του συγγραφέα Παντελή Γιαννουλάκη
Και πάνω που πίστευα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είμαστε παρά πανομοιότυπα συνειδησιακά αυτόματα, μέτριοι και απογοητευτικοί, ήρθε μια είδηση για να με διαψεύσει λίγο, που μου καρφώθηκε στο μυαλό ως σημαντική. Ένα σλόγκαν κατάκλυσε πρόσφατα όλη τη Βρετανία: «Wanted: Average People» (Ζητούνται Συνηθισμένοι –μέσου όρου– Άνθρωποι). Η απαίτηση προερχόταν από τηλεοπτικούς παραγωγούς, οι οποίοι αναζητούν παντού μερικούς ανθρώπους του μέσου όρου, χαρακτηριστικούς απλούς μέτριους ανθρώπους της χώρας τους. Τα άτομα αυτά αναζητούνται από τους παραγωγούς της Century Films, για ένα ντοκιμαντέρ που έχουν αναλάβει να γυρίσουν για το Channel 4 (με τίτλο Average Briton, Ο Μέσος Βρετανός). Δεν έχουν καταφέρει ακόμη να εντοπίσουν ούτε έναν!
…και, αμέσως κατάλαβα, ότι αν μια παρόμοια επιτακτική αναζήτηση γινόταν και στην Ελλάδα για έναν χαρακτηριστικό μέσο μέτριο Έλληνα, θα συναντούσε εξίσου μεγάλες δυσκολίες, αν όχι μεγαλύτερες.
Με απλά λόγια, ένας τέτοιος άνθρωπος τελικά θα είναι ένας ψύλλος μέσα στα άχυρα, δηλαδή ο «μέσος όρος» που είχαν υπ’ όψιν τους προφανώς δεν υπάρχει, είναι φανταστικός, μια επινόηση…
Ο χαρακτηριστικός αντιπρόσωπός του…είναι σπάνιος! (Και άρα, ακόμη κι αυτός, δεν είναι παρά μια ακόμη ιδιαίτερη περίπτωση!)
Μέσα στην πληθώρα ειδήσεων που παράγουν οι δράσεις των συνηθισμένων ανθρώπων του μέσου όρου από όλον τον κόσμο, αυτήν την εποχή εντόπισα μερικές που είναι χαρακτηριστικές για το τι κάνουν μερικές φορές οι συνηθισμένοι άνθρωποι.
Πάρτε για παράδειγμα την Morgan Pozgar από τη Νέα Υόρκη, ένα δεκατριάχρονο κοριτσάκι που ανακηρύχτηκε πρωταθλήτρια κειμενογραφίας. Η μικρούλα αυτή έχει τέτοια ψύχωση με το κινητό της, που έχει φτάσει στο θαυμαστό σημείο να στέλνει κατά μέσο όρο 8.000 (!) κείμενα τον μήνα από αυτό. Πληκτρολογεί σε χρόνο μηδέν χωρίς λάθη, και στέλνει κατά μέσο όρο 270 μηνύματα την ημέρα!…
Ή πάρτε για παράδειγμα, τον σαραντάχρονο Michael Wiley, τον οποίο αυτήν την εποχή κυνηγάει όλη η αστυνομία της Φλόριντα για επικίνδυνη οδήγηση, ο οποίος δεν έχει καθόλου χέρια και έχει μόνο ένα πόδι! Ο άνθρωπος αυτός εξασκήθηκε να οδηγά αυτοκίνητο χρησιμοποιώντας το μοναδικό του πόδι και ξύλινα προσθετικά στα ανύπαρκτα χέρια του. Η αστυνομία τον εντόπισε επειδή υπερέβη το όριο ταχύτητας, τον κυνήγησε με τρία περιπολικά αλλά αυτός κατάφερε να τους ξεφύγει! Έτσι, εξαπολύθηκε ένα ολόκληρο ανθρωποκυνηγητό για τον εντοπισμό του, αφού ο τύπος έγινε μέσα σε λίγο καιρό ο μεγαλύτερος τροχαίος παραβάτης στην κομητεία Pasco, οδηγώντας παράδοξα αλλά επιδέξια το μπλε Ford Explorerτου.
Σύμφωνα με τα αρχεία του δικαστηρίου, στο πρόσφατο παρελθόν ο Wiley έχει κλέψει ένα αυτοκίνητο, έχει κλωτσήσει με το πόδι του έναν τροχονόμο που προσπάθησε να τον σταματήσει, έχει επιτεθεί στη σύζυγό του χτυπώντας την με κλωτσιές στο κεφάλι, ενώ εκκρεμούν δίκες του για ναρκωτικά, για παράνομη οδήγηση, για τροχαίες κλήσεις, για εξύβριση, κ.ά. «Είναι ο καλύτερος οδηγός που έχω δει στη ζωή μου, αλλά είναι το χειρότερο άτομο που ξέρω…» δήλωσε ένας φίλος του στις εφημερίδες.
Στο μεταξύ, ένας εβδομηντατριάχρονος Ιάπωνας, που βαρέθηκε να συχνάζει στο καφενείο της γειτονιάς του, αποφάσισε να σκαρφαλώσει στο Έβερεστ, και τα κατάφερε πρόσφατα, κι έτσι ο Katsusuke Yanagisawa έγινε ο γηραιότερος άνθρωπος που ανέβηκε στην υψηλότερη κορυφή του κόσμου! (Το ρεκόρ κατείχε ο εβδομηντάχρονος Ιάπωνας ταχυδρόμος Takao Αreyonama)…
Ανάμεσα στις αμέτρητες ιστορίες των συνηθισμένων ανθρώπων που έρχονται στο προσκήνιο, πριν από λίγο καιρό απεβίωσε στον Πειραιά μια ηλικιωμένη γυναίκα, μια συνηθισμένη νοικοκυρά και καλή μητέρα. Η Μαρία Λεοντάκου, που, στις 22 Φεβρουαρίου του 1970, τότε κάτοικος Ηρακλείου Κρήτης, είχε πέσει ανεξήγητα σε έναν παράξενο εκστατικό λήθαργο για έναν ολόκληρο μήνα. Ο λήθαργος αυτός εξελίχθηκε σε ύπνο –όχι κώμα– και η νεαρή γυναίκα κοιμήθηκε χωρίς να ξυπνήσει καθόλου για 23 χρόνια και 21 ημέρες! Την περίπτωση της είχαν εξετάσει ειδικοί από όλον τον κόσμο χωρίς να μπορούν να καταλήξουν σε κάποιο συμπέρασμα και χωρίς να μπορούν να την επαναφέρουν.
Η Μαρία είχε ξυπνήσει τελικά στις 15 Μαρτίου 1993, χωρίς να μπορεί να θυμηθεί τίποτε από την περίοδο της «απουσίας» της, ή τουλάχιστον χωρίς να θέλει να αποκαλύψει τίποτε σχετικά με τα όνειρα της, (τί μπορεί να ονειρεύεται κάποιος για 23 χρόνια; Σε ποια πραγματικότητα να ζει;). Αφότου ξύπνησε, μέσα σε λίγους μήνες άρχισε να ζει μια κανονικότατη ζωή, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα, ώσπου έφτασε στο πρόωρο τέλος της ζωής της πριν από λίγο καιρό, ένας θάνατος που πέρασε απαρατήρητος από τους πολλούς ανθρώπους, ένας ακόμη αιώνιος ύπνος.
Ο Ουαλλός μποξέρ Joe Calzaghe, πρόσφατα αποκάλυψε ότι ένα μήνυμα που ήρθε από το πεδίο πέρα από τον τάφο, τον έσωσε από τον αλκοολισμό του και τη χρόνια κατάθλιψη. Λέει ότι είχε πάρει την κάτω βόλτα, όταν ένας μυστηριώδης ψυχικός τον πλησίασε και του ζήτησε να τον ακούσει: ήθελε να του μεταφέρει ένα μήνυμα από τον νεκρό παππού του που τον παρακαλούσε να γυρίσει στον ίσιο δρόμο. Ο Joe συγκλονίστηκε από τις λεπτομέρειες του μηνύματος, αναγνωρίζοντας ότι όντως προερχόταν από τον πεθαμένο παππού του, και αμέσως έκοψε το ποτό και κατάφερε να βγει από την κατάθλιψη. Είναι πλέον υγιέστατος και αισιόδοξος.
Ο σαρανταπεντάχρονος Γερμανός αγρότης Johann Stresen, κατέθεσε μήνυση στους πιλότους ενός αερόστατου που τρόμαξαν τις είκοσι χιλιάδες κότες του και αυτές σταμάτησαν να κάνουν αυγά. Το αερόστατο είχε πετάξει χαμηλά πάνω από τη φάρμα του και ενόχλησε την ήρεμη ζωή του και τη ζωή των κοτόπουλών του, κι έτσι ο αγρότης κέρδισε τη δικαστική μάχη και μια αποζημίωση σαράντα χιλιάδων euro.
Πριν από λίγο καιρό, ένας απλοϊκός Νεοζηλανδός ψαράς κέρδισε τη μάχη του με το μεγαλύτερο καλαμάρι-τέρας του κόσμου, μήκους δέκα μέτρων (!) και βάρους μισού τόνου, το αιχμαλώτισε και το παρέδωσε για επιστημονική έρευνα.
Και, πρόσφατα, ο Iταλός Marino Parenti, μανιώδης συλλέκτης περιοδικών, κατάφερε να σώσει τα τριάντα χιλιάδες περιοδικά της συλλογής του από την πυρκαγιά που ξέσπασε στο σπίτι του, στην οποία μπήκε ηρωικά και πάλεψε με τις φλόγες της καταφέρνοντας να τη σβήσει και να σώσει τα περισσότερα από τα αγαπημένα του περιοδικά.
Τις προάλλες συνάντησα πάλι τον μανάβη της γειτονιάς μου, τον κυρ-Μανώλη, που μπορεί να μιμηθεί εντυπωσιακά και με αληθοφάνεια τις φωνές όλων των ζώων και των πουλιών. Ενώ πριν από λίγο καιρό γνώρισα έναν συνηθισμένο ταξιτζή, που μπορούσε να κάνει φιλοσοφική συζήτηση σε δέκα ξένες γλώσσες και μπορούσε να πίνει είκοσι καφέδες την ημέρα και να κοιμάται μια φορά κάθε τέσσερις μέρες.
Το απρόσωπο πλήθος, οι συνηθισμένοι απλοί άνθρωποι του μέσου όρου σε όλον τον κόσμο, τελικά έχουν πρόσωπα, αμέτρητα εκατομμύρια πρόσωπα, που –τι παράξενο!– δεν μοιάζουν το ένα με το άλλο, είναι όλα τους διαφορετικά.
(Εγώ, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι, μπορώ να ξεχωρίσω τους πάμπολλους φίλους μου και γνωστούς μου από την ολόδική τους ξεχωριστή φωνή αν την ακούσω για λίγα δευτερόλεπτα στο τηλέφωνο, και ας μη λογαριάσω τις φωνές των αμέτρητων ηθοποιών και τραγουδιστών που είναι όλες διαφορετικές και ιδιαίτερες και διακρίνω την καθεμιά τους αμέσως).
Επιπλέον, τα πιο συνηθισμένα πράγματα που κάνει ένας παράξενος άνθρωπος σαν κι εμένα, μοιάζουν πολύ παράξενα για τους συνηθισμένους ανθρώπους, όπως κι αυτά που κάνουν οι συνηθισμένοι άνθρωποι, μοιάζουν πολύ παράξενα σ’ εμένα. Αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο, είμαι ένας συνηθισμένος παράξενος άνθρωπος, σε όλους μας συμβαίνει αυτό…
Το διαβάσαμε στο terra papers
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου