ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Καθώς η πόλη κοιμάται τη νύχτα..

Καθώς η πόλη κοιμάται τη νύχτα και τίποτα δεν φαίνεται να ταράζει τη συναινετική μακαριότητά της..Που συντίθεται από υπολογιστικές και μοιρολατρικές κανονικότητες και πολιτισμικές νευρώσεις και αποδοχές αναπόφευκτων παγιώσεων και αναμονή της επόμενης μέρας. Που δεν θα φέρει τίποτα το καινούργιο στη ροή και την υφή του χρόνου των αστικών χάμστερ και αρουραίων. Που ίσως σε κάποιο διαυγές ονείρεμα της δίχως άστρα νύχτας τους, ίσως και να ένιωσαν-μίλησαν-συνευρέθηκαν και υψώθηκαν-πέταξαν ο καθένας με τα δικά του μαγικά κι ατσαλάκωτα φτερά και μεταμορφώθηκαν σε ανθρώπους. Την επόμενη όμως ημέρα δεν θα θυμούνται ίσως τίποτα. Πρέπει να επιστρέψουν στην ψυχοφθόρα σκλαβιά που τους είπαν ότι ονομάζεται "εργασία" ή αναζήτηση αυτής και στην οποία όλοι έχουν δικαίωμα, αλλά πρέπει να παλέψουν γι'αυτό, δηλαδή να δεχτούν περισσότερο εγκλεισμό και ταπείνωση και να φιλήσουν τα πόδια των δεσμοφυλάκων αν τους βρουν μια θεσούλα σε κάποια από τα καταναγκαστικά έργα που προσφέρει η φυλακή τους. Η κοινωνική προσφορά της πόλης. Η χοάνη που θέλει να μην αφήνει ούτε υποψία δημιουργικότητας και φαντασίας και κλεφτής ή υπερβατικής ματιάς έξω από τα τείχη της και πέρα από τις βεβαιότητες των καταστατικών της και τις δικλείδες ασφαλείας των κατασκευαστών της.

Αλλά καθώς η πόλη κοιμάται τη νύχτα, οι ώρες της κοινής ησυχίας μεταφράζονται για κάποιους σε ώρες κοινής ανησυχίας. Και περιπλάνησης, όπου ο καθένας διαλέγει τους τρόπους και τα βήματα, είτε μοναχικά είτε με τις παρέες που του πάνε. Κοιτώντας με φλεγόμενο ή παράξενο και συνωμοτικό βλέμμα την παγωμάρα που σκεπάζει το αέναο, εξαγνιστικό και μορφοποιό απ'τη φύση του πυρ. Και δεν σταματούν να σαμποτάρουν τη διαγραφή τρελαμένων κύκλων στο κλουβί των πειραματόζωων της πόλης και να στοιχειώνουν ακόμα και την ακινησία των ονείρων τους.

Γιατί αυτή η πόλη, αυτό το κακό ξόρκι του "κατασκευαστικού ιερατείου" και των επιτηρητών και δεσμοφυλάκων του, αυτή  η γλίτσα και θανατερή οσμή βάλτου, δεν μπορεί να συντηρείται και να τροφοδοτείται από τις σάρκες και την ενέργεια των αλυσοδεμένων κρατουμένων αιώνια.
Και κάποιοι το ξέρουν καλά. Και εκτοξεύουν με ανυποχώρητο πείσμα αυτό το μήνυμα, σαν βέλος που βγάζουν απ'τη φαρέτρα τους και στοχεύει τα γρανάζια  της μηχανής που κάνει την πόλη να λειτουργεί και να παρασιτεί ακόμα. Σε βάρος της φύσης και της ανθρώπινης φύσης.

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου