ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

Η εξέλιξη του Δημόσιου χρέους: Το Success Story των Μνημονίων παράγει δημοσιονομικό όφελος της τάξης των 300.000 ευρώ ανά αυτόχειρα



Το 1954 ο Σαμαράκης έλεγε "Ζητείται ελπίς"
Το 2013 προσθέτω ότι ζητείται και Δικαστής…

 
Γράφει ο Kυριάκος Τόμπρας
 
 
 
31/03/2010 = 310,50 ΔΙΣ
31/03/2013 = 309,00 ΔΙΣ (χωρίς τις εγγυήσεις των τραπεζών 233 ΔΙΣ)
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Ήτοι, SUCCESS STORY = 1,5 ΔΙΣ
 
Και κατά κεφαλήν Success Story :
1,5 ΔΙΣ / 5.000 ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ = 300.000 ευρώ ανά αυτόχειρα.
 
 
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ Ι :
Το Success Story των Μνημονίων παράγει δημοσιονομικό όφελος της τάξης των 300.000 ευρώ ανά αυτόχειρα.

Από την αναγωγή του στοιχείου αυτού στο πρότυπο του δημοσιονομικού στόχου της Γερμανίας, ήτοι σχέση Δημοσίου Χρέους / ΑΕΠ = 75%, προκύπτει το εξής :
Ελληνικό ΑΕΠ = 175 ΔΙΣ,
Δημοσιονομικός Στόχος Δ. ΧΡΕΟΥΣ / ΑΕΠ = 75%,
ήτοι στόχος Δημοσίου Χρέους = 131,25 ΔΙΣ.


Άρα, η δημοσιονομική εξυγίανση κατά το γερμανικό πρότυπο, απαιτεί μείωση χρέους ως εξής :
309,00 ΔΙΣ – 131,25 ΔΙΣ = 177,75 ΔΙΣ.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΙΙ
Για την επίτευξη του δημοσιονομικού στόχου Δ. ΧΡΕΟΥΣ / ΑΕΠ = 75%, απαιτείται περαιτέρω μείωση χρέους κατά 177,75 ΔΙΣ, ήτοι :

177,75 ΔΙΣ / 300.000 ευρώ = 592.500 ακόμη αυτοκτονίες.

Και αν οι 592.500 υπολοιπόμενοι αυτόχειρες είναι συνταξιούχοι, τότε το δημοσιονομικό όφελος θα είναι ακόμη μεγαλύτερο, αφού λύνεται αυτόματα και το ασφαλιστικό και αυξάνεται το πρωτογεννές πλεόνασμα, αφού ο προϋπολογισμός θα ελαφρυνθεί από τη χρηματοδότηση των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων.


Είναι δυνατόν να μη θέλουμε να καταλάβουμε ένα τόσο απλό ζήτημα ;;;
Και να διαμαρτυρόμαστε για τις μόλις 5.000 αυτοκτονίες, όταν ο δημοσιονομικός στόχος της ΤΡΟΪΚΑ απαιτούσε συνολικά 597.500 ;;;

Ούτε στο 1% του στόχου δεν είμαστε ακόμη !!!

Σχετικό: Η εξέλιξη του Δημόσιου χρέους



Η εξέλιξη του Δημοσίου χρέους στην Ελλάδα, αποδεικνύει το πόσο εύστοχο ήταν το προηγούμενο δημοσίευμά μου, ή, αντιθέτως, πόσο αποτυχημένο είναι το εφαρμοζόμενο οικονομικό μοντέλο στην Ελλάδα.

Από το 2010 (πρώτο έτος Μνημονίου) μέχρι σήμερα, το δημόσιο χρέος κινήθηκε αυξητικά και μάλιστα η αύξηση αυτή ξεπέρασε το 20% (σύμφωνα με τα στοιχεία της 31-12-2011) ενώ ακόμα και μετά την αποτυχημένη αναδιάρθρωση χρέους (γνωστή και ως PSI) το χρέος εξακολουθεί να κινείται αυξητικά. Ενδεικτικό είναι ότι μέσα στο 2012 το χρέος μας αυξήθηκε κατά 25 δισ ευρώ περίπου, παρά τα συνεχή και πλέον, ανηλεή μέτρα φορολογικής επιδρομής σε κάθε νομίμως διαμένοντα σε αυτή τη χώρα.

Όπως χαρακτηριστικά ομολογεί στο υπόμνημά του (δείτε παρακάτω) το Υπουργείο των Οικονομικών “… υπολογίζουμε ότι το πραγματικό δημόσιο χρέος έφθασε στα 333 δισεκατομμύρια ευρώ έως το τέλος του 2010. Αυτό σημαίνει ότι αυξήθηκε κατά 11,55% σε σχέση με το 2009, ή κατά 14,3% του ΑΕΠ περίπου. Παράλληλα, με βάση την εκτίμηση του Υπουργείου Οικονομικών για έλλειμμα της τάξης του 7,5% έως 8,0% του ΑΕΠ κατά το 2011, εκτιμούμε ότι το χρέος θα φθάσει στα 367 δισεκατομμύρια ευρώ έως το τέλος του 2011, αφού στο ποσό αυτό υπολογισθούν και έσοδα 4 δισεκ. ευρώ που θα προέλθουν από αξιοποίηση της περιουσίας του δημοσίου…”

Όλο αυτό το κατάντημα βαφτίστηκε “μεταρρυθμίσεις” και “εκσυγχρονισμός”.

Ελλείψει δε, Δικαιοσύνης, όλο αυτό θα μείνει για πολλά, πολλά χρόνια στο σβέρκο μας…


Το 1954 ο Σαμαράκης έλεγε “Ζητείται ελπίς”.
Το 2013 προσθέτω ότι ζητείται και Δικαστής…


 Από ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ – ΠΟΛΙΤΙΚΗ μέσω ΓΡΕΚΙ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου