ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 27 Απριλίου 2014

ΘΡΑΚΗ: Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΕΤΑΞΥ «ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ» ΚΑΙ «ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ»;

Η Αριστερά του ΕΑΜ και του Μπελογιάννη, η Αριστερά που «αγάπησε την Ελλάδα με το αίμα της» αλλά και πρόσφερε εκατόμβες στον αγώνα κατά του Μεγαλοϊδεατισμού, θα πρέπει ξανά να ανακαλύψει το μονοπάτι που συνδέει το κοινωνικό με το «εθνικό», να θυμηθεί τον πατριωτισμό και τον διεθνισμό.
Όχι τον «πατριωτισμό» του Κολωνακίου ούτε τον «διεθνισμό» των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.
Αλλά τον πατριωτισμό και τον διεθνισμό των υποτελών τάξεων.




Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ

1. Στη Θράκη τα τελευταία χρόνια απέναντι στο τουρκικό προξενείο και την επιρροή του έχει κινηθεί δραστήρια, σε βαθμό ισοσκέλισης της επιρροής, το κίνημα του Φετουλάχ Γκιουλέν, το «Έργο» (Hizmet).
Η αξία των κεφαλαίων που διαχειρίζεται το Hizmet εκτιμάται στα 25 δις δολάρια. Ελέγχει μια τράπεζα (Asya Finans), ασφαλιστικές εταιρείες, νοσοκομεία και διαθέτει 1.000 περίπου ισλαμικά κολέγια ανά τον πλανήτη και 140 περίπου στις ΗΠΑ.

Γκιουλέν και Ερντογάν είχαν παράλληλη πορεία, όμως το τελευταίο διάστημα έχει υπάρξει κάθετη ρήξη, ρήξη που έχει να κάνει και με τις προτεραιότητες της αμερικανικής πολιτικής στη περιοχή και το ρόλο της Τουρκίας. Η σύγκρουση αυτή στο εσωτερικό της Τουρκίας ήταν ιδιαίτερα έντονη.

Στη Θράκη το ίδρυμα Γκιουλέν χρηματοδοτεί φροντιστήρια, παρέχει υποτροφίες ενώ δαπανά δεκάδες εκατομμύρια το χρόνο για την «υποστήριξη» της επαναφοράς της μαντίλας. (2000 ευρώ το χρόνο το κεφάλι, κυριολεκτικά και μεταφορικά-ποσό ιδιαίτερα σημαντικό για τις φτωχές μουσουλμανικές οικογένειες)
Και όταν μιλάμε για το Hizmet, ουσιαστικά μιλάμε για σωρευμένο ισλαμικό, «πράσινο» κεφάλαιο- υπό την πολιτική κηδεμονία κέντρων των ΗΠΑ.

2. Σε συγκεκριμένα τμήματα του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών υπάρχει ισχυρή επιρροή στελεχών προερχόμενων από το Δίκτυο 21.

Το Δίκτυο 21 δεν ήταν απλά ένα εθνικιστικό think tank. Βασική παράμετρος της λειτουργίας του ήταν η στενή σχέση με τον αμερικανικό παράγοντα, μια σχέση δικαιολογημένη από την εκτίμηση ότι η ρήξη των σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας θα αναβάθμιζε τον περιφερειακό ρόλο της χώρας στην ευρύτερη περιοχή.

Αυτά τα κέντρα είχαν «αγκαλιάσει» και τις δράσεις της Σαμπιχά Σουλεϊμάν, με στόχο τον διαχωρισμό των ρομά από το «τουρκικό» στοιχείο.

Η «ατζέντα» που προωθούσαν αυτά τα κέντρα στη Θράκη βρέθηκε σε «αντιπαράθεση» με την «ατζέντα» think tank που επίσης φέρονται να έχουν σχέσεις και να χρηματοδοτούνται από το υπουργείο Εξωτερικών και αναδείκνυαν με έμφαση, στο όνομα ενός διάτρητου αλλά και μονόπλευρου «αντιεθνικισμού» και με πρόδηλες σκοπιμότητες, «μειονοτικά» θέματα και πολιτικές έναντι μειονοτήτων στην Ελλάδα.

Πολλές και ορισμένες πασίγνωστες, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), με «διακεκριμένα» πρόσωπα στην ηγεσία τους, διαδραμάτισαν και διαδραματίζουν, με το αζημίωτο, σημαίνοντα ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση.

Κοινό στοιχείο και των δυο κέντρων, ας τα πούμε λίγο απλουστευτικά, «εθνικιστικού» και «εθνομηδενιστικού» χαρακτήρα, ήταν και είναι, με πολιτικούς όρους, η εκ των πραγμάτων σύμπλευση τους με τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ στην περιοχή.

Οι ΗΠΑ την ίδια στιγμή που τάσσονται υπέρ της αναγόρευσης συλλήβδην της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης σε «τουρκική μειονότητα» και θέτουν θέμα αναθεώρησης της συνθήκης της Λωζάνης, ενισχύουν τον εθνικισμό, ένθεν και ένθεν και στη κάθε του μορφή, ενώ μέσω των ιδεολογημάτων του «αυτοπροσδιορισμού» και της «επιστημονικότητας» δημιουργούν και στη Θράκη και αλλού εν δυνάμει θύλακες χειρισμού και αποσταθεροποίησης.

Η δοξασμένη πολιτική του divide et impera.

Η υποταγή στον ευρωατλαντισμό συνεισέφερε στη δημιουργία ενός προβλήματος με απρόβλεπτες-για τους λαούς- συνέπειες στο μέλλον. (Οι μορφωτικές συμφωνίες) του 1951 και του 1968 (επί «Επαναστάσεως») καθιέρωσαν την τουρκική ως τη μόνη μειονοτική γλώσσα εκπαίδευσης.

Η υποταγή στον ευρωατλαντισμό το διαιωνίζει και το διατηρεί σε προοπτική επικίνδυνης , εν καιρώ, αναβάθμισης.

Η Αριστερά θα πρέπει αναδείξει ότι και οι δύο πόλοι, αν και εμφανίζονται σε ισχυρή αντίθεση, είναι στην πραγματικότητα αλληλοτροφοδοτούμενοι, σε ουσιαστική, διαλεκτική σχέση και υπό κοινή κηδεμονία.

Η Αριστερά δεν έχει καμία υποχρέωση να υιοθετήσει «παράγοντες» ή να δανειστεί «διανοουμένους» που υπηρέτησαν με τον οποιονδήποτε τρόπο-και πέρα από προθέσεις- το δίπολο αυτό. Η υπέρβαση της νεκρής πλέον μεταπολίτευσης δεν θα γίνει με τη χρήση μεταχειρισμένων υλικών: ούτε σε επίπεδο προσώπων ,ούτε σε επίπεδο ιδεών.

Η Αριστερά δεν θα πρέπει να λειτουργήσει με τη μικροκομματική λογική του αθροίσματος ψήφων, δια μέσου «εκπροσώπων». Η λογική αυτή έχει ήδη χρεοκοπήσει και ειδικά σε περιπτώσεις, όπως της Θράκης, μπορεί και να αποδειχθεί εξαιρετικά επικίνδυνη.

Η Αριστερά του ΕΑΜ και του Μπελογιάννη, η Αριστερά που «αγάπησε την Ελλάδα με το αίμα της» αλλά και πρόσφερε εκατόμβες στον αγώνα κατά του Μεγαλοϊδεατισμού, θα πρέπει ξανά να ανακαλύψει το μονοπάτι που συνδέει το κοινωνικό με το «εθνικό», να θυμηθεί τον πατριωτισμό και τον διεθνισμό.

Όχι τον «πατριωτισμό» του Κολωνακίου ούτε τον «διεθνισμό» των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.

Αλλά τον πατριωτισμό και τον διεθνισμό των υποτελών τάξεων
.


Από iskra μέσω ΡΕΣΑΛΤΟ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου