ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 17 Μαΐου 2017

Δώδεκα χρόνια προπόνησης για να μετατραπείς από παιδί σε άλογο κούρσας

 
Δώδεκα χρόνια προπόνησης για να μετατραπείς
από παιδί σε άλογο κούρσας


Σε λίγες μέρες παιδί μου το νηπιαγωγείο τελειώνει και το Σεπτέμβρη θα περάσεις την πύλη του Δημοτικού Σχολείου.
Μπαίνεις κι εσύ στο «πρόγραμμα».
Πρέπει από πολύ νωρίς να καταλάβεις πως η προσπάθεια για γράψεις καλά στις πανελλαδικές εξετάσεις ξεκινάει από την πρώτη σου μέρα στο Δημοτικό.
Από τη μέρα ακόμα που ο γενειοφόρος εκπρόσωπος του μεγαλοδύναμου σε καταβρέξει στο μικρό σου μέτωπο για πρώτη φορά θα πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι ξεκινάει το μακρύ και επίπονο ταξίδι με προορισμό την τρίωρη φημισμένη πανελλαδική πασαρέλα αλόγων κούρσας.
Γιατί, θα πρέπει να ξέρεις μικρό μου, πως πλέον δεν θα είσαι παιδί. Θα είσαι ένα πουλάρι που θα προπονηθείς να τερματίσεις πρώτο στην πανελλαδική ιπποδρομία σε δώδεκα χρόνια.
Όλοι θα σε φροντίζουν και θα σε προσέχουν.
Εμείς οι γονείς σου θα φροντίζουμε να τρως και να πίνεις τα καλύτερα.
Οι φαρμακοβιομηχανίες θα σε βοηθούν να συμπληρώνεις τη διατροφή σου με βιταμίνες, μέταλλα και ιχνοστοιχεία για να αντέχεις στον εξοντωτικό ρυθμό των προπονήσεων.
Εμείς οι σύμβουλοι, οι παιδαγωγοί, οι ειδικοί της εκπαίδευσης και οι υπουργοί παιδείας θα ετοιμάσουμε τα κατάλληλα βιβλία πλούσια σε ύλη και απαιτήσεις για να ανταποκριθείς στις αυξημένες ανάγκες της εποχής.
Όλοι όσοι συμμετέχουμε στις αμέτρητες επιστημονικές ενώσεις θα σε γαλουχήσουμε με αναρίθμητους διαγωνισμούς για να τρέφουμε και τους δικούς σου με αυταπάτες και όνειρα απατηλά.

Εμείς οι δάσκαλοι σου θα πρέπει από πολύ νωρίς να φροντίσουμε ώστε να μπεις στο πνεύμα των εξετάσεων. Καθημερινά διαγωνίσματα και τεστ ετοιμότητας σε έναν πόλεμο διαρκείας που θα καλείσαι να σκοτώνεις κάθε μέρα την αθωότητά σου, την παιδικότητά σου και τον αυθορμητισμό σου.
Θα παίζεις με το σταγονόμετρο, θα αθλείσαι μόνο αν είναι να κάνεις πρωταθλητισμό, θα κυνηγάς το τέλειο, την πρωτιά και την αριστεία γιατί το μήνυμα που έρχεται από τον Ατλαντικό λέει πως ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα.
Όμως, επειδή η αριστεία και το κυνήγι της πρωτιάς είναι μια αυταπάτη, θα συμβιβαστείς με τη δεύτερη θέση αφού δεν μπορούν να είναι όλοι πρώτοι.
Σε προορίζουν λοιπόν να είσαι ένα «τίποτα» γιατί τα «τίποτα» δεν έχουν απαιτήσεις, δεν αντιδρούν, δεν ζητούν το δίκιο τους δεν γκρεμίζουν δεν ανατρέπουν. Είναι ακίνδυνα.
Τουλάχιστον, έτσι νομίζουν.
Θα αποκτήσεις με τον καιρό την καλύτερη συσκευή κινητού και θα σου παρασχεθούν οι υπηρεσίες της καλύτερης εταιρείας κινητής τηλεφωνίας. Αυτή θα σε στέλνει να βλέπεις τις ταινίες που θέλουν, να πίνεις τον καφέ σου εκεί που θέλουν, να διαβάζεις τα βιβλία που θέλουν και να πας διακοπές, αν θα μπορείς, εκεί που θέλουν.
Τα γωνιακά μαγαζιά θα υπόσχονται, από πολύ νωρίς, σε μας τους γονείς σου τον «σίγουρο δρόμο για την κορυφή και την επιτυχία». Θα σε ταΐσουν τόνους μασημένης τροφής μέχρι να καταφέρουν να αδρανοποιήσουν τον εγκέφαλό σου, να πάψεις να σκέφτεσαι, να διεκδικείς, να γκρεμίζεις, να ανατρέπεις.
Τουλάχιστον, έτσι νομίζουν.
Εμείς οι καθηγητές θα κυνηγάμε αργότερα την «ύλη», και μαζί μ’ αυτήν θα κυνηγάμε ότι δημιουργικό και αυθεντικό σου έμεινε πνίγοντάς το σε προκαθορισμένα, κατά παραγγελία προτεινόμενα «δημιουργικά διήμερα».
Κι όταν η μέρα της «μητέρας των μαχών» φτάσει με το καλό, ότι θα έχει απομείνει από σένα θα κληθεί να συμμετάσχει ως κομπάρσος σε μια κακοστημένη πανελλαδική παράσταση που την έγραψαν άλλοι και όχι εσύ και την σκηνοθέτησαν έμποροι και όχι καλλιτέχνες.
Ότι κι αν συμβεί, είτε «πετύχεις» είτε «αποτύχεις», θα είσαι έτοιμος να τους κάνεις όλα τα χατίρια.
Τουλάχιστον, έτσι νομίζουν.
Μπορείς να τους κάνεις να καταλάβουν ότι έκαναν μεγάλο λάθος που σε θεώρησαν δεδομένο, που νόμισαν ότι σε ξέκοψαν από το «μαζί με τους άλλους», που σε θεώρησαν εύκολο αντίπαλο.
Δείξε τους πως δεν έπρεπε να σε υποτιμήσουν και να σε θεωρήσουν εύκολο αντίπαλο.
Η επόμενη παράσταση στην οποία θα συμμετάσχεις να είναι γραμμένη από σένα, να έχει τη δική σου σκηνοθετική σφραγίδα και να είσαι εσύ ο πρωταγωνιστής.
Μη συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο.

του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

το διαβάσαμε ΕΔΩ - Συνδέστε το με αυτό από εμάς: Σαν ψίθυροι...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου