ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 30 Μαΐου 2017

κυνισμός α λα Αριστερά



Όχι πριν πολύ καιρό, στο κανάλι του Αντένα, κατά τη διάρκεια συνέντευξης του Τσίπρα στο γνωστό δημοσιογράφο Χατζηνικολάου, ο δεύτερος επισήμανε στον πρώτο ότι την περίοδο που κυβερνούσε ο γιος Παπανδρέου και οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι το κόμμα του είχε πέσει στο 15-16%, είχε τότε ειπωθεί ότι δεν νομιμοποιούνταν εκείνος να κυβερνάει με μια μειοψηφία να τον στηρίζει. Κι όταν ο δημοσιογράφος σύγκρινε εκείνες τις δημοσκοπήσεις με σημερινές που βγάζουν την αριστερά, όπως την αντιλαμβάνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, να έχει χάσει ένα πολύ μεγάλο μέρος της υποστήριξης των πολιτών, ο Τσίπρας απάντησε ότι η διαφορά είναι πως σήμερα ο λαός δεν αντιδράει, δεν εξεγείρεται, σε σχέση με την εποχή της κυβέρνησης ΓΑΠ που οι πλατείες ήταν γεμάτες. Κι εδώ που τα λέμε, έχει άδικο να επιδεικνύει αυτού του είδους τον κυνισμό;


Τ'ακούς όμως εσύ;



Εσύ απολυμένε με συνοπτικές διαδικασίες και με αστεία ή ανύπαρκτη αποζημίωση εργαζόμενε;
Εσύ ελαστικέ σαν τον Τιραμόλα ημι-άνεργε που το καθεστώς εκμετάλλευσής σου κρύβει στατιστικά την πραγματική εικόνα της ανεργίας;
Εσύ που έχεις ένα σπίτι για να στεγάζεις τον εαυτό και την οικογένειά σου και κινδυνεύεις να καταλήξετε όλοι στο δρόμο λόγω της λυσσασμένης και σίγουρα χωρίς πρακτικό αντίκρισμα φορο-επίθεσης; Και λόγω της απαλλοτρίωσης που σχεδιάζουν τα funds σε βάρος των μη εξυπηρετούμενων δανείων, μέσα  στη γενικότερη κατάσταση της αυξανόμενης ύφεσης και της οικονομικής δυσπραγίας.
Κι εσείς νοικοκύρηδες που βλέπετε τις τιμές των προϊόντων και των δημόσιων αγαθών παρ'όλα αυτά να αυξάνονται; Κι αυτό δεν έχει σχέση με καμία ανάπτυξη αλλά με καλπάζουσα φτωχοποίηση και υπερχρέωση.
Εσύ που κατά τον πρωθυπουργό συναινείς στην ακολουθούμενη πολιτική γραμμή. Γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση, έτσι δεν προσπαθούν να σε πείσουν όλοι οι ψύχραιμοι; Όπως οι δημοσιογράφοι και οι σοβαροί αναλυτές στις τηλεοράσεις, οι βουλευτές που ψήφισες, το αφεντικό στη δουλειά, και τόσοι άλλοι που σε θέλουν αυτόχειρα, επαίτη και προδότη του ίδιου του εαυτού και του συνανθρώπου σου. Δεν υπάρχει άλλη λύση, όπως η εξέγερση ας πούμε; ή αυτό απαιτεί άδεια από το κόμμα που σε κρατάει εγκλωβισμένο στα δικά του πολιτικά παιχνιδάκια, στη δική του συνέργεια και συνενοχή; Μπορείς να σκεφτείς, να λειτουργήσεις, να αξιολογήσεις, και να πράξεις σαν αυτόνομη πολιτική ύπαρξη έξω από τα κομματικά βοσκοτόπια; Που όλα τους έχουν καταθέσει, με τον ένα ή άλλο τρόπο, σαφή δείγματα της γραφής τους αυτά τα πολύ δύσκολα τελευταία χρόνια.

 Όσο για τον πρωθυπουργό που όπως δήλωσε προσφάτως τον ψήφισαν για να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια και το πάλεψε τόσο όσο χρειαζόταν για να υπογράψει το 4ο, σαν επιχείρηση σκούπα σε ό,τι είχε απομείνει ακόμη όρθιο, ξέρει. Ξέρει τι να σκαρφιστεί, έχει κρυμμένους πολιτικούς άσους στα υπεύθυνα μανίκια του για να αλιεύσει νέους ψηφοφόρους. Και να ανεβάσει τα ποσοστά του. Για παράδειγμα προωθεί το χώρο που προοριζόταν στο Γουδή για μητροπολιτικό πάρκο και ως χώρο ανέγερσης του νέου γηπέδου του Παναθηναϊκού. Τι λένε όμως για το θέμα αρχιτέκτονες και πολεοδόμοι που ενδιαφέρονται κυρίως για την προστασία του υποβαθμισμένου αστικού περιβάλλοντος: Αρχιτέκτονες - Πολεοδόμοι ΕΜΠ: Άστοχη η χωροθέτηση γηπέδου στο Μητροπολιτικό Πάρκο Γουδή  Με άλλα λόγια, ο αριστερός πρωθυπουργός απευθύνεται στη γνωστή αυξημένη συνειδητότητα της δεξαμενής του ποδοσφαίρου και ειδικά των φανατικών οπαδών, αυτών που βάζουν πρώτα των πρώτων τα σώβρακα και τις φανέλες της ομάδας τους. Και μετά παίζει δεν παίζει να σκεφτούν πως υπάρχει κι αυτό που λέγεται κοινό καλό και συνεπάγεται και το καλό των ίδιων και της οικογένειάς τους.
 Θα βρει τα κατάλληλα κόλπα ο αρχηγός για να τονώσει πολιτικά το ξεσκισμένο γόητρο της αριστεράς, όπως την αντιλαμβάνεται αυτός, οι συνεργάτες του και οι ποδοσφαιρικού τύπου οπαδοί του. Και ο ΓΑΠ έχει μάλλον αρχίσει να μοιάζει ερασιτέχνης μπροστά του;


"Rohalas"



( μας το έστειλε ο φίλος μας "rohalas")

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου