ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 23 Μαρτίου 2025

Θα αποδεκατιστεί τροπικό δάσος στον Αμαζόνιο για την κατασκευή "μεγα-δρόμου" για την επερχόμενη Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ με θέμα...την "κλιματική αλλαγή ? !


Η υποκρισία της τρομο-αφήγησης περί "κλιματικής αλλαγής" πιάνει ταβάνι, για άλλη μια φορά;
(Ενώ η "επιστήμη" της συμφοράς έχει ήδη αποφανθεί, απευθυνόμενη στα δίποδα βοοειδή του πλανητικού ράντσου: " Σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι άνθρωποι αναπνέουν πάρα πολύ. Αυτό καταστρέφει τη Φύση." )


video από το Χ

" Tens of thousands of acres of Amazon rainforest is being cleared in order to construct a four lane highway so that global elites can drive to the COP30 Climate Summit after disembarking from their private jets.
Yes, really.
The BBC reports that the huge road is to be built connecting to the Brazilian city of Belém ahead of the UN Conference in November."   (Που σημαίνει: Δεκάδες χιλιάδες στρέμματα τροπικού δάσους του Αμαζονίου "καθαρίζονται" από τη χλωρίδα τους προκειμένου να κατασκευαστεί ένας super αυτοκινητόδρομος τεσσάρων λωρίδων, έτσι ώστε οι παγκόσμιες ελίτ να μπορούν να οδηγήσουν στη Σύνοδο Κορυφής για το Κλίμα COP30 μετά την αποβίβασή τους από τα ιδιωτικά τους τζετ. Το BBC  αναφέρει  ότι ο τεράστιος δρόμος πρόκειται να κατασκευαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να συνδέεται με την πόλη Belém της Βραζιλίας, ενόψει της Διάσκεψης του ΟΗΕ τον Νοέμβριο. )  Επίσης, η έκθεση αναφέρει ότι ο αυτοκινητόδρομος φωτίζεται με πράσινο προκειμένου να μετριαστεί η κυκλοφορία προς την πόλη, η οποία πρόκειται να φιλοξενήσει πάνω από 50.000 άτομα στη Σύνοδο Κορυφής.
Περισσότερα εδώ: Hypocrites: Rainforest Decimated To Build Mega Road For UN Climate Change Summit

Περάστε κι από εδώ: Ο Πόλεμος των Παγκοσμιοποιητών στα Στοιχεία της Ζωής

ΚΑΙ .....βεβαίως:  Εκατοντάδες ψυχοπαθείς της κλιματικής αλλαγής θέλουν  να απαγορευτεί το ρύζι. Ισχυρίζονται ότι το ρύζι παράγει πάρα πολλές εκπομπές και ότι οι πλημμυρισμένοι ορυζώνες παράγουν μεθάνιο, το οποίο είναι εξίσου κακό για εμάς με αυτό που παράγεται από τις κλανιές των αγελάδων. Η πρόταση είναι πολύ σοβαρή. Αναρωτιέμαι αν οι ενθουσιώδεις που προωθούν αυτή την τελευταία πτυχή της κλιματικής γενοκτονίας συνειδητοποιούν ότι το ρύζι είναι η κύρια πηγή τροφής για 3,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους και ότι η απαγόρευση του ρυζιού θα οδηγήσει σε δισεκατομμύρια θανάτους.  Απόσπασμα από την ανάρτηση Άκου τι σου λένε "τα φρικιά" και ... φρίκαρε! Πώς περιμένουν να τους παίρνουν κάποιοι ακόμη στα σοβαρά; ΠΩΣ;;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου