Η κοινωνία της "φιλήσυχης σιωπής" και οι "κώδικες τιμής" της φυλακής

Διαβάζω σε άρθρα ότι όλοι σχεδόν γνώριζαν στη γειτονιά πως ο πατέρας-τέρας κακοποιούσε πριν δολοφονήσει φριχτά τη μικρούλα Άννυ, ωστόσο κανείς δεν μιλούσε και εισπράττω ως το συνήθη προβληματισμό το γνωστό ερώτημα "σε τι κοινωνία ζούμε;"

Αφού λοιπόν τίθενται κάθε φορά που συμβαίνει το ανείπωτο, το τραγικό, το ασύλληπτο, τέτοιου είδους απορίες, αν και περισσότερο μοιάζουν για μένα  με ρητορικά ερωτήματα, ας επιχειρήσω με καθόλου καλή διάθεση να δώσω κάποιες απαντήσεις.

Κι αυτές είναι ότι ζούμε στην κοινωνία της "φιλήσυχης σιωπής". Στην κοινωνία του "όλοι ήξεραν αλλά κανείς δεν μίλαγε". Στην κοινωνία του ζούμε ο ένας πάνω στον άλλο και μίλια μακριά από τον άλλο. Στην κοινωνία του φόβου για τα πάντα και τους πάντες: για τις πιθανότητες παγωμένου χειμώνα ή καυτού καλοκαιριού. Για τον κίνδυνο να πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας σύμφωνα με καμιά νέα καταστροφολάγνα προφητεία τύπου 2012. Για τις ειδήσεις στα ΜΜΕ που σκόπιμα -πώς αλλιώς θα ριζώσει ο φόβος στις ψυχές και θα παραλύσει τη βούληση, το καθαρό μυαλό και τις αντιστάσεις των πολιτών;- ανταγωνίζονται τα πιο αγωνιώδη κινηματογραφικά θρίλερ ή δακρύβρεχτα μελό. Για το κάθε μέρα πιθανό Grexit. Για τον ξένο που ήρθε να μας πάρει τις δουλειές. Για τις δουλειές που δεν έχουμε. Για τους όλο και πιο παράλογους και άδικους φόρους και λογαριασμούς που στο τέλος "θα βγούμε στο κλαρί"-αν κατά κάποιο τρόπο δεν μας έχουν ήδη βγάλει- για να βρούμε χρήματα να τους πληρώσουμε. Για τους γείτονες που δεν ξέρουμε από πού κρατάει η σκούφια τους και ποια είναι τα κοινωνικά τους φρονήματα. Για τις σκηνές καθημερινής τραγωδίας, τα δράματα και την καθημερινή φρίκη της διπλανής πόρτας που τα γνωρίζουμε και τα βλέπουμε και τα ακούμε αλλά "δεν μας πέφτει λόγος". Κι όταν συμβεί η μη αναστρέψιμη τραγωδία λύνονται ως διά μαγείας τα στόματά μας και εκφράζουμε σοκαρισμένοι τον αποτροπιασμό μας.

Ζούμε λοιπόν στην κοινωνία της ΣΙΩΠΗΛΗΣ ΣΥΝΕΝΟΧΗΣ!  Της αδιαφορίας για τον Άλλον και της αγκίστρωσης στον μικροαστικό, τρεμάμενο από ανασφάλειες, φοβίες, τραύματα και αυτοματισμούς θλιβερό μικρόκοσμό μας. Που ευνοεί την ύπαρξη και την εκδήλωση της φρίκης, της σαδιστικής συμπεριφοράς, της παράνοιας, της κοινωνικής εξαχρείωσης και του καθημερινού εκφυλισμού των ανθρώπινων πλασμάτων. 

Μπορεί να έχω και λάθος, αλλά έχω και τη βασανιστική εντύπωση ότι σε αυτή την μη-κοινωνία μη-ποιοτήτων κι ανελεύθερων υπάρξεων ζούμε!

Επίσης, για την ίδια φοβερή υπόθεση, διαβάζω και την χονδροκομμένη ή άστοχη -πώς αλλιώς να την χαρακτηρίσω;- επίσημη δήλωση του αναπληρωτή υπουργού "προστασίας" του "πολίτη":

"Κοιτάξτε, όταν σκοτώσεις τη μάνα σου ή το παιδί σου... και όλα αυτά, με βιασμούς ή τέτοιου είδους δολοφονίες... Υπάρχει ένας κώδικας τιμής μέσα στις φυλακές, εντός ή εκτός εισαγωγικών. Άρα γι' αυτό σας είπα ότι εγώ νομίζω ότι σε αυτές τις περιπτώσεις πολύ γρήγορα θα έχουμε το θάνατο και του ίδιου του δράστη". 

Μήπως εδώ μου διαφεύγει κάτι; Μήπως η εκτελεστική εξουσία έχει μπερδέψει τα μπούτια της με τη δικαστική εξουσία και οι πολιτικοί μας μετατράπηκαν και σε δικαστές, για να ελαφρύνουν τη δικαιοσύνη από το φόρτο υποθέσεων; Άλλωστε πρόσφατη είναι και η "περασμένη στο ντούκου" υπόθεση με το βίντεο Μπαλτάκου για το πατρονάρισμα της δικαιοσύνης από τα "θέλω" του πρώην κ.πρωθυπουργού! Γιατί εδώ έχουμε τέλεση δίκης με συνοπτικές διαδικασίες, ετυμηγορία σε "θάνατο" και επιλογή ως εκτελεστικών οργάνων της επιβληθείσας ποινής των όποιων συγκρατούμενων του "πατέρα"-μη ανθρώπινου όντος, στη φυλακή που θα καταλήξει.
Κι όσο κι αν ο κ.αναπληρωτής υπουργός ήταν "εν βρασμώ ψυχής" την ώρα που μιλούσε, όσο κι αν ταυτίζεται με το δικαιολογημένο λαϊκό αίσθημα οργής και απαίτησης απόδοσης παραδειγματικής τιμωρίας, το δημόσιο αξίωμά του τού υπαγορεύει να διατηρεί την ψυχραιμία του την ώρα που κάνει δηλώσεις. Οι οποίες και μέσω οθόνων μεταφέρονται στα σπίτια της "κοινωνίας".
Γιατί ακόμη έχουν απομείνει κάποιοι θεσμοί, όχι σαν τους μηχανισμούς καταπίεσης και αντιδημοκρατικής ασφυξίας των "εταίρων" που βαπτίστηκαν με αυτό τον όρο, οι οποίοι εξασφαλίζουν ότι υπάρχουν κάποιες διαδικασίες που διατηρούν τον υποτιθέμενο δημοκρατικό χαρακτήρα μιας ευνομούμενης πολιτείας. Που δίνει την ευκαιρία να δικαστεί και να απολογηθεί και στον πιο ειδεχθή κακούργο. Αλλιώς ας περάσουμε και με επίσημη προτροπή στη "λύση" της αυτοδικίας, των αυτόκλητων τιμωρών, για να δούμε πόσο θα ωφεληθεί και θα ανακουφισθεί αυτή η "ώριμη συναισθηματικά" και "νηφάλια" σε όλα της κοινωνία.
Όσο περί "κωδίκων τιμής" στις φυλακές, προτείνουμε στον αρμόδιο υπουργό να καινοτομήσει με τόλμη! Να προτείνει "θανατικές ποινές" και για άλλους πολύ επικίνδυνους εγκληματίες και με πολλά θύματα -νεαρής κυρίως ηλικίας- να βαραίνουν την ανύπαρκτη συνείδησή τους. Όπως τους μεγαλέμπορους ναρκωτικών, πριν εκείνοι λαδώσουν προς τις σωστές κατευθύνσεις και χρησιμοποιήσουν τις υψηλές γνωριμίες τους για να τη σκαπουλάρουν. Ή τους ηθικούς αυτουργούς χιλιάδων καθημερινών οικογενειακών δραμάτων και θανάτων από την "καλοπέραση" ή την αυτοχειρία: τους -ελάχιστους έως καθόλου παραπέμψαντες σε δίκη κι αυτή συχνά ως παρωδία δίκης- καταχραστές δημόσιου χρήματος και σεσημασμένους προδότες των λαϊκών συμφερόντων "πολιτικούς άρχοντες". Άρχοντες και διδάξαντες τους πελάτες-ψηφοφόρους τους και την κοινωνία ευρύτερα περί των "προτύπων" κακουργηματικής συμπεριφοράς και ατιμωρησίας!

Ο Ένοικος...