"Φαντάσου μια κοινωνία πολύ διαφορετική απ αυτή που ζεις. Μια κοινωνία όπου δεν θα υπήρχαν κοινωνικές τάξεις, δεν
θα υπήρχε ιδιοκτησία, δε θα υπήρχε χρήμα, δε θα υπήρχε σκλαβιά αντί για
εργασία, δεν θα υπήρχε κατευθυνόμενη και επί πληρωμή εκπαίδευση, δεν θα
υπήρχαν δεσμά. Φαντάσου μια κοινωνία όπου όλοι οι άνθρωποι θα ήταν
κοινωνικά ίσοι έχοντας τις ίδιες επιλογές και δυνατότητες.
Φαντάσου μια κοινωνία που δεν θα υπήρχε ιδιοκτησία
και χρήμα και που αυτές οι έννοιες θα ήταν άγνωστες. Κανείς δεν θα
ενδιαφερόταν να είναι “ιδιοκτήτης” υλικών αγαθών. Αντίθετα θα μπορούσε
να χρησιμοποιεί και να μοιράζεται ελεύθερα όλα τα αγαθά, μαζί με τα μέλη
της κοινότητας του. Θα μπορούσε για παράδειγμα να οδηγεί όποιο
αυτοκίνητο ήθελε, να χρησιμοποιήσει όποιο δωμάτιο ή σπίτι επιθυμούσε, να
διαλέξει, από τις αποθήκες της κοινότητας όποια ρούχα ήθελε, να φάει
δωρεάν στα εστιατόρια της πόλης του. Όλα θα ήταν κοινόχρηστα, τίποτα δεν
θα ήταν προς πώληση.
Φαντάσου μια κοινωνία όπου η εργασία δεν θα ήταν
μισθωτή σκλαβιά, αλλά “ηθική υποχρέωση” του ατόμου απέναντι σε όλα τα
αγαθά που θα απολάμβανε δωρεάν. Τα μέσα παραγωγής και οι
πλουτοπαραγωγικές πηγές , θα ήταν υποταγμένες στις ανάγκες και στο
συμφέρον του συνόλου. Θα παραγόταν μόνο ότι ήταν απαραίτητο και χρήσιμο
για τη κοινωνία.
Ενώ υλικά αγαθά που θα απασχολούσαν πόρους για να
δημιουργηθούν και δεν θα είχαν χρηστική αξία δεν θα δημιουργούνταν ποτέ.
Εξ άλλου , σε μια τέτοια κοινωνία δεν θα υπήρχε και η επιθυμία για
τέτοια αγαθά. Σ αυτό το πλαίσιο λοιπόν, το άτομο θα μπορούσε να επιλέξει
να εργασθεί όπου το επιθυμούσε και όπου υπήρχε ανάγκη, για όσο χρονικό
διάστημα το επιθυμούσε. Για εργασίες που απαιτούσαν εξειδικευμένες
γνώσεις, το άτομο αν δεν τις διέθετε, θα μπορούσε φυσικά να τις
αποκτήσει.
Φαντάσου μια κοινωνία όπου η μόρφωση και η παιδεία
θα ήταν ελεύθερη και δωρεάν (στ αλήθεια όμως). Ο κάθε άνθρωπος , θα
μπορούσε να επιλέξει και να μορφωθεί σε όποια και όσα γνωστικά
αντικείμενα ήθελε, από εκπαιδευτικούς και επιστήμονες που δεν θα
πληρώνονταν για να παράξουν έργο στο όνομα καμίας πολυεθνικής, αλλά στο
όνομα της αλληλεγγύης και της προόδου της κοινότητας. Ο κάθε άνθρωπος θα
μπορούσε να διδαχθεί όσο φυσική όσο μαθηματικά και χημεία ήθελε και
μετά να κάνει ένα διάλειμμα για να σπουδάσει μουσική και φιλοσοφία. Σε
μια τέτοια κοινωνία, η μόρφωση θα ήταν ο πραγματικός πλούτος του
ανθρώπου και όχι το μέσον για τον υλικό πλουτισμό.
Σε μια τέτοια κοινωνία, που θα προϋπόθετε ένα
ανθρώπινο είδος απαλλαγμένο από εγωισμό, ιδιοτέλεια, μνησικακία,
εγωκεντρισμό και άλλα τέτοια ευτελή πάθη, η διοίκηση τις κάθε κοινότητας
και εν γένει όλης της κοινωνίας θα ανατίθετο σε επιτροπές πολιτών που
θα αποφάσιζαν για τα κοινά, επιτροπές οι οποίες θα είχαν συγκεκριμένη
χρονική διάρκεια και στις οποίες θα μπορούσε να συμμετάσχει όποιος το
επιθυμούσε. Φαντάσου μια τέτοια κοινωνία λοιπόν …και μετά φαντάσου τη
κοινωνία που έχουμε σήμερα."
Richard David Bach: Ο Γλάρος Ιωνάθαν
Λίβινγκστον
"Πρέπει να τελειώνουμε με την απόλυτα ψευδή κι
αληθοφανή αντίληψη, ότι όλοι πρέπει να κερδίζουν τα προς το ζην. Είναι
γεγονός σήμερα ότι ένας στους δέκα χιλιάδες από εμάς μπορεί να κάνει ένα
τεχνολογικό επίτευγμα η καινοτομία ικανή να στηρίξει όλους τους
υπόλοιπους. Η νεολαία του σήμερα έχει απόλυτο δίκιο όσον αφορά την
αναγνώριση αυτής της ανοησίας, να κερδίζουν τα προς το ζην.
Συνεχίζουμε να εφεύρισκουμε θέσεις εργασίας
εξαιτίας αυτής ψεύτικη ιδέας ότι ο καθένας πρέπει να χρησιμοποιηθεί σε
κάποιο είδος αγγαρείας- δουλείας, επειδή, σύμφωνα με την
Μαλθουσιανή-Δαρβινική θεωρία, θα πρέπει να δικαιολογήσει το δικαίωμά του
να υπάρχει. Έτσι έχουμε επιθεωρητές των επιθεωρητών και των ανθρώπων
που κάνουν τα μεσα και τα οργανα για τους επιθεωρητές να επιθεωρούν
επιθεωρητές. Η πραγματική επιχείρηση των ανθρώπων είναι να πάει πίσω στο
σχολείο και να σκεφτεί τι ήταν αυτό που σκεφτόμαστε πριν κάποιος έρθει
και μας πει, ότι έπρεπε να κερδίζουμε τα προς το ζην."
Αποσπασμα απο τον Buckminster Fuller (1895-1983) σχετικα με την
ψευδαίσθηση- παγίδα πως πρεπει να «κερδισουμε το ψωμι» μας αλλιώς δεν
εχουμε το δικαιωμα να ζουμε. Μια παγίδα από την ελίτ για να κρατάει
σκλαβωμένη την ανθρωπότητα και τίποτε άλλο.
Υπάρχουν αυτές οι κοινωνίες σήμερα που οι άνθρωποι
δεν δουλεύουν ολόκληρη την ημέρα για να έχουν τα προς το ζειν, σε
απομακρυσμένα χωριά και θ’ αναφερθώ
σε προσεχές άρθρο. Είχα την μέγιστη τύχη- χαρά να ζήσω περιστασιακά, σε
ένα τέτοιο χωριό, μετά από την περιγραφή και την παρότρυνση ενός φίλου
που ζει εκεί. Δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια και σίγουρα δεν μπαίνει
σε ετικέτες, πολιτικές, θρησκευτικές ή άλλες.
To διαβάσαμε στο terra papers
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου