ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Αυστηρώς απαγορευμένο (για ευσεβείς, ασεβείς και στρατευμένους)


To υπέροχο εξώφυλλο από ένα εξίσου υπέροχο άλμπουμ του 1970, από τα κορυφαία της αμερικανικής ψυχεδελικής σκηνής της εποχής. Θεωρήστε τη φωτογραφία σχετική με το κείμενο από εμάς.


"Το δίπολο οδύνη = τιμωρία και οδύνη = λύτρο αποτελεί για το Nietzsche εκείνο το μηχανισμό που εσωτερικεύει τον πόνο, που τον στρέφει κατά του εαυτού,που δημιουργεί την κακή, την αμαρτωλή, την ένοχη συνείδηση. Το μηχανισμό μέσω του οποίου ο χριστιανός δρα μηδενιστικά, αρνούμενος τη ζωή: από τη μία ηκατασκευή της ενοχής και της αμαρτίας, από την άλλη ο πολλαπλασιασμός τηςοδύνης ως λύτρο που θα ξεπληρώσει τον πόνο αυτής της έκπτωτης ζωής.
Ακόμα και όταν ο χριστιανισμός υμνεί τη ζωή και την αγάπη, μέσα στους ύμνους αυτούς κατοικεί το μίσος και η άρνηση, αφού η «αγάπη» αναφέρεται σε μια ζωή ευνουχισμένη, ακρωτηριασμένη, θνήσκουσα, με ηθικούς κανόνες και «πρέπει», μεκαταπίεση και άρνηση των ενστίκτων, μια ζωή που δεν είναι παρά μια θολή σκιά της μεταθανάτιας «πραγματικής» ζωής. Ο Διόνυσος, ο θεός της χαράς και του κρασιού, του χορού και του γέλιου είναι ο ίδιος Διόνυσος που τεμαχίστηκε από τους Τιτάνες, προσφέρθηκε σαν δείπνο στους Ολύμπιους θεούς και αναγεννήθηκε – αναστήθηκε μέσω της Δήμητρας. Είναι ο θεός που με τη ζωή του δικαιολογεί την οδύνη και όχι με την οδύνη τη ζωή του. Έτσι δεν εσωτερικεύει τον πόνο, η ζωή είναι καθεαυτή δίκαιη «καταφάσκοντας ακόμα και προς τον σκληρότερο πόνο».
Για το Nietzsche ο άνθρωπος άρχισε να χάνει την αθωότητά του όταν αρνήθηκε αυτό που είναι, όταν καταπίεσε τα ένστικτά του εν ονόματι μιας εξ αποκαλύψεως ηθικής, όταν δαιμονοποίησε την οδύνη ταυτίζοντάς την με την τιμωρία και ζήτησε να την προβάλει πάνω σε θεούς που θα την αναλάμβαναν (την οδύνη) γιαλογαριασμό του "
Aπό το άρθρο "Ο Nietzsche απέναντι στο χριστιανισμό"

Εμείς να συνεχίσουμε συμπληρωματικά, λοιπόν. 
 "Εγώ ειμί η άμπελος"! Ο Διόνυσος καλεί τον άνθρωπο να πιει και να ξεδιψάσει από το κρασί της ζωής, "των αιώνιων χαρών της ζωής" που έλεγε και ο αγαπημένος μας Γουίλλιαμ Μπλέηκ. Να πιει από τους χυμούς της έκστασης, να γίνει κοινωνός στο Δέος, να υψωθεί από την οδύνη που προέρχεται απ'τα επίγεια δεινά, να απενοχοποιηθεί από την ηθικολογία και την αρρωστημένη καθήλωση σε εσφαλμένες αντιλήψεις, αφύσικες συλλήψεις και αποδομητικές για την ψυχική του ακεραιότητα φοβίες. Να αντικρίσει σαν ίσος προς ίσο τους ίδιους τους θεούς -ή θεό- δυνάστες του. Να γευτεί την αυθεντική ηδονή της ζωής, που δεν έχει σχέση με ακολασίες και ασωτία ως τρόπο ζωής και ως βολική χριστιανική ερμηνεία. Αυτού του είδους την απελευθερωτική ηδονή, την αυθεντική ηδονή που αναζητούσαν οι Επικούρειοι, την ενάντια σε κάθε φοβία ή αγκύλωση που εξαχρειώνει την ανθρώπινη φύση και υποδουλώνει το ανθρώπινο πλάσμα σε επίγεια και υπέργεια αφεντικά. Και το αποκόπτει από τον ίδιο τον εαυτό του, εμποδίζοντας την αποκατάσταση της ενότητας μαζί του.
 Το παρακάτω κείμενο λοιπόν, με στοιχεία και σατυρικής διάθεσης, είχε προκύψει μετά από μία συζήτηση μεταξύ εμένα και του ανιχνευτή πάνω σε αυτά -είναι δηλαδή "πνευματικό παιδί" και των δυο μας- και το αναδημοσιεύουμε εμπλουτισμένο με τους παραπάνω στοχασμούς ως εισαγωγή:

AΠΑΓΟΡEYMENO

-Στηριγμένο, μέσα από σχετικές συζητήσεις, σε μια αρχική ιδέα του ανιχνευτή. Αυτοεξόριστου, όπως κι εγώ, όπως και κάποιοι ίσως από εσάς, από κολάσεις και παραδείσους, σημαίες και οικόσημα, φατρίες και συναγωγές, ιδρύματα, ρεύματα, σχολές και παραρτήματα-


Αρχαίες μαινάδες σκίζουν τα ρούχα τους με ουρλιαχτά, κατασπαράσσοντας στα δάση τους παρείσαχτους καταπατητές.

Ο τράγος μέσα από τα σκανδαλιστικά μάτια της ομορφιάς και της χαράς, στον ιεραπόστολο χαμογελάει περιπαιχτικά.

Πολύχρωμες εικόνες από τρικυμίες πάθους παίρνουν σάρκα και οστά μέσα σε απόκρυφες ανεξερεύνητες θάλασσες του νου.

Η υπέργηρη δεσποινίς συναινετική ορθότητα κοκκινίζει σαν ξελογιασμένη παπαρούνα που αρπάει φωτιά, σπαρμένη σε απερίφραχτους αγρούς. Με τις επικυρηγμένες παραινέσεις του Μαρκήσιου Ντε Σαντ, τους βελουδένιους πόθους της γλυκόλαλης Σαπφούς και του Επίκουρου τη σοφή ηδονή.

Καθώς ο ήλιος εισβάλλει με ανοιξιάτικες υποσχέσεις στα πνιγηρά κελιά, ο Aσμοδαίος ψιθυρίζει βλάσφημα στο αυτί του θεοφοβούμενου μοναχού.

Αναμνήσεις θολές από οργιαστικής λάμψης τοπία, που θεσπέσια κοσμούνται από ξέγνοιαστα γυμνά κορμιά.

Αλλοτινές, μήπως και μελλοντικές εποχές, δίχως της αγκύλωσης το μεμψίμοιρο και τη μιζέρια. Δίχως τις σημαδεμένες τράπουλες των ιδεολογιών του λωποδύτη, του δημαγωγού, του νομοθέτη, του ζηλωτή.

Αγαπημένη συμβίωση δίχως της θεόσταλτης ή έννομης φοβέρας το μαστίγιο. Συντροφιές αρμονικές δίχως τη θηλειά του καταναγκασμού. Αποφάσεις κοινές με μέντορα τη λαγνεία της ελευθερίας και της Γνώσης.

Σκάλα δέους κι έκστασης προς τα άφταστα δίχως τον παντεπόπτη οφθαλμό του τιμωρού.
Ουράνιου, επίγειου και υποχθόνιου.



Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου