ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 20 Ιουνίου 2023

ἀνάβασις


Σκάλα δέους κι έκστασης προς τα άφταστα δίχως τον παντεπόπτη οφθαλμό του τιμωρού. Ουράνιου, επίγειου και υποχθόνιου.  - Αυστηρώς απαγορευμένο (για ευσεβείς, ασεβείς και στρατευμένους)

Οι πατριάρχες-βασιλιάδες γέρνουν στο χώμα ηττημένοι, μετά από τόσους αιώνες βαμμένους στο αίμα, με το σκοτάδι τους να διασπείρει τη φρίκη της βαρβαρότητας, την απώλεια της επίγνωσης και τη νοσηρή νοθεία κάθε σημαντικού νοήματος. Θα ξεχαστούν!

Το πεπρωμένο τους είναι η πιο μεγάλη λήθη σε έναν καινούριο κόσμο αναβαθμισμένο και πανέμορφο. Η βασίλισσα- Μεγάλη Μητέρα ανακάμπτει! Οι κατασκευασμένοι από φίδια και παράσιτα της ύπαρξης αυτόκλητοι θεοί κατακρημνίζονται στην άβυσσο του μεγάλου Τίποτα..

Η συνειδητότητα κάθε έμβιου πλάσματος ωθείται να ανεβάσει δονήσεις, συντονισμένες στις παλλόμενες υψηλές συχνότητες της Μητέρας. Ο κατώτερος δημιουργός, αυτός της ψευδαίσθησης που επικάλυψε και τσιμεντάρισε την "πραγματικότητα" και οι τρεφόμενοι από την μπόχα των κατώτερων συναισθημάτων άρχοντές του, πανικόβλητοι νιώθουν το τέλος της ρυπαρής βασιλείας τους να είναι αναπόφευκτο. Θα πάρουν όμως όσους περισσότερους μπορούν μαζί τους.. Αυτούς όλους που η κοσμοθεωρία τους δεν παραδέχεται την ήττα της καθολικής της εξαπάτησης, ακόμα κι όταν αυτή γίνει πασιφανής.. Θα πάρουν στην άβυσσο όσους περισσότερους μπορούν παρασυρόμενοι από την ακόρεστη δίψα τους για εισπνοή του Φόβου που εκπέμπεται από τα άρτια εκπαιδευμένα σε αυτό ιδιόκτητα κοπάδια τους. Όλων αυτών των ανάπηρων διανοητικά και ψυχικά όντων, που εξουσίαζαν λεηλατώντας την ενέργειά τους και συρρικνώνοντας τον χρόνο τους σε ένα αέναο, στερημένο από κάθε λάμψη και μεγαλοπρέπεια αδιέξοδο. 

Ας είναι..

Κάτι κοσμικά κατακλυσμικό έρχεται! Το διαισθάνεσαι; Η Ενέργεια της Οντότητας του καθενός, κομμάτι της υλικής και αιθερικής μορφής ενός μεγαλύτερου Συνόλου-Όλου, με αφυπνισμένη τη ζωοδότρα Θηλυκή Ενέργειά του, προσ-καλείται να υιοθετήσει τους κραδασμούς αποκατάστασης της Ισορροπίας.. Η Μήτρα δημιουργεί την Ύλη -material- και η ύλη λαχταρά την επαφή με τα ανώτερα πεδία της φύσης της, αποτινάσσοντας από πάνω της τα κατασκευασμένα δεσμά της. Ας ξετυλιχθεί το περιτύλιγμα των φαινομένων ώστε να αποκαλυφθεί η αναμένουσα αιώνες ουσία πίσω από αυτά..Στον δρόμο της επανανακάλυψης -μια πανάρχαια γνώση- μιας άρρηκτης Σύνδεσης. 

Θα τον βαδίσουνε όσοι γυρεύανε πάντα το "ανέφικτο", όσοι έχοντας γνώση ότι ζούνε μέσα στο βούρκο δεν έπαψαν να κοιτάνε προς τα άστρα και συγχρόνως να αφουγκράζονται τους μυστικούς ψιθύρους της Μεγάλης Μητέρας, όσοι συμφιλιώθηκαν με τη θηλυκή πλευρά της ύπαρξής τους, όσοι αναζήτησαν κάποια κομβική στιγμή στον χρόνο τους την αφύπνιση παρά το ξεβόλεμα και το δύσβατο της πορείας της..

Ο Ένοικος...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου