ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

Περί υδάτων



Είναι πλέον γνωστό ότι ο Ολάντ ήρθε για να πάρει μεταξύ άλλων και τα νερά. Όχι μόνο τα δίκτυα που υδρεύουν τις μεγάλες και μικρές πόλεις αλλά κυρίως τους υδροφόρους ορίζοντες και τα επιφανειακά ύδατα.
Να βρέχει και να στοκάρει προϊόν προς πώληση η γαλλική εταιρία. Να αντλούμε και να τους πληρώνουμε. Να ζούμε και να κερδίζουνε χρήματα από την πνοή, τη μπουκιά και τη γουλιά μας. Προφανώς όλα τα άλλα πλάσματα πλην των ανθρώπων δεν θα δικαιούνται νερό αφού δεν θα έχουν χρήματα για να δώσουν. θα τα κυνηγούν οι σεκιουριτάδες της εταιρίας άραγε ή θα τα θεωρούν φυσική απώλεια, στατιστικό λάθος ή κάτι παρόμοιο;
Ξαναγράφω ότι το νερό και γενικά οι φυσικοί πόροι είναι αρχέγονα αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων. Ο καπιταλισμός τα θεωρεί καταναλωτικά προϊόντα, η αριστερά τα θεωρεί κοινωνικά αγαθά. Σφάλλουν άπαντες, ο καθένας για να υπηρετήσει τις ιδέες του.
Η στροφή της ανθρωπότητας στην ανάπτυξη της σμίκρυνσης είναι ο μόνος τρόπος για να έχει μέλλον αυτή στον πλανήτη.
Διότι έτσι θα στραφεί και προς την λελογισμένη χρήση των φυσικών πόρων, την μη μόλυνσή τους και εν τέλει την αναπλήρωσή τους.
Σας δίνω μόνον ένα μικρό παράδειγμα που ισχύει σήμερα σε πολλές γωνιές της γης:
Χωράφι καθαρής φυσικής ή βιολογικής καλλιέργειας με ένα μικρό πηγάδι ή γεώτρηση. Αντλεί το νερό, ποτίζει τα φυτά και τα δέντρα, δηλαδή το επιστρέφει αμέσως αμόλυντο και φιλτραρισμένο ξανά στον υδροφόρο ορίζοντα, αυτό δε που ήπιαν τα φυτά, ακολουθεί τον κύκλο της ζωής αλλάζοντας μορφές μέχρι να ξαναγίνει χώμα και νερό. Άρα κανένα ξόδεμα νερού, μόνον ανακύκλωση γίνεται, τίποτε παραπάνω. Θα του βάλει ρολόι και τιμή ο καπιταλισμός στο πηγάδι; Άντλησες τόσο, ξόδεψες τόσο; Όλα αυτά φυσικά είναι ανυπόστατα και τελείως ανόητα, τόσο δε γελοία και θλιβερά όσον έχει καταντήσει και η ανθρωπότητα. Για να κερδίζουν χρήμα κάποιοι που δεν έχουν ιδέα από ζωή, από φύση, από πόρους και από τον εαυτό τους τον ίδιον.

To βρήκαμε μέσα στο "χωράφι" του Γιάννη Μακριδάκη 
Συνδέστε το με αυτό:  Η παράνοια σε όλο της το κερδοσκοπικό μεγαλείο: "Η μάχη της Ανθρωπότητας για τον Γαλάζιο Χρυσό"
 Ο νυν πρόεδρος και πρώην CEO της Nestlé, Peter Brabeck-Letmathe, δήλωσε πανηγυρικά ότι «η πρόσβαση στο νερό δεν θα πρέπει να είναι δημόσιο δικαίωμα», εξαπολύοντας ομάδες τακτικών υδρογεωλόγων στο κυνήγι της επόμενης μεγάλης, προσοδοφόρου υδάτινης πηγής. Οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις των «αγορών» σκοπεύουν να μετατρέψουν το νερό σε κάτι όπως το πετρέλαιο. Να γίνει ένα εμπόρευμα που θα συναλλάσσεται στην παγκόσμια αγορά. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου