ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Κάνε κάτι πιο χρήσιμο και απλό από το να γυρεύεις κρυψώνες

                                                     

 Όταν ο άνεμος φυσάει άγρια στον κάμπο δεν γέρνουν οι μισές καλαμιές, αλλά όλες.
Όταν τό απειλητικό τσουνάμι πλησιάζει με ορμή τις ακτές, δεν σαρώνεται ένα μέρος τους, αλλά ολόκληρη η ακτογραμμή.

Όταν εξαφανιστούν οι μέλισσες από τον πλανήτη, όπως ήδη συμβαίνει για διάφορους λόγους, σε λίγα χρόνια θα τις ακολουθήσει και το ανθρώπινο είδος, καθώς θα εκλείψει η γονιμοποίηση του φυτικού κόσμου.

Όταν σε μια κοινωνία που σωριάζεται με πάταγο, κάποιες ομάδες παρασύρονται στην πτώση, είναι αναπόφευκτο να μην ακολουθηθούν κι από άλλες. Καθώς οι κοινωνίες δεν διαφεύγουν από τη φυσική πραγματικότητα όπου όλα συνδέονται άμεσα ή έμμεσα, φανερά ή αδιόρατα μεταξύ τους.

Όταν επελαύνει αυτή η φαινομενικά αλλοπρόσαλλη οικονομική λαίλαπα, που καταπίνει ολόκληρες οικονομίες σν μύγες, ακόμα κι αυτές που κάποτε φημίζονταν για την ευρυθμία και ευρωστία τους και οι τράπεζες μοιάζουν με ετοιμόρροπα κτίσματα (παρά τις σπασμωδικές και λαοκτόνες "τσιμεντοενέσεις" του χρηματοπιστωτικού καρτέλ), τότε...
...το να μεταφέρεις ως κίνηση ασφάλειας τα όποια φράγκα σου σε κάποιο θησαυροφυλάκιο του εξωτερικού, δεν σημαίνει ότι το ωστικό κύμα της παγκόσμιας έκρηξης θα τα σεβαστεί και δεν θα τα σκορπίσει στους πέντε ανέμους, μαζί με τα θησαυροφυλάκια...

Όταν όλα γύρω σου μυρίζουν μπαρούτι κι επερχόμενο λιμό, το να αποθηκεύεις τρόφιμα ή φάρμακα σε αυτοσχέδιες κρύπτες κι αποθήκες, δεν σε εξασφαλίζει ούτε στο ελάχιστο. Αντίθετα σε στοχοποιεί σε αυτούς που καταστρέφονται και ρημάζονται! Γιατί, για σκέψου σε μια κοινωνια-ανοιχτή πληγή, με την πείνα και τη δυστυχία να έχουν απλωθεί παντού σαν πανούκλα, οι στρατιές των πεινασμένων να μυρίζουν από το καταφύγιό σου την οσμή του ψητού κοτόπουλου ή του γουρουνιού στη γάστρα...Ούτε τα ηλεκτροφόρα σύρματα, που θα'χεις βάλει, θα σε σώσουν από τα λιμοκτονούντα σαγόνια!

Οπότε, αντί να συσσωρεύεις προμήθειες ενόψει του "τέλους του κόσμου" (και πόσο άραγε θα σε κρατήσουν αν έξω από την κρυψώνα σου επικρατεί η ερημοποίηση ή τοπία χριστιανικής κόλασης;), ή αναλώνεσαι σε  εγωιστικότατες και βλακωδέστατες, σπαμωδικές κινήσεις "σωτηρίας", σαν το μύθο με την αντίδραση της στρουθοκάμηλου μπροστά στην επέλαση των θηρευτών, γιατί δεν κάνεις κάτι πολύ πιο απλό και αποτελεσματικό;

ΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΕΙΣ και ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙΣ!

Να ενδιαφερθείς για την ύπαρξη και τα προβλήματα των διπλανών σου, αφού όλα συνδέονται με χαοτικούς τρόπους (το φτερούγισμα της πεταλούδας στη Νέα Υόρκη θα επιφέρει αργά ή γρήγορα τυφώνες στο μακρινό Τόκιο). Και να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να διαθέτει ή να ονειρεύεται μέγαρα όταν ο άλλος τόσο κοντά σου δεν έχει ούτε σκηνή να βάλει μέσα το κεφάλι του.

Και να ασχοληθείς ενεργά με την αντιμετώπιση και θεραπεία όλων των ανοιχτών πληγών γύρω σου, κι όχι με τη νοοτροπία-ούτε καν του μπαλώματος των προβλημάτων-της εγωιστικής κι ατελέσφορης, ως προς την οριστική θεραπεία, διακονίας.

Κι έτσι να υψώσεις συλλογικά με όλους τους άμεσα ενδιαφερόμενους (η πλειοψηφία της ανθρωπότητας) αδιαπέραστα φράγματα στα νεοφιλελεύθερα τσουνάμια, αλύγιστες γραμμές αντίστασης στην επέλαση των λαοκτόνων κανιβάλων και των στρατιών τους και να συμβάλλεις προληπτικά κι αποτρεπτικά απέναντι σε επερχόμενες συμφορές.

Και να κουρελιάσεις όλα τα σενάρια για το "τέλος του κόσμου" (και τη μετατροπή του σε μια γιγάντια φυλακή των πάρα πολλών με στυγνούς δεσμοφύλακες τους πάρα πολύ λίγους), αφήνοντας άναυδους και αφοπλισμένους και τους "σεναριογράφους" του τρόμου! Αφοπλισμένους από τα δυο πιο ισχυρά τους όπλα: το ΦΟΒΟ σου και την έλλειψη ΕΛΠΙΔΑΣ, προερχόμενης από τον κατακερματισμό και την εθελοτυφλία των ανθρώπων...

ΞΥΠΝΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου