ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 13 Μαΐου 2014

Γιατί το Food Not Bombs στοPilsen μετέτρεψε ένα εγκατελειμμένο αστυνομικό τμήμα σε κοινωνικό κήπο.

Η γειτονιά Pilsen έχει αναγκαστεί να ζήσει με ένα εγκαταλειμμένο και σάπιο  αστυνομικό τμήμα στη γωνία της 23 ης και της Damen για 8 χρόνια. Το κτίριο, το οποίο εξακολουθεί να ανήκει στο Αστυνομικό Τμήμα του Σικάγου, καλύπτεται από τα συντρίμμια και διαθέτει ατσάλινες πλάκες πάνω σε κάθε πόρτα και  παράθυρο, ένα χαρακτηριστικό ασφαλείας που θυμίζει τοίχους της φυλακής και συνοριακούς φράχτες.

        

Είναι μόνο ένα από τις χιλιάδες των κενών και αχρησιμοποίητων κτιρίων και σπιτιών σε όλη την πόλη του Σικάγο, χώρους που φυλάσσονται απρόσβατοι με την συνοχή  της κυβέρνησης, προκειμένου να διατηρηθεί η αξία τους στην αγορά. Σε μια παγκοσμιοποιημένη πόλης, στην καρδιά του εξελιγμένου καπιταλισμού, όπου οι έμποροι ομολόγων ανταλλάσσουν δισεκατομμύρια δολάρια στις χρηματοπιστωτικές αγορές, οι άνθρωποι εξακολουθούν να αφήνονται να πεθάνουν από την πείνα, τον υποσιτισμό και την έλλειψη μόνιμης στέγης. Στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου, οι πιο ακραίες μορφές φτώχειας εξακολουθούν αμείωτες, ενώ τα κτίρια που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σαν αστικά αγροκτήματα, κοινωνικά κέντρα, καθιστικοί χώροι, ριζοσπαστικές βιβλιοθήκες, ελεύθερα σχολεία ή δωρεάν ιατρικές κλινικές διατηρούνται απρόσβατα μέσα από την ατέλειωτη απειλή της φυλακής και της κάννης του όπλου.

Σήμερα η ομάδα του Food Not Bombs Pilsen έχει κάνει ένα μικρό βήμα στη γειτονιά μας, για την καταπολέμηση της αδίστακτης ανισότητας της καπιταλιστικής κοινωνίας. Αντί να επιτρέπει το εγκαταλελειμμένο αστυνομικό τμήμα να παραμείνει ιδιωτικό και άχρηστο, έχουμε αποφασίσει να κάνουμε εκεί ένα κήπο για την καλλιέργεια τροφίμων και την οικοδόμηση της κοινοτικής δύναμης  μέσω της αυτόνομης επισιτιστική ασφάλεια. Στον κήπο, θα μεγαλώσουν τα φρέσκα λαχανικά που θα μοιράζουμε δωρεάν στην εβδομαδιαία διανομή τροφίμων. Ο κήπος που δημιουργούμε στο εγκατελημένο τμήμα  είναι μόνο ένα μέρος του  κοινοτικού μας έργου κατασκευής κήπων που διαθέτει αρκετά πανέρια που είναι διάσπαρτα μέσα στις γειτονιές Πίλσεν και Little Village. Όλα αυτά τα πανέρια καλλιέργειας λαχανικών υπάρχουν να τραφεί όποιος πεινάει.

Γιατί να υπάρχει ένας κήπος σε ένα εγκαταλειμμένο αστυνομικό τμήμα;

Ο λόγος  είναι απλός.
Η τρέχουσα κατάσταση του κτιρίου και η χρήση του ως ένα αστυνομικό τμήμα αντιπροσωπεύει τη συστημική κοινωνική αποστέρηση που είναι αναγκαία για τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Η ιδιωτικοποιημένη και  κατάσταση αποκλεισμού του κτιρίου σήμερα αντιπροσωπεύει τις παράφρονες πρακτικές κοινωνικού αποκλεισμού, πρακτικές που απαιτούνται για να σιγουρευτεί η ανταλλακτική αξία  της αγοράς είναι το μόνο μέσο για την πρόσβαση στα μέσα επιβίωσης, την πολιτική εξουσία, και την πολιτιστική έκφραση. Αρχικός σκοπός του κτιρίου, ως βάση για ιδιωτικούς ένοπλους πράκτορες του φυλετικού  και οικονομικού απαρτχάιντ, αντιπροσωπεύει την αλλοτρίωση που επιβάλλεται με την  βία. Κοινότητες σε όλο τον κόσμο, είτε είναι γηγενείς ή αστικές, στερήθηκαν δια της βίας τον έλεγχο του περιβάλλοντός τους, δημιουργώντας έτσι  μια παγκόσμια συνθήκη  κοινωνικής ανασφάλειας.

Ο επιβαλλόμενος αποκλεισμός για την ιδιωτική συσσώρευση αποτελεί ένα βασικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού από το ξεκίνημά του, όταν Αγγλοευρωπαίοι έποικοι λήστεψαν τις αυτόχθονες κοινότητες της Βόρειας Αμερικής για τη δημιουργία φυτειών και τελικά της βιομηχανικής παραγωγή (και το οικόπεδο επί του οποίου το αστυνομικό τμήμα είναι κτισμένο σήμερα δεν είναι διαφορετικό, εξακολουθεί να είναι κλεμμένη γη που αποικίστηκε από την αγγλο-αμερικανική κοινωνία). Μπορούμε να κοιτάξουμε γύρω μας σήμερα και να δούμε πώς η κοινωνική αποστέρηση συνεχίζει να συντηρεί το σύστημα της αγοράς που ωφελεί μία επιλεγμένη οικονομική τάξη. Οι κατασχεμένες και οι κενές κατοικίες  στις γειτονιές του Σικάγο είναι μόνο ένα παράδειγμα αυτού του γεγονότος? οι άνθρωποι πρέπει να κρατούνται αποκλεισμένοι  από την ελεύθερη και αυτόνομη χρήση του περιβάλλοντός τους, έτσι ώστε η αγορά να είναι το μόνο σύστημα κοινωνικής διαχείρισης, μέσω του οποίου η ζωή μπορεί να ζήσει.

         image

Η έμμεση απειλή και η ρητή χρήση βίας ασφαλίζει την κοινωνία της στέρησης, και το κράτος διεκδικεί το μονοπώλιο για τις δύο αυτές μορφές βίας. Ο θεσμός της αστυνομίας μας αρνείται κοινούς χώρους για αμοιβαία βοήθεια, εξασφαλίζοντας ότι ένα σύστημα που βασίζεται στα διοικητικά συμβούλια της ελίτ, αποφασίζει το πολιτικό και οικονομικό πεπρωμένο μας. Τι καλύτερο παράδειγμα έχουμε για αυτό το βασικό ρόλο της αστυνομίας στην καπιταλιστική κοινωνία, από την σκληρή κατεδάφιση της La Casita Fieldhouse το καλοκαίρι του 2013. Δεν έχουμε ξεχάσει ότι το κτήριο που με  θάρρος υπερασπίστηκαν και οργάνωσαν οι γονείς των παιδιών που φοιτούν στο δημοτικό  Whittier  καταστράφηκε από την αστυνομία που έδρασε κατ 'εντολή των Δημοκρατικών πολιτικών. Έχουμε επιλέξει το αστυνομικό τμήμα, λόγω της εγγύτητάς του σε αυτή τη σκηνή της χυδαίας κρατικής καταστολής. Η  La Casita ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα των κοινών αξιών και το βάναυσο τέλος της ήταν ένα φοβερό παράδειγμα του τί η αστυνομία πραγματικά υπηρετεί και γιατί.

Ζούμε σε μια ιστορική εποχή στην οποία οι αντιφάσεις του καπιταλισμού έχουν ενταθεί σε βαθμό πρωτοφανή. Στην εποχή των  ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων και  απαράμιλλου όγκου οικονομικού πλούτου που παράγεται από μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι εξακολουθούν να μην μπορούν να πάρουν αρκετά τρόφιμα για να επιβιώσουν απο μέρα σε μέρα. Η συνύπαρξη της εξουσίας με τον αποκλεισμό γεννά την  κοινωνία της στέρησης, με το προλεταριάτο να διατηρείται αποκλεισμένο από την απόλαυση και τον έλεγχο των προϊόντων της δημιουργικότητάς του και τα κοινά είναι μη προσβάσημα για την προστασία της τεχνητής κυριαρχίας του κεφαλαίου. Αν και είναι ένα μικρό βήμα, έχουμε δημιουργήσει αυτό το κήπο για να δημιουργήσουμε ένα άλλο κοινό χώρο, να σταθούμε ενάντια στην κοινωνία της στέρησης και να αποδείξουμε μέσα από τις πράξεις μας, τις πραγματικές δυνατότητες του αποκεντρωμένου (μη γραφειοκρατικού) κομμουνισμού και των κοινωνικών δικτύων αμοιβαίας βοήθειας. Ενθαρρύνουμε όλους τους ριζοσπάστες που πιστεύουν σε αυτές τις δυνατότητες  να ενωθούν μαζί μας στον αγώνα για τα κοινά, για βιώσιμες εναλλακτικές στον καπιταλισμό και την κρατική βία.

Μη ζητήσετε τίποτα από τους δυνάστες μας, δεν κάνουν απαιτήσεις από τους αφέντες που δεν θέλουν τίποτα, άλλο από το να μας κρατήσουν κάτω από το συντριπτικό βάρος των τακουνιών της μπότας τους. Πάρτε πίσω τη γη, αποαποικιοποιήστε τη σχέση σας με τα τρόφιμα, και υιοθετήστε το σύστημα της κοινοκτημοσύνης. Ελάτε και σταθείτε δίπλα στο Food Not Bombs στη δημιουργική παραγωγή των κοινών.

pilsenfoodnotbombs.wordpress.com

Εμείς το διαβάσαμε στο Indymedia Athens 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου