ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Ψυχιατρικές Διαταραχές: Ψηφίζονται προκειμένου να Υπάρξουν


«Κανένας ισχυρισμός για την ύπαρξη γονιδίου για μια ψυχιατρική κατάσταση δεν έχει αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου, παρά τη λαϊκή παραπληροφόρηση». —Δρ. Τζόζεφ Γκλενμούλεν, ψυχίατρος της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ
 
« ...Η σύγχρονη ψυχιατρική δεν έχει ακόμη αποδείξει πειστικά ότι υπάρχει γενετική ή βιολογική αιτία για οποιαδήποτε ψυχική ασθένεια». —Ντέιβιντ Κάιζερ, ψυχίατρος
 
«Εδώ και σαράντα χρόνια, η "βιολογική" ψυχιατρική δεν έχει ακόμη επικυρώσει ούτε μία ψυχική κατάσταση/διάγνωση σαν μία ανωμαλία/ασθένεια, ή οτιδήποτε "νευρολογικό", "βιολογικό", "χημικά ανισόρροπο" ή "γενετικό"».—Δρ. Φρεντ Μπάουχμαν Τρ., παιδικός νευρολόγος, μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας


Η «βίβλος» της Ψυχιατρικής, Το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο

Τα διαγνωστικά κριτήρια της Ψυχιατρικής κυριολεκτικά δημιουργούνται δια ψήφου και εισάγονται στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο για Ψυχικές Διαταραχές (DSM) του Αμερικανικού Ψυχιατρικού Συλλόγου. Αυτό που ψηφίζεται είναι ένα σύστημα ταξινόμησης των συμπτωμάτων που είναι τελείως διαφορετικό και ξένο προς οτιδήποτε στην ιατρική. Καμία από τις διαγνώσεις δεν υποστηρίζονται από αντικειμενικά αποδεικτικά στοιχεία σωματικής νόσου ή ασθένειας ή αποδεικτικά στοιχεία της επιστήμης.

«Δεν υπάρχουν αντικειμενικά τεστ στην ψυχιατρική, με ακτίνες Χ, εργαστηρίου, ή κατόπιν εξετάσεων, που να λένε οριστικά ότι κάποιος έχει ή δεν έχει κάποια ψυχική διαταραχή».

—Άλεν Φράνσις, Πρώην Πρόεδρος της Ομάδας Εργασίας για το DSM-IV

«Το DSM-IV είναι το κατασκεύασμα βάσει του οποίου επιδιώκει η ψυχιατρική την αποδοχή από την ιατρική γενικά. Οι μυημένοι ξέρουν ότι είναι περισσότερο ένα πολιτικό παρά ένα επιστημονικό έγγραφο... Το DSM-IV, έχει γίνει μια βίβλος και ένα μπεστ σέλερ παραγωγής χρήματος παρά τις μεγάλες του αποτυχίες». —Λόρεν Μόσερ, MD, Κλινικός Καθηγητής Ψυχιατρικής

«Ο τρόπος που οι παθήσεις εισάγονται στο DSM δεν βασίζεται σε εξετάσεις αίµατος ή τοµογραφίες εγκεφάλου ή σε σωµατικά ευρήµατα. Βασίζεται σε περιγραφές της συµπεριφοράς. Αλλά αυτό είναι το σύστηµα της ψυχιατρικής». —Δρ. Κόλιν Ρος, ψυχίατρος

«Μπορούμε να κατασκευάσουμε τόσες διαγνωστικές ταμπέλες της φυσιολογικής μεταβλητότητας της διάθεσης και της σκέψης που θα μπορούσαμε να παρέχουμε συνεχώς φάρμακα για σας... Αλλά όταν πρόκειται για κατασκευασμένες ασθένειες, κανείς δεν το κάνει, όπως η ψυχιατρική». —Δρ. Στεφάν Κρουζέφσκι, ψυχίατρος της Πενσυλβάνιας εκπαιδευμένος στο Χάρβαρντ, 2004

«Με λίγα λόγια, η όλη επιχείρηση της δηµιουργίας ψυχιατρικών κατηγοριών “ασθενειών” –που επισημοποιούνται με τη συναίνεση– και στη συνέχεια η απόδοση διαγνωστικών κωδικών σε αυτές, που µε τη σειρά τους οδηγούν στη χρήση τους για την τιμολόγηση των ασφαλίσεων, δεν είναι παρά µια εκτεταμένη κομπίνα που προσφέρει στην ψυχιατρική μια ψευδο-επιστημονική αύρα. Οι δράστες, βέβαια, τρέφονται από το δηµόσιο ταμείο». —Δρ. Τόμας Ντόρμαν, παθολόγος και μέλος του Βασιλικού Κολεγίου Ιατρών του Ηνωμένου Βασιλείου και του Καναδά


Απ'όπου αξίζει να διαβάσετε κι αυτά:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου