ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Η ιδιαίτερη σημασία της επανάστασης της Πολιτείας του Ήλιου


Kακά τα ψέματα. Το κράτος είναι μια εξουσιαστική στυγνή επινόηση για να νομιμοποιεί το δίκαιο των ισχυρότερων και να κρατάει τους ανθρώπινους πληθυσμούς υποταγμένους, πειθήνιους και συμβιβασμένους με αυτή τη συνθήκη επιβολής. Από τα αρχαία χρόνια, και ειδικά των αυτοκρατορικών καθεστώτων με την τεράστια στρατιωτική ισχύ, όπως αυτό της Ρώμης, το κράτος αξιοποιούσε στο μέγιστο τους μηχανισμούς προπαγάνδας του για να πετύχει την καθήλωση των υπηκόων του. Όπως τα περί θεϊκής κι ανώτερης φύσης των εξουσιαστών και "φυσικής τάξης των πραγμάτων", δηλαδή της οικονομικής εκμετάλλευσης και της δουλείας, ήπιας ή σκληρής. Κι όταν αυτό δεν αποδεικνυόταν αρκετό και οι άνθρωποι αντιδρούσαν κι εξεγείρονταν, το κράτος χρησιμοποιούσε την ωμή καταστολή. Ανέκαθεν. Ειδικά όταν οι καταπιεσμένοι πληθυσμοί αποτελούσαν ετερόκλητες ομάδες, που όλες ωστόσο είχαν ένα κοινό γνώρισμα που τις ένωνε και ήταν αρκετό για να παραμερίσουν τις όποιες καλλιεργούμενες μεταξύ τους διαφορές: την καταπίεση από τους κοινούς δυνάστες.

 Ένα εξαιρετικό ιστορικό γεγονός, το οποίο καθόλου τυχαία δεν είναι ευρέως γνωστό, είναι η εκκωφαντική για την εποχή επανάσταση της "Πολιτείας του Ήλιου". 133π.Χ. που η πανίσχυρη ρωμαϊκή αυτοκρατορία κατακτούσε τα πάντα στο σιδηρόφραχτο πέρασμά της. Και ήταν η πρώτη και μόνη περίπτωση που στην αρχαιότητα έλαμψε ο πόθος ενός κοινού οράματος: αυτό για μια αταξική κοινωνία κοινοκτημοσύνης, χωρίς αφεντάδες και δούλους!
Αυτή είναι η γοητευτική και τραγική ιστορία της Πολιτείας του Ήλιου.

Ο Ένοικος..

H ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

 

H Πολιτεία του Ήλιου ήταν μια επανάσταση δούλων και αχτήμονων με αρχηγό τον Αριστόνικο γιo πρίγκηπα και δούλης το 133 π.χ. Στην Πέργαμο της Μ.Ασίας. Ο Παναγής Λεκατσάς ένας από τους επιφανείς διανοούμενους της ελληνικής αριστεράς έφερε στο φως από τα βάθη της ιστορίας αυτό το γεγονός με την ιδιαίτερη σημασία του:

“....όλα τα δουλικά κινήματα δεν είχαν προοδευτικό σκοπό, γιατί ζητούσαν να υποκαταστήσουν στους ελεύτερους τους δούλους και στους δούλους τους ελεύτερους. Για πρώτη και τελευταία στην αρχαιότητα φορά η επανάσταση της Πολιτείας του Ηλιου δίνει στο κοινό πια δουλικό, αχτημονικό κι εθνικό κίνημα καθορισμένο προοδευτικό σκοπό-την άκρα ισότητα και κοινοχτημοσύνη...αυτός στάθηκε ο υπέροχος μα τραγικά απραγματοποίητος άθλος που ανέλαβε η Πολιτεία του Ήλιου. Αχανής επαναστατική εποποιία σε στιγμές δραματικής αγωνίας της ανθρωπότητας-εποποιία που διαγράφεται θολα μεσα στο ζόφο των αιώνων που την αποσώπασαν, μα που κρατεί ακόμη για όσους θα μπορούσαν να το δούν,το πρώτο,το εξαίσιο φως του μαρτυρίου και του ιδανικού της."
Ο Λεκατσάς εξήρει τη σημασία της μεγαλοφυίας του ηγέτη Αριστόνικου που κατόρθωσε να συνενώσει όλα τα καταπιεσμένα στρώματα της περιοχής της Περγάμου-δούλους,αχτήμονες αγρότες,εθνικά καταπιεσμένες  φυλετικές ομάδες -σε ένα αγώνα με καθαρά ταξικό χαρακτήρα!
 Αλλού αναφέρεται στην ιδεολογική φιλοσοφική βάση της εξέγερσης που πρόσφερε ο στωικός φιλόσοφος Βλόσσιος,ο οποίος πριν έρθει στην Πέργαμο συμμετείχε στο κίνημα του Τιβέριου Γρακχου στη Ρώμη, αλλά και το όραμα, τη φαντασία, που ίσως ήταν το όνειρο του Αριστόνικου, στην ουτοπία του συγγραφέα Ιάμβουλου που περιέγραψε μια φανταστική Πολιτεία του Ήλιου σε ένα νησί μιας μακάριας ζωής κάπου στο νότο της γης.
 Η έλλειψη της τεχνολογίας που θα μπορούσε να δώσει στις κοινωνικοποιημένες πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις τη δύναμη ώστε η παραγωγή υλικών αγαθών και η διανομή τους στο σύνολο του λαού, οδήγησε τελικά σε ένα λειψό αίτημα, όπως λέει ο Λεκατσάς, σε μια ΑΡΝΗΣΗ χωρίς ΘΕΣΗ!

Έτσι η τρίχρονη πολιτεία του Ήλιου έγινε πολιτεία αδιάκοπων πολέμων ενάντια στους Ρωμαίους στρατηγούς! Ο Πούμπλιος Λικίνιος Κράσσος ηττήθηκε και σκοτώθηκε από τη θρακική φρουρά του Αριστόνικου. Προσπάθησαν να τον ηρωποιήσουν οι εκμεταλλευτές τον Κράσσο, λέγοντας πως τον μαστίγωσαν οι Θράκες, του έβγαλαν το μάτι και τον αποκεφάλισαν στέλνοντας το κεφάλι του στον Αριστόνικο! Το πτώμα του τάφηκε από το Βλόσσιο στη Σμύρνη.

Ο Μάρκος Περπένα θα τον νικήσει (τον Αριστόνικο), θα τον αλυσσοδέσει και θα τον στείλει για το θρίαμβο του στη Ρώμη. Δεν πρόλαβε να γυρίσει ο Μάρκος στη Ρώμη-πέθανε αιφνίδια στην Πέργαμο και ο Αριστόνικος στραγγαλίστηκε στη φυλακή του με διαταγή της συγκλήτου.
Ο Ρωμαίος στρατηγός Μάνιος Ακύλιος θα είναι αυτός που θα νικήσει οριστικά τους προλετάριους της Περγάμου. Από το 129 έως το 127 π.χ. Θα κυνηγήσει τους αντάρτες στα βουνά, θα σπείρει το θάνατο και τον τρόμο παντού και θα γκρεμίσει συθέμελα κάθε κτίριο, πύργο και παλάτι που θα θύμιζε την ανταρσία! Του αποδόθηκαν θεϊκές τιμές και γυρνώντας στη Ρώμη έλαβε την τιμή του θριάμβου που κανείς μέχρι τώρα στρατηγός δεν αξιώθηκε για την κατάπνιξη δουλικών επαναστάσεων!

Το άρθρο αυτό διαβάσαμε στο ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΟΥΠΙ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου