ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 11 Ιουλίου 2015

" Μισώ όλον τον κόσμο "


" Eίμαι ένας αποτυχημένος ναζί που βρήκε άσυλο στο νεοφιλελεύθερο τρελάδικο. Δεν υπάρχει λόγος να ομολογήσω ότι είμαι ναζί και να πάω στο ναζιστικό κόμμα, αφού από 'δω που είμαι τώρα, μπορώ να εκτονώνω καλύτερα τον κομπλεξισμό μου και το μίσος μου για τον κόσμο και τη ζωή.
Το χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο, αλλά δεν θα κουρευτεί. Ακούγεται παράλογο; Όχι, δεν είναι παράλογο. Είναι διεστραμμένο. Είμαι ένας διεστραμμένος στην εξουσία και κάνω ό,τι μου καβλώσει (μεταφορικά μιλώντας, μια και δεν μου σηκώνεται). Σας μισώ όλους, σας γαμώ όλους (όχι φυσικά με το πουλί μου, που το έχω μόνο για κατούρημα, αλλά με την εξουσία). Πάντα θα βρίσκω κάποιον να τον γαμάω (με την εξουσία).
Μισώ όλον τον κόσμο. Θέλω να εκδικηθώ όλον τον κόσμο γιατί δεν αντέχω να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Μισώ τον εαυτό μου και γι' αυτό μισώ τον κόσμο. Αν μείνω εκτός εξουσίας θα είμαι ένα μηδενικό, κι αυτό δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι πότε θα συμβεί. Είναι ένας φόβος που δεν με αφήνει να κοιμηθώ τη νύχτα. Και τώρα βέβαια μηδενικό είμαι, αλλά μηδενικό με εξουσία. Μου είναι πιο εύκολο να κάνω τους άλλους να με φοβούνται, παρά να με εκτιμούν.
Έχω κι άλλους φόβους. Όπως ότι κάποια μέρα κάποιος μπορεί να μην ψαρώσει με την εξουσία μου και να με ξεφτιλίσει για την πλάκα του. Να με φτύσει, ή να μου ρίξει κάνα γιαούρτι. Ή κάναν κουβά με σκατά. Ή απλώς να με κοιτάξει με φανερή περιφρόνηση. Αυτό θα ήταν χειρότερο κι απ' τα σκατά. Το φοβάμαι πιο πολύ από ό,τι το να με ξαναπυροβολήσουν. Ξέρω επίσης ότι μόλις γυρίσω την πλάτη μου, όλοι κουνάνε το κεφάλι με λύπηση. Δεν θέλω να με λυπούνται, γι΄αυτό θέλω να με φοβούνται. Να με τρέμουν. Αλλά ξέρω ότι τους προκαλώ περισσότερο λύπη από φόβο. Τί να φοβηθούν μωρέ από μένα; Τα χάλια μου;
Θα ήθελα να κλάψω για τη γαμημένη ζωή μου, αλλά δεν είμαι αρκετά δυνατός για να το κάνω. Μισώ αυτούς που μπορούν και γελούν. Το γέλιο το θεωρώ κατόρθωμα, που δεν θα καταφέρω ποτέ. Μισώ αυτούς που χαίρονται. Αλλά μισώ κι αυτούς που μπορούν και κλαίνε. Και το κλάμα επίσης είναι κάτι που δεν θα κατορθώσω ποτέ. Αυτοί που γαμάω (με την εξουσία μου) κλαίνε. Και όσο κλαίνε τόσο τους μισώ, γιατί όσο κλαίνε, τόσο πιο αξιοπρεπείς και πιο δυνατοί από μένα δείχνουν ότι είναι. Άσε που μετά από λίγο μπορεί να γελάνε.
Μισώ και ξέρω ότι δεν θα αφήσω τίποτα πίσω μου εκτός από αυτό το πράγμα. Μισώ τη μάνα που με έκανε, μισώ τον εαυτό μου, μισώ τους πάντες γιατί δεν θα μπορέσω ποτέ να αποκτήσω τη δύναμη ούτε του πιό κακομοίρη απ' αυτούς. Μισώ αυτόν τον κόσμο, που όση εξουσία κι αν αποκτήσω θα με λιώνει καθημερινά σαν να ήμουν σκουλήκι. Σαν να είμαι σκουλήκι. "

απόσπασμα από το πολύ καλό (χειρουργικά εύστοχο) άρθρο του ΥΠΝΟΒΑΤΗ με τίτλο RESTART!
Όσο για εμάς περί του φανερού ναζί-υπουργού και της ανάλογης νοοτροπίας παρέας του: Η προκλητική "μοναξιά" τους..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου