ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2017

Ο νόμος περί τεντυμπόυδων του παρελθόντος επιστρέφει ανανεωμένος στη χώρα των αριστερών αξιών του παρόντος!



" Η νύχτα των μεγάλων τροπολογιών
  Ωραία αγόρευε ο Τσίπρας στη Βουλή, και αφού καλά αγόρευσε, κατέβηκε απ’ το βήμα, πήγε παραδίπλα κι εκεί, εν κρυπτώ και τσίφτικα, σκάρωσε μια τροπολογία για «αυτεπάγγελτη δίωξη όσων παρεμποδίζουν την εκτέλεση πλειστηριασμών»! Άσσος ο τύπος, δεν παίζεται! (Ερώτηση: όσους συλλαμβάνουν θα τους κουρεύουν κιόλας;)."

το δανειστήκαμε από άρθρο του Στάθη  στο ποντίκι

Σαν σχόλιο από εμάς:

Είχαμε θίξει αυτό το ζήτημα, σε συσχετισμό με παρόμοια κατακλυσμιαία φαινόμενα του εξωτερικού, στην ανάρτηση Σπίτι μου σπιτάκι τους...(από όπου και η τελευταία φωτογραφία, με το άστεγο πια κοριτσάκι που θαυμάζει τον "άνομο τεντυμπόυ" και με τα συνοδευτικά σχόλια από κάτω). Που με το σωτήριο έτος 2018 έρχεται να σκάσει σαν "αναπτυξιακή βόμβα", σε όλο της το μεγαλείο, στα όποια θεμέλια.

Της σε μαντριά του στην ουσία πολιτικού εμπαιγμού διαιρεμένης κοινωνίας της Ελλάδας του ΜΗ ΒΙΩΣΙΜΟΥ ΧΡΕΟΥΣ. Μιας κοινωνίας που οι πιο ταλαντούχοι, κι όχι μόνο, νέοι άνθρωποι ακολουθούν μαζικά το δρόμο της μετανάστευσης σε αναζήτηση εργασίας. Μιας (σαστισμένης, κατακερματισμένης, παραλυμένης, παγωμένης κτλ.) κοινωνίας, που οφείλει "να καταδικάζει τη βία απ'όπου κι αν προέρχεται", ακόμα κι αν εκπορεύεται σαδιστικά και κυνικότατα από τη μαφία του χρήματος και της "Διεθνούς των Τοκογλύφων" και τις πολιτικές της καμαριέρες με τα τσοπανόσκυλά τους. Μιας κοινωνίας που το "πολιτικά ορθόν" είναι να θυμίζει νεκροταφείο. Με την ανάλογη ησυχία που το χαρακτηρίζει...


H μόλις δύο χρονών Diana Sofia Melitton κάθεται έξω από το σπίτι της με τα πράγματα της οικογένειάς της, λίγο μετά την έξωση από το σπίτι τους με τη...δυναμική συνδρομή της αστυνομίας και κοιτάζει ακτιβιστή να "μπουκάρει" στο διαμέρισμα των γονιών της για να το ξανανοίξει! Bραβευμένη φωτο του φωτογράφου του Associated Press, Adres Kudacki
... εικόνα από Ισπανία, όπου η "κρίση των εξώσεών της" ήρθε και στην Ελλάδα των "αριστερών" και της εκχώρησης των κόκκινων δανείων σε distress funds και με τράπεζες να υπογράφουν μνημόνια συνεργασίας με εταιρείες (όπως, ας πούμε, η ισπανική Actua), μετρ των πλειστηριασμών.

Σύνδεση και με αυτό:  "Εθνικές... αυτοκτονίες"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου