ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Η "Δημοκρατία της εξόντωσης και καταστολής", το κλάμα των προβάτων και το ουρλιαχτό των λύκων!


... όταν σε έχουν διαβρώσει από την παιδική κιόλας ηλικία με διαρκή πλύση εγκεφάλου της TV, οικογένειακού-σχολικού-κοινωνικού περιβάλλοντος, περί "δημοκρατικών αξιών" (δηλ. αυτές του άβουλου, ευπρόβλεπτου, εξημερωμένου κι απόλυτα ελεγχόμενου, γεμάτου φοβικά σύνδρομα, υστερικού καταναλωτή και νομιμόφρονα-κι ας ισχύουν οι εξόφθαλμα άδικοι νόμοι μόνο για τους πάρα πολλούς και όχι για τους πολύ λίγους -καθωσπρεπιστή νοικοκυραίου), τότε σε καταστάσεις παρανοϊκές όπως οι σημερινές, όπου εξοντώνεται με πρωτοφανή εκδικητικότητα και σαδισμό, θα'λεγε κανείς, ένας ολόκληρος λαός από αυτούς που πρώτα φρόντισαν να τον εξαπατήσουν πολλάκις, να τον καταληστεύσουν και μετά να τον ενοχοποιήσουν κι από πάνω, τότε...

...τότε αυτός ο λαός όταν ανακαλύπτει πως δεν έχει το σθένος να αντιδράσει ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, εκτός από μυξοκλάματα, πένθιμες δικαιολογίες, μετακίνηση και ανάθεση ευθυνών σε κάποιο γενικό και αόριστο "κόσμο" που κάποτε, γενικά και αόριστα πάλι, θα ξεσηκωθεί, τότε...


...τότε ένας τέτοιος λαός είναι άξιος της τύχης του, αποτελεί αρνητικό παράδειγμα για άλλους λαούς που ξεκινούν να τραβούν ή επίκειται να τραβήξουν τα ίδια και χειρότερα (σε κομβικούς πλέον καιρούς για το μέλλον της ανθρωπότητας) και ίσως έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο και η ύπαρξή του δεν μπορεί να υφίσταται πλέον (ούτε καν ως "επίτιμου προέδρου" ή κληροδότη ή πνευματικού μπαμπά του παγκόσμιου πολιτισμού, ή πιο σωστά νεοεποχίτικου λειψάνου-σφετεριστή ενός παλιού σπουδαίου πολιτισμού που άνθησε κάποτε στον ίδιο γεωγραφικό χώρο).
Έτσι απλά! Και αν κάποιοι ξεφεύγουν από τα παραπάνω θλιβερά κουσούρια και δείχνουν, μόνοι τους σχεδόν και ρισκάροντας τις ίδιες τους τις σάρκες, δρόμους πνευματικής Απελευθέρωσης και Αγώνα ενάντια σε κάθε υφής δεινά, είναι γιατί επέδειξαν μεγάλη επάρκεια και αυτάρκεια χαρακτήρα και κατέβαλλαν μεγάλες προσωπικές προσπάθειες υπέρβασης της βλακείας-απαιδευσιάς-μιμητικότητας-φοβικής ψύχωσης-νεύρωσης-αυτοεξαπάτησης-μετριότητας-δουλικότητας-κάθε είδους εξάρτησης...

Κι αυτοί οι άνθρωποι, είτε είναι ιδεαλιστές αγωνιστές δρόμων είτε πρωτοπόροι "αιρετικοί" ερευνητές και επιστήμονες, είναι αυτοί που όταν η διαπόμπευση, η παραπληροφόρηση και η λασπολογία δεν φτουράνε, τότε οδηγούνται σε βρωμερά κελιά, κρατικά ψυχιατρεία, θαλάμους βασανιστηρίων και σαδιστικά κολαστήρια ή μπροστά στις αγχόνες, τα εκτελεστικά αποσπάσματα, τα "ατυχήματα", τις "αυτοκτονίες"...
Και πάλι έτσι απλά!

Για να τελειώνουμε:
ΖΗΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΑΣ! ΖΗΤΩ ΟΙ ΕΝΝΟΜΕΣ ΕΣΤΙΕΣ ΣΑΣ!
Ευχαριστούμε αλλά δεν θα πάρουμε άλλο ούτε απ'την αρρώστια σας ούτε κι απ' τα "σωτήρια" φάρμακά σας!

Να μας περιμένετε, γιατί αν τα μαντριά-σφαγεία είναι για τους δημοκράτες "έχει ο θεός"-νοικοκυραίους, τότε εμείς θα γίνουμε εκείνοι οι απρόβλεπτοι  αξημέρωτοι λύκοι (ούτε τα μαύρα πρόβατά σας ούτε τα σκυλιά σας) που θα ουρλιάζουμε πάνω στα κουφάρια των τσελιγκάδων, μέχρι ο κόσμος των "ποιμένων" ν'αποτελέσει μια νοσηρή ανάμνηση στον κόσμο των ανθρώπινων όντων!

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου