Καθημερινά έχουμε όλοι υποχρεώσεις.
Πρέπει να ανταποκριθείς σε όλες τις καθημερινές υποχρεώσεις κι αν έχεις παιδιά να ικανοποιήσεις τις ανάγκες τους.
Και μέχρι εδώ ακούγονται όλα φυσιολογικά, αλλά μήπως έχουμε ξεπεράσει τα όρια;
Που βρίσκεσαι εσύ με εσένα μέσα σε όλο αυτό τον πανικό;
Ζούμε συνέχεια για να υπηρετούμε ένα υποθετικό μέλλον, παραμελώντας το παρόν.
Οι δικαιολογίες άπειρες.
Έχω πολύ δουλειά , τρέχω , είμαι κουρασμένος -η... και ίσως να είσαι. Από τι;
Από τη μάταιη προσπάθεια να καρπωθείς ένα μέλλον που ποτέ δεν έρχεται, ποτέ δε συναντάς.
Μία ατελείωτη κούρσα χωρίς τερματισμό.
Μας λένε ότι η ζωή είναι γεμάτη βάσανα και ότι αυτά τελειώνουν όταν πάψεις να ζεις.
Κι εμείς σαν ηλίθιοι το επιβεβαιώνουμε.
Κι αν μας έμαθαν πως η ζωή είναι σκληρή και άδικη και πρέπει να αγωνιζόμαστε ακατάπαυστα , είναι γιατί αυτό αποτελεί τη σαπισμένη, δύσοσμη νοοτροπία τους.
Γιατί μόνο ένας υποτελής (στα όρια του δούλου) δουλεύει σκληρά και ασταμάτητα, για να επιβραβευθεί από την κοινωνία (ο άξιος!), αλλά να καταρρακωθεί από την προσωπική του ζωή.
Δεν ξέραμε ότι ήρθαμε στη ζωή για να παλεύουμε για το αυτονόητο.... ότι ζούμε!
Κι αν οι ρυθμοί είναι φρενήρεις και σ΄ αυτό το ρυθμό χορεύουμε καθημερινά αγκαλιά με ''τα πρέπει'', θα ''πρέπει'' να σκεφτούμε πόσες στιγμές πάνε χαμένες.
Το αστείο είναι πως οι απαιτήσεις των κρατούντων έγιναν απαιτήσεις των υποτελών.
Γιατί οι πρώτοι κατάφεραν να πείσουν τους δεύτερους ότι η σκληρή δουλειά αποτελεί μια μεγάλη αξία της ζωής.
Τα παιδιά δε θέλουν να διαβάσουν για το σχολείο , αργότερα όμως μέσω της στείρας γνώσης θα περάσουν σε ένα πανεπιστήμιο που θα το έχουν διαλέξει με στόχο την ''αγορά εργασίας'' , εξασκώντας μία εργασία, 8, 9 ή 10 ή και περισσότερες (πλέον)ώρες , που μπορεί και να απεχθάνονται.
Όλα ένα καλοστημένο παραμύθι στα μέτρα και τα σταθμά της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Άμεση εξυπηρέτηση των στόχων της (και με όλα τα κομφόρ) επιτυγχάνεται από το σημαντικότερο ''κύτταρο της κοινωνίας'', την οικογένεια. Με σύμμαχο τον υπόλοιπο κοινωνικό περίγυρο σε ''επικυρώνουν'' αν έχεις τελειώσει το πανεπιστήμιο , έχεις μεταπτυχιακό ή master, μιλάς τρεις ξένες γλώσσες και κάνεις και σπαγγάτο.
Όλα αυτά για να ανταμειφθείς μισθολογικά με ψίχουλα ή να μη βρίσκεις δουλειά γιατί έχεις υπερβολικά προσόντα!
Αλλά το πιο τραγικό είναι ότι θα επαναλάβεις τα λάθη των γονιών σου , επιβάλλοντας την ίδια νοοτροπία στα δικά σου παιδιά , ξεχνώντας (;;;) το προσωπικό σου μαρτύριο. ''Γιατί έτσι είναι τελικά το σωστό και έτσι πρέπει''.
Τόσο ''μικρός'', τόσο βολεμένος, τόσο απερίσκεπτος...
Και ξεχνάς πάλι το πρωταρχικό ερώτημα: Γιατί ερχόμαστε σ' αυτή τη ζωή;
Μπορεί να μην ξέρουμε από που προήλθαμε και που ακριβώς πάμε, όμως ένα είναι σίγουρο:
Δεν είμαστε τυχαία εδώ.
Αν ο ''δημιουργός'' είχε καλή ή κακή πρόθεση ίσως και να μη μας αφορά.
Γιατί έκανε το ''λάθος'' να μας δώσει πνεύμα , ψυχή και συναισθήματα.
Σκοπός μας είναι να εξυψώσουμε το πνεύμα, να ''γεμίσουμε '' την ψυχή μας και να μοιραστούμε τα συναισθήματά μας και τις σκέψεις μας.
Αν δε θέλουμε να ζούμε ''παρεμπιπτόντως''...
νάμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου