ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Συμβουλές με χαμόγελα



του ανιχνευτή


Από τα μαθητικά μου κιόλας χρόνια, έχω κάμποσες φορές βρεθεί με (ή "σκοντάψει" πάνω σε) ανθρώπους που μου πρόσφεραν αφειδώς συμβουλές και (συχνά χωρίς να το ζητώ) διδαχές. Κάποιες απ'αυτές αποδείχτηκαν αληθινοί φάροι που φώτισαν τα βήματά μου και μου άνοιξαν τα μάτια σε μια άλλη οπτική αυτής της περατζάδας που λέμε ζωή.

Οι πιο πολλές, ωστόσο, ήταν πάνω κάτω κάπως έτσι:

Ότι η ευτυχία είναι ένα άπιαστο βίωμα και υπάρχουν μόνο στιγμές ικανοποίησης και τίποτε περισσότερο. Κι όποιοι ισχυρίστηκαν κάποτε το αντίθετο ή εξακολουθούν να το κάνουν, μιλώντας για μικρές ή μεγάλες καθημερινές οάσεις ευτυχίας, απλώς ήταν ή είναι "αιθεροβάμονες" και ξεγελούν τον εαυτό τους! Και πώς πάντα οφείλω να ακολουθώ κάποιους κανόνες σε ό,τι σχεδόν κάνω όταν κινούμαι "έξω". Είτε στην εργασία, είτε στη φιλία, είτε στις ερωτικές σχέσεις μου (κλείνοντάς μου, εδώ, πονηρά το μάτι και αναφέροντας κάτι για "πάνω και κάτω χέρι"), είτε στην πολιτική μου στράτευση σε κάποιο χώρο, είτε στο κυνήγι της επιτυχίας και "προσωπικής ανάδειξης", λέγοντας πως, καλώς ή κακώς, "ο σκοπός, συχνά, αγιάζει τα μέσα!"


Και τόνιζαν με έμφαση το γεγονός ότι δεν έχει πρακτική σημασία να αναρωτιέμαι και να γυρεύω να βρω ποιος ή ποιοι θέτουν όλους αυτούς τους κώδικες και τους κανόνες." Έτσι συνέβαινε πάντα και ο πολύς στοχασμός τρώει τον αφέντη!"

Και πως η ζωή είναι μια δοκιμασία συνήθως άδικη και έντονα ανταγωνιστική και ιδιαίτερα σκληρή. Τουλάχιστον για τους περισσότερους. Βέβαια, "ελέω θεού και πουγγιού" υπάρχουν πάντα οι αναγκαίες εξαιρέσεις. "Που πάντοτε ίσχυαν και δια κατείχαν τον κόσμο και αυτό δεν αλλάζει!". Κι ότι η γνώση και η ελευθερία κοστολογούνται σε ποσά διόλου ευκαταφρόνητα και η χορήγησή τους είναι "καλό" (για ποιους;) να γίνεται μέσα σε πλαίσια ελεγχόμενα.


Κι όταν τέλειωναν με τις "συμβουλές ζωής", ανάσυραν συχνά ένα χαμόγελο που "μύριζε" τη συμπάθεια "του καπάτσου προς τον αδαή". Όμως το μόνο που κατάφερναν ήταν, "ως διά τηλεοπτικής μαγείας", να στήνουν μέσα μου μια λίγο πολύ τέτοια εικόνα: τις διαφημίσεις με τους κομψούς κι ευχάριστους υπαλλήλους ή διευθυντάδες των τραπεζών με την "τεράστια" κατανόηση, να εκθειάζουν στους υποψήφιους πελάτες τούς "υπερσυμφέροντες" όρους των δανείων! Που θα κάνουν τη ζωή τους πιο "γεμάτη".

 Και πιο προβλέψιμη, πιο αλυσοδεμένη, πιο άδεια από ουσία...


 Πριτς!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου