ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Cut the crap boys!






Ω! Τι συμφορά! Η καναδική εταιρεία Eldorado Gold απειλεί με αποχώρηση από τη Χαλκιδική, ενώ ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας Ελληνικός Χρυσός απέδωσε τις αντιδράσεις στην εκμετάλλευση των μεταλλείων χρυσού στη Χαλκιδική και τη Θράκη "σε μικροπολιτικά συμφέροντα και παραγοντισμό των τοπικών κοινωνιών. Διευκρίνησε πάντως ότι δεν αναφέρεται σε υποκίνηση των αντιδράσεων από πολιτικά κόμματα (σχόλιο: τότε τι στο χρυσό εννοεί; τύφλα να'χει ο ξεκάθαρος λόγος των πολιτικών, δηλαδή!), καθώς στους αντιδρώντες περιλαμβάνονται μέλη όλων των κομμάτων".
 Υποστήριξε, επίσης, ότι στις διαδηλώσεις του τελευταίου διαστήματος συμμετείχαν τα ίδια πρόσωπα, μετακινούμενα από τη μια περιοχή στην άλλη, ενώ μίλησε για "στείρα άρνηση και καταστροφολογία".

Μάλιστα! Θυμίζω απλά ότι "καταστροφολογία" γι'αυτούς είναι η ισοπέδωση του πανέμορφου, αρχέγονου δάσους των Σκουριών και η μόλυνση υδάτων και αέρα! Κι επειδή στη δική τους κατανόηση της γλώσσας αντιστρέφονται όλες οι έννοιες, ας δούμε τι σημαίνουν πραγματικά και δυο άλλες πολυχρησιμοποιημένες, τελευταία, λέξεις:

"Παραγοντισμός" (τοπικών κοινωνιών)= το δικαίωμα των κατοίκων μιας περιοχής να διεκδικούν συνθήκες ζωής σ'ένα ανθρώπινο, υγιές περιβάλλον.

"Επενδύσεις" (σε μια περιοχή ή χώρα ολόκληρη)= η καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών ενός τόπου, η οικονομική καταστροφή του και εξαθλίωση-υποδούλωση των κατοίκων του.

(Γιατί δεν ρωτάμε και τους Αφρικανούς ή τους εναπομείναντες Ινδιάνους της Β. και Ν. Αμερικής να μας καταθέσουν τις δικές τους αποικιοκρατικές μαρτυρίες; Σίγουρα, θα έχουν πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες να διηγηθούν!)

Οπότε, προτείνω στους κατοίκους των "τοπικών κοινωνιών", στην επόμενη κιόλας κινητοποίησή τους, να υψώσουν κι ένα παραινετικό πανό, που στο πάνω μέρος του να γράφει στην ξενική διάλεκτο:
" Cut the crap boys and get the hell out of here! "
και στο κάτω μέρος του να έχει δύο περιεκτικές και μεστές νοήματος λεξούλες της νεοελληνικής:
" Ρε ουστ! "

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου