ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017

Περί βλασφημίας του γέλιου




" Γουίλιαμ του Μπάσκερβιλ: Αγαπητέ μου αδελφέ, υπάρχουν πολλά βιβλία που μιλάνε για την κωμωδία. Γιατί σε τρομάζει τόσο το συγκεκριμένο;

Χόρχε του Μπούργκος: Γιατί αυτό είναι γραμμένο από τον Αριστοτέλη.

Γουίλιαμ του Μπάσκερβιλ: [κυνηγώντας τον Χόρχε που τρέχει με το Δεύτερο Βιβλίο των Ποιητικών του Αριστοτέλη θέλοντας να το καταστρέψει] Μα τι είναι αυτό που σε τρομάζει τόσο στο γέλιο;

Χόρχε του Μπούργκος: Το γέλιο σκοτώνει τον φόβο, και χωρίς φόβο δεν μπορεί να υπάρξει πίστη. Χωρίς τον φόβο του Διαβόλου, δεν υπάρχει η ανάγκη για τον Θεό.

Γουίλιαμ του Μπάσκερβιλ: Αλλά δεν πρόκειται να εξαφανίσεις το γέλιο εξαφανίζοντας αυτό το βιβλίο.

Χόρχε του Μπούργκος:  Σίγουρα όχι, το γέλιο θα παραμείνει ως η κύρια μορφή διασκέδασης των απλών ανθρώπων. Αλλά τι θα συμβεί αν, με αφορμή αυτό το βιβλίο, οι μορφωμένοι άνθρωποι κατανοήσουν ότι επιτρέπεται να γελάς με τα ΠΑΝΤΑ; Μπορούμε να γελάσουμε με το Θεό; Ο κόσμος τότε θα κατέρρεε στο Χάος! Για τον λόγο αυτό, σφραγίζω αυτό που δεν πρέπει να ειπωθεί.


[Τρώει τις δηλητηριασμένες σελίδες του βιβλίου]

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου "Το όνομα του Ρόδου" από τον Ουμπέρτο Έκο και σκιαγραφεί με μία μόνο πρόταση τον λόγο για τον οποίο οι βλοσυρές "σοβαρές" θρησκείες φοβούνται τόσο πολύ το χιούμορ και το γέλιο. "


τα παραπάνω, περί της "βλασφημίας του γέλου" πάρθηκαν από ΕΔΩ 

Φυσικά κι ένας χαρούμενος από τη φύση του άνθρωπος είναι ένας υγιής, ψυχικά και σωματικά, άνθρωπος (κάτι που έχει αποδειχτεί πάμπολλες φορές κι επιστημονικά).
Φυσικά και το γέλιο είναι ζωή. Να γελάς, να γελάς με όλους και με όλα και πρωτίστως με τον ίδιο σου τον εαυτό όποτε τον πιάνεις να παίρνει τον εαυτό του πάρα πολύ στα σοβαρά. Να γελάς κι όταν νιώθεις να ελκύεσαι έστω και για λίγο από κάτι βλοσυρά, κατηφή, σοβαροφανή και πομπώδη σε βαθμό γελοιότητας πορτρέτα, πίνακες, αγιογραφίες "μεγάλων προσωπικοτήτων",  ιστορικών ή κατασκευασμένων, που "άλλαξαν τον κόσμο", οδηγώντας τον σε σωτηριολογικές φαντασιώσεις, μονοπωλιακές και μονολιθικές ερμηνείες, σε μαζικά σφαγεία, εκφυλιστικές ψευδαισθήσεις,  σε αυτοματοποιημένα αντανακλαστικά και αντιεπιβιωτικές συνθήκες.

 Ένας χαμογελαστός άνθρωπος, προικισμένος και με υψηλή αίσθηση του χιούμορ, είναι ένας δυνατός άνθρωπος, ανεξάρτητος, δύσκολα ελέγξιμος, ανθεκτικός στα πλήγματα κι επινοητικός απέναντι στα εμπόδια, τα ναρκοπέδια και την κινούμενη άμμο της ζωής. 
  Γυρεύει, όπως είναι φυσικό, τους ομοίους του, που αργά ή γρήγορα θα βρεθούν μεταξύ τους. Διαχέοντας και στους γύρω τους την ελκυστική, κι απελευθερωτική από φοβίες και ιδεοληψίες, δυναμική τους αντίληψη απέναντι στην μίζερη, εθελόδουλη και νοσηρή (κυρίαρχη σύμφωνα με τα συμφέροντα κάθε λογής εξουσιαστικών δακτύλων) αντίληψη περί ύπαρξης. Γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να χειριστεί με μια χαμογελαστή σοβαρότητα και μια λειτουργική ανατρεπτικότητα τα ζητήματα που αφορούν τη ζωή και να αποφύγει το βάλτωμα στα λιμνάζοντα ύδατά της. Και να ξεγλιστρήσει από "τα παλάτια και τις εκκλησίες, που είναι παγίδες, δίχτυα και θηλιές για να πιάνουν τις αιώνιες χαρές", κατά τα λόγια του σπουδαίου Γουίλλιαμ Μπλέηκ.

Και ίσως τελικά oλόκληρη η ζωή (και ο θάνατος ως συνέχεια της) να μην είναι... παρά ένα παράξενο κοσμικό αστείο.

ανιχνευτής

"There are many here among us
Who feel that life is but a joke"
 All Along the Watchtower



Kαι ως επίλογο κάτι από κάποιους που γνώριζαν πολύ καλά τι εστί χιούμορ:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου