ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2022

ύπαγε οπίσω μου ιέ


Μην εφησυχάζεστε: Τι κι αν μπήκε το καλοκαίρι...Νέοι εξωτικοί και μοχθηροί ιοί περιμένουν τη σειρά τους να σκάσουν μύτη και να παίξουν μπάλα με την "κανονικότητα" των ταλαίπωρων. Η πηγή τους μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε εντός ή εκτός πλανήτη, αν και αυτό το τελευταίο δεν θα τους εμποδίσει να μπουκάρουν στη γήινη πραγματικότητα με όποιο μέσο ή τρόπο επιλέξουν. Κάτι ξέρουν και οι Γκέητς, Φάουτσι, Κλάους Σουάμπ και άλλοι ειδήμονες περισσότερο από τα ανθρωπάκια, όταν προβλέπουν νέες πανδημίες που θα απαιτήσουν νέα εμβόλια, χαπάκια, τσιπάκια, λουκετάκια. 

Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα διαφέρει όλο και λιγότερο από τη μαϊμουδίτσα του εργαστηρίου, αυτή με τα χειραγωγήσιμα αντανακλαστικά, που αποτελούσε property της "επιστήμης" και των χρηματοδοτών της. Και που την έβλεπες σε φωτογραφίες και ψιλοστεναχωριόσουν ίσως και για το βλέμμα της εκείνο που τα έλεγε όλα. Αλλά εντέλει η σιωπηλή αποδοχή ήταν μονόδρομος δεδομένου των "ιερών σκοπών" και των αναγκαιοτήτων. 

Ο άνθρωπος είναι ιδιοκτησία. Της Βig Pharma, των μελών του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, του Μπιλ Γκέητς, των Μέρκελ ή Σολτς-Τριντό-Μακρόν-Ντράγκι-Μπάιντεν που αποσπούν με το καλό ή το κακό και το πονηρό την ψήφο του εκλογικού κοπαδιού, των μη εκλεγμένων τεχνοκρατών της χούντας που βάφτισαν Ε.Ε., των ΜΜΕ. Πολλοί αφέντες σε αγαστή (αν και όχι πάντα) συνεργασία - συνεχές και ευφάνταστο το γαμήσι. "Για το καλό" βεβαίως του άγρια και όλο συχνότερα θανάσιμα σοδομισμένου. Όπως προσπαθούν να τον πείσουν για να έχουν και τη συναίνεσή του. Ίσως να νοιάζονται και για το κάρμα τους!

 Και ίσως ο επόμενος επικίνδυνος ιός, που θα απειλεί να ξεκάνει βίαια σχεδόν όλη την χεσμένη από το νέο τρόμο ανθρωπότητα (αφού πρώτα τη μετατρέψει σε ξενιστή του) να ξεπηδήσει στην "γάμησέ τα πραγματικότητα" από μια οθόνη. Τηλεοπτική ή κινηματογραφική. Όλα είναι πιθανά και τα πιο απίθανα στην Ντίσνεϋλαντ του κόσμου μας. Έτσι κι αλλιώς περνάνε για επιστημονικές αλήθειες και στέρεες αιτιολογήσεις κάθε είδους παπαριές και αυθαιρεσίες που κάποτε δεν θα έπειθαν ούτε μαθητούδια του δημοτικού. Όμως πια η "ατομική ευθύνη", εκτός από συνώνυμη της δίχως κρίση ευπιστίας, έχει καταστεί υπεράνω της λογικής που θα έπρεπε να διέπει και να καθορίζει τη σκέψη και τις επιλογές του ανθρώπου.

(Κάπως έτσι κι εγώ ο "ανεύθυνος" τα έσπασα με την (πρώην) αγαπημένη μου, που δεν ήθελε σχέση με έναν πεισματικά ανεμβολίαστο, γεγονός που οδηγούσε αναμφισβήτητα στον προηγούμενο χαρακτηρισμό. Τι κι αν εγώ εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια δεν έχω κολλήσει ούτε συνάχι, ελέγχοντας και τη διατροφή μου και απαγορεύοντας τον φόβο και την κλάψα να κυριαρχήσουν στην καρδιά μου, ενώ εκείνη λίγο έλειψε να μείνει στον τόπο μετά τη 2η δόση και ύστερα κι από λίγο σχετικά καιρό ασθένησε βαριά από αυτό που υποτίθεται ότι θα προστατευόταν. Ακόμα θυμάμαι τις ατάκες για το "τείχος ανοσίας" με τις οποίες με βομβάρδιζε, όπως άλλωστε και κάποιοι γνωστοί μου, επίσης "υπεύθυνοι", στην κηδεία ενός εκ των οποίων λόγω "ξαφνικής ανακοπής" παραβρέθηκα πριν λίγες ημέρες...
Εύχομαι να είναι όλοι οι άλλοι καλά!)

 Kαι μετά την παρένθεση με τα προσωπικά μου ξεσπάσματα, να γυρίσουμε σε κινηματογραφικά σενάρια, σαν αυτό του covid που ήταν λες και βγήκε από ταινία σαν το "Contagion". Προσεύχομαι στον Άγιο Bill να μην βρεθεί το "Alien" στον πλανήτη μας, για να γλεντήσει με τους κατοίκους του. Που άφησαν τα πένθιμα αφηγήματα και τα κύματα του αόρατου τρόμου να εκφυλίσουν τα ίδια τους τα ένστικτα και να συντρίψουν τη διάθεσή τους για ζωή. Μια και όπως φαίνεται η ευλογιά των πιθήκων δεν τους πολυβγαίνει και στερεύει το γήινο μενού, τον νέο εχθρό από το διάστημα που θα τον κουβαλήσουν μέσα τους αστροναύτες όταν επιστρέψουν από αποστολή εκτός γήινης ατμόσφαιρας.
Δεν κάνω πλάκα...


ROHALAS 

Μας τo έστειλε ο φίλος μας "rohalas".


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου