ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2025

" Do Anything You Wanna Do "


 
 
Ως πρέπουσα εισαγωγή....τι άλλο; Παραπομπή σε  νουθεσίες κακής επιρροής προς τις νέες γενιές αλλά και για όσους δεν έχουν απολέσει αυτή την ορμώμενη από τα ένστικτα κι ασυμβίβαστη μαγεία της νεότητας: Μην ωριμάσεις ΠΟΤΕ!
 
Do Anything You Wanna Do - Punk rock of the late '70s (1977,  by Eddie and the Hot Rods). 
 
 Το έχουμε επισημάνει ξανά: το rock από τη φύση του (αν τη σέβεται περισσότερο από τις κατευθυντήρες γραμμές της μουσικής που κατάντησε συντόμως βιομηχανία, περισσότερο από την "αρπαχτή" και την πάσης φύσεως "αφθονία") αμφισβητούσε ενίοτε εντόνως εκάστοτε αισθητικές και καθιερωμένες δομές. Καλώς ή κακώς, αποτελώντας αγαπημένο ήχο της νεολαίας παγκοσμίως κι όχι μόνο στη Δύση, αλλά και σε χώρες που απαγορευόταν να ακουστεί για "να μη σκανδαλίσει" τις νεότερες γενιές υπηκόων και έτσι μήπως βάλει περίεργες κι ανατρεπτικές ιδέες στα μυαλά των νεότερων "περιουσιακών στοιχείων" της κρατικής στάνης. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που μια από τις πιο ανατρεπτικές, αιχμηρές και "βρώμικες" στιχουργικά αλλά και ηχητικά κατηγορίες του (για την αντίληψη περί "καθαρότητας" και "νοικοκυροσύνης" των "φιλήσυχων" και"νομοταγών" πολιτών) ονομάστηκε PUNK (= αλήτης και αλήτισσα στην αγγλική γλώσσα) προερχόμενο από το garage punk των '60s.   Ξεκινώντας, με έμφαση σε απλές ρυθμικές δομές, τη δεκαετία του 1970 ως αντίδραση στην τότε επικρατούσα disco και rock μουσική. Η τελευταία  είχε πάρει την κατιούσα σε σχέση με τη δυναμική της πληθώρας σπουδαίων συγκροτημάτων της πολυτάραχης δεκαετίας του 1960, με τη μεγάλη κοινωνική απήχηση ιδιαίτερα στη νεολαία της εποχής. Πριν από την "κίνηση ματ" της συνέργειας κράτους και οργανωμένου εγκλήματος, με την τεράστια εισροή σκληρών ναρκωτικών στις μεγαλουπόλεις των Η.Π.Α. και με τους αμφισβητίες νέους και μη (ανάμεσά τους φυσικά και τους καλλιτέχνες- μουσικούς και θαυμαστές τους) στο στόχαστρο...

Eddie & the Hot Rods 2021

 Ας ακούσουμε λοιπόν ένα διαμαντάκι που μάλλον δεν έλαβε την αναγνώριση που του άξιζε πραγματικά και θα λέγαμε ότι "ανήκει" σε πιο ήπιες μορφές της punk rock σκηνής, αν και οι στυλίστικες κατηγοριοποιήσεις είναι μάλλον από μονολιθικές έως αποπροσανατολιστικές.   

 

Κι όπως έγραψε ένας χρήστης στα σχόλια του youtube: " An anthem for every new generation ":

https://youtu.be/bQJ0R57k7HQ?si=92lpmg8qhpHhAAsG

Gonna break out of the city

Leave the people here behind
Searching for adventure
It's the type of life to find
Tired of doing day jobs
With no thanks for what I do
I'm sure I must be someone
Now I'm gonna find out who

Why don't you ask them what they expect from you?
Why don't you tell them what you are gonna do?
You'll get so lonely, maybe it's better that way
It ain't you only, you got something to say
Do anything you wanna do
Do anything you wanna do

Don't need no politicians to tell me things I shouldn't be
Neither no opticians to tell me what I oughta see
No one tells you nothing even when you know they know
But they tell you what you should do
They don't like to see you grow
 
 Why don't you ask them what they expect from you?
Why don't you tell them what you are gonna do?
You'll get so lonely, maybe it's better that way
It ain't you only, you got something to say
Do anything you wanna do
Do anything you wanna do
 
Gonna break out of the city
Leave the people here behind
Searching for adventure
It's the type of life to find
Tired of doing day jobs
With no thanks for what I do
I'm sure I must be someone
Now I'm gonna find out who

Why don't you ask them what they expect from you?
Why don't you tell them what you're gonna do?
You'll get so lonely, maybe it's better that way
It'ain't you only, you got something to say
Do anything you wanna do
Do anything you wanna do
 
 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου