Θυμάμαι το καλοκαίρι του 2011, όταν το κίνημα των πλατειών μονοπωλούσε το ενδιαφέρον, πως υπήρχαν άτομα που θεωρούσαν ότι όλα αυτά είναι μάταια και “φούσκα”, αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα. Ότι θα ψηφίσουν τα μέτρα που θέλουν να ψηφίσουν και εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε τα επόμενα 4 χρόνια. Τότε που θα ξαναπάμε στην κάλπη.
Από τότε πέρασαν 2 χρόνια και αυτό για το οποίο υποτίθεται μαχόμασταν εναντίον του γιατί το θεωρούσαμε δρόμο χωρίς επιστροφή, πλέον ακούγεται ως ευχολόγιο. “Να μην περάσει το Μνημόνιο”, “να εμποδίσουμε την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου” με περικύκλωση της Βουλής, με κάθε μέσον, σαν αγώνας δίχως αύριο. Σαν να μην υπήρχε ξανά ευκαιρία για να διεκδικήσουμε το οτιδήποτε. Έτσι ακουγόταν. Σαν ο χρόνος να έπαψε να κυλάει και όλα να συμπυκνώθηκαν σε 2-3 ημερομηνίες.
Από το 2011 ας κάνουμε ένα fast forward στο 2013. Το Μνημόνιο ακούγεται γραφικό ως όρος, περιοριστικό για την περιγραφή της κοινωνικής κόλασης. To να χαρακτηρίσεις πολύ περισσότερο κάποιον ως “μνημονιακό” είναι τόσο παρωχημένο, τόσο κενό και ανούσιο που στην ουσία δεν του προσάπτεις τίποτα, παρά μόνο χαρακτηρίζεις μια πολιτική του θέση.
Με έναν μηντιακού τύπου μιθριδατισμό, φτάσαμε στο να μην έχουμε λόγο να αναφερόμαστε στο Μνημόνιο, να έχουμε μπουχτίσει από αυτό, να μην το θεωρούμε το απόλυτο κακό. Βέβαια προσπαθούν να μας πείσουν γι’ αυτό και στελέχη της κυβέρνησης πρωτίστως. Ο Άδωνις λέει “το μνημόνιο τελείωσε, ξεχάστε την τρόικα“. Ο Στουρνάρας το αποκαλεί το “μόνο κείμενο που έχει πολιτικούς στόχους“. Ουσιαστικά αυτό που κάνουν δεν είναι να τρολάρουν, αλλά να προετοιμάσουν το έδαφος για τη συνέχιση της ίδιας, βαθιάς ταξικής πολιτικής, ακόμα και δίχως επιτήρηση από τους δανειστές, στην μετά Μνημονίου εποχή.
Το Μνημόνιο είναι το νέο “φυσιολογικό”. Πλέον ζούμε τόσο πολύ μέσα σ’ αυτό που δεν υπάρχει νόημα να μιλάμε καν εναντίον του. Διαφορετικά θα έπρεπε να μιλάμε εναντίον όλου του συστήματος που μας περιβάλει. Και δυστυχώς έχω πειστεί πως ελάχιστοι, επιθυμούν πραγματικά μια κοινωνία διαφορετική από αυτό. Ειδάλλως θα επιζητούσαμε και δεν θα φοβόμασταν την ανοιχτή και ως τέλους σύγκρουση με οποιαδήποτε δομή το συντηρεί. Αλλά ακόμα και όταν δόθηκε η ευκαιρία αποδειχθήκαμε εγκλωβισμένοι. Μήπως τελικά επιζητούμε μια πιο “ροζ” εφαρμογή αυτής της πολιτικής; Μια πιο ανεκτή εκδοχή απλά και όχι την πλώρη προς το άγνωστο με όλες τις ελπίδες και τα ρίσκα που αυτό συνεπάγεται; Μήπως τελικά οι άνθρωποι τρέμουμε τις αλλαγές, ακόμα κι αν στα λόγια τις ζητάμε;
Όσο αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να πιάσει όσο το δυνατόν περισσότερους, στρογγυλεύει τις άκρες του και απλά περιμένει την στιγμή του για να πάρει την εξουσία. Όχι επειδή έχει εμπνεύσει την κοινωνία, αλλά επειδή θα έρθει ως ακόμα μια επιλογή που πρέπει να δοκιμαστεί. Μάλιστα, δεν φαίνεται να έχει έντονη πολεμική γλώσσα εναντίον του Μνημονίου με τον τρόπο που το έκανε πριν, ίσως γιατί ξέρει ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Ίσως γιατί γιατί θα αποτελέσει την “εναλλακτική” που θα εφαρμόσει πιο ήπια αυτή την πραγματικότητα.
Το Μνημόνιο θα ξεχαστεί γιατί οι Έλληνες έχουν κοντή μνήμη. Το δυστύχημα είναι ότι οι αιτίες που το γέννησαν, αλλά και το περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί είναι βαθιά ριζωμένο. Ακόμα και ο εργαλειακός λόγος που παρήχθη για να στηρίξει τα εγκλήματά του, έχει υιοθετηθεί από μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα ενός λαού που περιμένει να επαναστατήσει όταν θα….γίνουν εκλογές.
Το διαβάσαμε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου