοξικών καθημερινών έρπουσων ασθενειών εντός και εκτός σπιτιού, γενετικά τροποποιημένης βρώσης και αέρα που ξερνάει βαρέα μέταλλα και θανατίλα...Kι όπως έλεγε και ο στωικός φιλόσοφος Επίκτητος: "σημασία δεν έχει τόσο τί κάνεις αλλά πώς το κάνεις..."

 Τα λεφτά κάνουν τη ζωή καλύτερη ή τουλάχιστον πιο άνετη! Ώστε έτσι; Κι έχουν γίνει και δεν σταματούνε να γίνονται η αιτία για τη μεγαλύτερη φρίκη, καταστροφή και οδύνη που έχει γνωρίσει και συνεχίζει να βιώνει η ανθρωπότητα, τόσο σε συλλογικό-μακροκοσμικό επίπεδο όσο και στο μικρόκοσμο της καθημερινής παράκρουσης του ανθρώπου που ξεπέφτει σε υπάνθρωπο. Και φυσικά, εξαρτάται πώς αντιλαμβάνεται κι αξιολογεί κανείς τις "ανέσεις" και τον όρο "καλή ζωή". Και το χρήμα, ο πλούτος, έχει μια κακιά συνήθεια, απογοητεύοντας όλους αυτούς που φαντασιώνονται τζακ ποτ ως σανίδες σωτηρίας στα πελάγη της μιζέριας ή που υποκλίνονται σε όσους μεταχειρίζονται "όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα" στο κυνήγι της απόκτησης και αέναης συσσώρευσης: συγκεντρώνεται (ειδικά στις εποχές που μας φοράνε σαν σέλα πάνω στη ράχη και μας κουνάνε μπροστά στη μούρη άλλοτε σαν καρότο και κυρίως ως μαστίγιο) στα χέρια όλο και λιγότερων, ενώ φτωχοποιούνται όλο και περισσότεροι. Αποδεχόμενοι τη "μοίρα" τους ως φυσική ροή των πραγμάτων...

Δεν υπάρχουν δρόμοι βατοί και στρωμένοι με χαλιά από την καλή πρόθεση "οδοκατασκευαστών".
Υπάρχουν μόνο οι δρόμοι, κι όχι εύκολοι και στρωτοί, που ανακαλύπτει, χαρτογραφεί, εξερευνά και διασχίζει κάποιος είτε μόνος είτε μαζί με τους συνοδοιπόρους που μοιράζονται την ίδια λαχτάρα για τέτοιες πορείες. Με συχνά επώδυνο τίμημα, αλλά η ίδια η ζωή είναι σφιχταγκαλιασμένη με τον πόνο, μαθαίνοντας από αυτόν και συνεχίζοντας χάρη σε αυτόν.

 Παίρνοντας αυτούς τους δύσβατους δρόμους, είναι σα να δίνεται παράταση ελπίδας στο ανθρώπινο ον να συνεχίσει να αισιοδοξεί για εκείνο το εξελικτικό άλμα που τόσο έχει καθυστερήσει και μπλοκάρει στην στατικότητα και μανιώδη αντίσταση των χαλεπών καιρών. Με ένα χαοτικό τρόπο που επιφέρει την αποκατάσταση της  αρμονίας μέσα στην ανισσορροπία και ταράζοντας τα λιμνάζοντα ύδατα με την ορμή νεαρού ποταμού.

ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου