Yπάρχει μια εποχή με όλα τα πάθη όπου δεν είναι παρά θανάσιμες δυνάμεις, που σέρνουν τα θύματά τους και τα γκρεμίζουν με το βάρος της τρέλας τους και μια μεταγενέστερη, πολύ μεταγενέστερη εποχή όπου παντρεύονται με το πνεύμα, όπου "πνευματοποιούνται". Την πρώτη εποχή βρισκόταν κανείς σε πόλεμο με τα πάθη εξαιτίας αυτού του στοιχείου της τρέλας του αναπόσπαστου με τη φύση τους, συνωμοτούσε κανείς για την εξολόθρευσή τους. Όλα τα παλιά τέρατα της εποχής ομόφωνα κηρύττουν: "Πρέπει να σκοτώσουμε τα πάθη". Η πιο περίφημη φόρμουλα για να το καταφέρει κανείς αυτό περιέχεται στην Καινή Διαθήκη, στην Επί Όρους Ομιλία, όπου μάλιστα τα πράγματα δεν θεωρούνται καθόλου αφ' υψηλού. Εκεί, για παράδειγμα, λέγεται αναφορικά με τη σεξουαλικότητα, "αν ο οφθαλμός σου σε σκανδαλίζει έκβαλε αυτόν"..Ευτυχώς κανείς Χριστιανός δεν ακολουθεί τη συνταγή.
Να εξαλείψει κανείς τα πάθη και τις επιθυμίες του απλά και μόνο για να ξεφορτωθεί την τρέλα τους και τις δυσάρεστες συνέπειές της, αυτό από μόνο του μας φαίνεται σήμερα απλά και μόνο σαν οξεία μορφή τρέλας.
-Να σχολιάσω εγώ εδώ ότι, προεκτείνοντάς το αυτό, ίσως να σημαίνει πως ένα μεγάλο μέρος από τις διδαχές και δογματικές κατευθύνσεις τρόπου ζωής και σκέψης των οργανωμένων θρησκειών, και όχι απλά και μόνο του ιουδαιοχριστιανισμού, προς τις αγέλες των οπαδών τους στηρίζονται στον πυρήνα τους σε μια μνησικακία κατά της ζωής που εμφυσείται από παράλογες στην ουσία τους αντιλήψεις επί της ανθρώπινης φύσης και της ίδιας της Φύσης..-
Από την άλλη μεριά, είναι δίκαιο να παραδεχτούμε ότι απ' το έδαφος από το οποίο ο Χριστιανισμός ανέπτυξε την ιδέα της "πνευματοποίησης του πάθους" τίποτε παρόμοιο δεν θα μπορούσε να προκύψει ποτέ. Γιατί η πρωτόγονη Εκκλησία, όπως καλά γνωρίζουμε, πάλευε ενάντια στον "έξυπνο" και ευνοούσε τον "φτωχό στο πνεύμα" -επίσης, να επισημάνω ότι μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο νοητικής αποστέωσης των πιστών στο δόγμα αναπαρήγαγε τον καταπιεστικό βίαιο έλεγχο της Εξουσίας, "ελέω θεού" και ιερατείου του στη γη- . Πώς θα μπορούσε λοιπόν ποτέ να περιμένει κανείς από έναν "φτωχό στο πνεύμα" να κάνει έναν έξυπνο πόλεμο ενάντια στα πάθη του;
-Αλλά η κριτική και συνθετική σκέψη ήταν, είναι και θα είναι ανεπιθύμητες στα κλειστά συστήματα των "μαντριών" των θρησκειών-
Η Εκκλησία καταπολεμά τα πάθη με εκτομή από κάθε έννοια της λέξης: Η πρακτική της, η "γιατρειά" είναι ο ευνουχισμός ! Ποτέ δεν ρωτά: "Πώς μπορεί κανείς να πνευματοποιήσει, να ωραιοποιήσει. να θεοποιήσει μια επιθυμία;". Η έμφαση του κυρήγματός της ήταν στο ξερίζωμα της αισθησιακότητας, της περηφάνιας, του πόθου για δύναμη,της πλεονεξίας, της εκδικητικότητας. Μα το να επιτίθεται κανείς στα πάθη, στις ρίζες τους, σημαίνει να επιτίθεται στς ρίζες της ίδιας της ζωής: Η πρακτική της Εκκλησιας είναι εχθρική προς τη ζωή.
Διατυπώνω μια αρχή. Καθετί το φυσικό στην ηθική, δηλαδή ολόκληρη η υγιής ηθική, κυριαρχείται από ένα ένστικτο ζωής. Κάποια επιταγή της ζωής ικανοποιείται από έναν ορισμένο κανόνα του "όχι" και του "ναι", κάποιο εμπόδιο και κάποιο εχθρικό στοιχείο στον δρόμο της ζωής απομακρύνεται με αυτόν τον τρόπο. Η αντι-φυσική ηθική, ουσιαστικά δηλαδή κάθε ηθική που μέχρι σήμερα διδάχθηκε στην ανθρωπότητα, λατρεύτηκε και κηρύχτηκε, στρέφεται αντίθετα ακριβώς ενάντια στα ένστικτα της ζωής. Πότε είναι μια μυστική, πότε μια βροντερή κι αναίσχυντη καταδίκη αυτών των ενστίκτων. Λέγοντας "ο θεός βλέπει μέσα στην καρδιά" αρνείται τους βαθύτερους και υψηλότερους πόθους της ζωής και παίρνει τον θεό σαν εχθρό της ζωής...Ο άγιος στον οποίο βρίσκει ευχαρίστηση ο θεός είναι ο ιδανικός ευνούχος...Η ζωή βρίσκεται στο τέλος της εκεί όπου αρχίζει το βασίλειο του Θεού...
Ο Ένοικος...
Προτείνω στον αναγνώστη:
-Γιατί απορρίπτουμε τον Χριστιανισμό (και τα "αδελφάκια του")
- Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΕ ΜΕΓΑΛΟ ΚΙΝΔΥΝΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΘΕΪΣΤΕΣ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου