ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Προβολή ταινίας "Οι πριγκίπισσες των δρόμων"

Θεσσαλονίκη, Κυριακή 31 Μαρτίου 2013, 20:00 μ.μ.
  Ακριβής τοποθεσία:Κοινωνικό Κέντρο/Στέκι Μεταναστών (Ερμού 23)
  Διοργάνωση:Κοινωνικό Κέντρο/Στέκι Μεταναστών

Προβολή της ταινίας "Οι πριγκίπισσες των δρόμων",

αφιερωμένη σε αυτές που όταν ήρθαν γι' εκείνες, βρέθηκαν ελάχιστοι να φωνάξουν,
γιατί ήταν γυναίκες,
γιατί ήταν κοινές,
γιατί δεν ήταν πια υγιείς,
γιατί κάποιες από αυτές δεν ήταν καν Ελληνίδες,
και οι Ελληνίδες δεν ήταν για να το περηφανεύεται η φυλή.



Η Κάγιε και η Θουλέμα είναι δυο κορίτσια που δεν θα καμαρώσουν ποτέ για την δουλειά τους στις οικογένειές τους... ή μάλλον ξεχάστε το.

Οι "πριγκίπισσες των δρόμων" είναι ιερόδουλες που ξεπουλιούνται στις πιο αρρωστημένες αντρικές ανάγκες και πάλι είναι αυτές που πρέπει να κουβαλούν την ντροπή, είναι αυτές που οφείλουν να κατεβάσουν το βλέμμα τους μπρος στα καθωσπρέπει βλέμματα των νοικοκυραίων, είναι αυτές που πρέπει να πληρώσουν με στίγμα, διασυρμό, φυλακή ή απέλαση ενώ οι πελάτες τους προστατεύονται ωσάν ανυποψίαστα θύματα μιας τραγικής πλεκτάνης.

Αντίθετα με ότι συμβαίνει στις ταινίες του hollywood στο Princessas δεν υπάρχει το καλό τέλος που ανατρέπει την προηγούμενη μελοδραματική πλοκή, αλλά αποτελείται από διάσπαρτες και αλληλοδιαδεχούμενες στιγμές λύπης, θυμού, αγωνίας και τρυφερότητας, ανοησίας και μεγαλείου, ελπίδας και απόγνωσης, γέλιου και δακρύων, σημαίνοντας έτσι την αέναη συνέχεια αυτών, όπως δηλαδή συμβαίνει στις πραγματικά ζωντανές ζωές αυτών που δεν βγήκαν σε δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα και παλεύουν να τις ορίσουν. Και αν ποτέ αυτή επιτυγχάνεται, η ψευδαίσθηση πως την ορίζουν να μην έχει τίποτα από την σταθερότητα ενός καναπέ, μιας κούρσας και ή της αναγνώρισης... .

Το Princessas είναι ταινία γι' αυτούς που αγαπούν εκείνο το σινεμά το οποίο αναπαριστά την πραγματικότητα των ανθρώπινων καταστάσεων και συναισθημάτων, που εξερευνά αυτό που κάνει τους ανθρώπους να αντιδρούν, να σκέφτονται, να αισθάνονται, να αγαπούν και να μισούν. Που δεν αρκείται να κάνει τους ηθοποιούς πρόσωπα αλλά κατορθώνει να κάνει τα πρόσωπα της ταινίας πραγματικούς ανθρώπους. Μια εξαιρετική στιγμή του ισπανικού κινηματογράφου που δεν προβλήθηκε στην Ελλάδα παρά μόνο στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης το 2006 και παραμένει άγνωστη παρότι θα έχουμε ακούσει πολλές φορές το υπέροχο τραγούδι που συνοδεύει τους τίτλους της, κάποιες από αυτές ίσως αμέσως μετά από τις δηλώσεις κάποιου Λοβέρδου ή κάποιου Χρυσοχοϊδη.

Τι κι αν τελικά το δικαστήριο αθώωσε τα δικά μας κορίτσια. Η ζωή τους, για πολλοστή φορά δεν θα είναι πια η ίδια. Όπως τότε που βρέθηκαν "δεμένες" ή δεμένες, κάποιος άλλος να κρατάει το διαβατήριό τους ή τα λεφτά για την δόση τους. Τότε που έμαθαν ότι είναι οροθετικές. Τότε που το έμαθαν και τις έμαθαν κι όλοι οι άλλοι, γνωστοί, συγγενείς, γείτονες, τα παιδιά τους και οι συμμαθητές των παιδιών τους... Κάθε φορά και προς το χειρότερο.

(Η ταινία θα προβληθεί με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους.
Η προβολή θα ξεκινήσει στις 20:00 αυστηρά γιατί θα ακολουθήσει στο εντευκτήριο του στεκιού συναυλία ροκ μουσικής από μέλη του συλλόγου Φιλιππινέζων).

https://www.facebook.com/events/376746172438639/

Πηγή: Indymedia Athens (αναρτήθηκε από http://gazakas.wordpress.com/)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου