ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Η οδός της εξέλιξης

 
  ...γράφτηκε από τη Γεωργία Τσιλιάνη



thoughts_dwld
www.kleart.gr

Κάθε μέρα χάνεται η πραγματικότητα απ' την πραγματικότητα. Τίποτε δεν είναι έτσι ή αλλιώς.



Τα πάντα διέπονται από μια δικαιολογημένη θεώρηση, που σβήνει σαν αποτσίγαρο στα ισχυρότερα -από τα προηγούμενα- επιχειρήματα.





Το απόλυτο κι η σχετικότητα, σε αιώνια διαμάχη.
Το "κατά προσέγγιση", ισχυρότερο του "ακριβώς".
Μέτρα και σταθμά αραδιασμένα σαν πραμάτεια στον κρότο του κόσμου.


Δύο τρυγόνια μ' ένα σμπάρο είναι λίγα...πολύ λίγα. Το "αρκετό" ασθενέστερο του "περισσότερου".

Η μετριότητα, χαμένη στην υπερβολή. Η ταπεινότητα, η μεγαλύτερη προσβολή.

Ο κομπασμός, η επιπλέουσα ακαθαρσία που ποτίζει την επικοινωνία των ανθρώπων.

Μια λέξη, χίλιες ερμηνείες. Φαντάσου να πεις και δεύτερη!

Η σιωπή σου, άλλες τόσες. Φαντάσου και μια δεύτερη...

Κι είναι περίπου 11:00 ώρα ζωής κι ο ήλιος ακόμη ζεσταίνει τα πόδια του, στα χρόνια μου. Φαντάσου να' ρθει μεσημέρι.

Πόσες αλήθειες και πόσες ερμηνείες σμιλεύουν την ύπαρξη, κι αφού την απομυζήσουν, κουρασμένη σέρνεται στην άμμο, όπου προσμένει τον ήλιο να πλύνει τα πόδια του στη δύση του χρόνου μου.



Αναθεώρηση, σημαίνει αλλαγή. Μερίδα του κόσμου πιστεύει ότι η αλλαγή ισοδυναμεί με την εξέλιξη. Αυτό, όμως, απέχει από την ορθότητα. Η αλλαγή από μόνη της δε σημαίνει απαραίτητα εξέλιξη. Μπορεί να οδηγήσει σε οπισθοδρόμηση, παλινδρόμηση κλπ.

Εξέλιξη, σημαίνει πέρασμα από ένα προηγούμενο στάδιο σε κάποιο επόμενο, πιο "υψηλό", εξελιγμένο, ανώτερο, βελτιωμένο κλπ. Συνεπώς, η αλλαγή είναι προϋπόθεση της εξέλιξης.
Κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει την "αναθεώρηση" άξιο στόχο, ή ακόμη καλύτερα, στάση ζωής.
orismos_anathewrw
Η αναθεώρηση ως στάση ζωής - αλλά και οποιαδήποτε αναθεώρηση - είναι μια επίπονη διαδικασία. Και πολλές είναι οι φορές που μέσα απ' αυτή βρίσκεσαι σε σύγκρουση με τον ίδιο σου τον εαυτό. Παρ' όλα αυτά, το δύσκολο είναι να κατανοήσει κανείς και ν' αποδεχτεί το γεγονός, ότι ο εαυτός μπορεί να μην είμαστε εμείς οι ίδιοι, αλλά να εμφανίζεται με τη μορφή του "άλλου"... που δεν είναι άλλος, από το κομμάτι του εαυτού που καθρεπτίζεται πάνω του και μας επιστρέφεται.
Είναι, λοιπόν, μια επίπονη διαδικασία η αναθεώρηση, που φαντάζει ψυχοφθόρα, όμως δεν είναι. Είναι απλά επίπονη.
orismos_anathewrhshs1Η διαδικασία είναι το ταξίδι. Η αναθεώρηση, το μέσο. Ο προορισμός μη προσδιορίσιμος, μη προδιαγεγραμμένος. Όταν φτάσεις εκεί - "Το φτάσιμο εκεί είναι ο προορισμός σου" - απλά το γνωρίζεις ότι έφτασες. Η αλλαγή είναι το εργαλείο, το όπλο, το όραμα.
Η αναθεώρηση δεν έχει συγκεκριμένη συχνότητα εμφάνισης, διάρκεια ή μέγεθος. Δε συμβαίνει ούτε καν με τον ίδιο τρόπο σε όλους τους ανθρώπους. Πρόκειται για προσωπική υπόθεση.
Είναι καλύτερα να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας ν' αναθεωρεί, από το ν' αναγκαζόμαστε από τις καταστάσεις ν' αναθεωρήσουμε. Γιατί, το σίγουρο είναι πως στη ζωή αυτό είναι αναπόφευκτο.

Ο άνθρωπος, απλά, πρέπει να μάθει ν' αλλάζει. Σε διαφορετική περίπτωση τα πάντα μεγεθύνονται, διογκώνονται, απ' το "φοβισμένο" εαυτό και κάπου εκεί αρχίζουν τα προβλήματα.

 Πηγή: outer.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου