ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

Σαν ανάψουν οι φωτιές


Αντλώ από ΤΑ ΝΕΑ τις τελευταίες δηλώσεις του γνωστού παγκοσμίως "κακού" Κιμ, "κάκιστου", "τρισκατάρατου", "εχθρού της δημοκρατίας" όπως την αντιλαμβάνονται σύμφωνα με τα αστυνομικά και ιμπεριαλιστικά αισθητήριά τους και την εξάγουν και πάλι παγκοσμίως οι Δυτικοί:

Ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ Ουν ειρωνεύτηκε τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, χαρακτηρίζοντάς τον μεταξύ άλλων «ψυχικά διαταραγμένο», ενώ διεμήνυσε ότι θα τον κάνει «να πληρώσει ακριβά» τις απειλές τις οποίες εκτόξευσε εναντίον της χώρας του κατά την ομιλία του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
Η Πιονγιάνγκ θα εξετάσει τα «πιο σκληρά αντίμετρα στην ιστορία» μετά την «πιο θηριώδη κήρυξη πολέμου στην ιστορία» που έκανε ο Τραμπ, ανέφερε ο Κιμ, σύμφωνα με το βορειοκορεάτικο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων KCNA.
 Η προειδοποίηση του προέδρου των ΗΠΑ ότι η χώρα του ίσως αναγκαστεί να «καταστρέψει τελείως» τη Βόρεια Κορέα «με έπεισαν, αντί να με τρομάξουν ή να με σταματήσουν, ότι ο δρόμος που έχω επιλέξει είναι ο σωστός και είναι αυτός που πρέπει να ακολουθήσω μέχρις εσχάτων», σημείωσε ο Κιμ Γιονγκ Ουν σε - μάλλον σπάνια - ανακοίνωση γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο που μετέδωσε το πρακτορείο. Πρόσθεσε ότι θα κάνει τον Τραμπ «να πληρώσει ακριβά για την ομιλία του».
 Ο Κιμ ανέφερε πως ο Τραμπ θα βρεθεί αντιμέτωπος με «συνέπειες που δεν θα περιμένει», χωρίς να δώσει καμιά διευκρίνιση. «Θα τιθασεύσω τον ψυχικά διαταραγμένο αμερικανό γεροξεκούτη με φωτιά», συνέχισε.

Ειδικά αυτή η τελευταία απειλή στην απειλή με άφησε άναυδο! Ποιος άλλος ηγέτης στον κόσμο έχει τολμήσει να αποκαλέσει επισήμως πρόεδρο της οικονομικής και στρατιωτικής υπερδύναμης "ψυχικά διαταραγμένο γεροξεκούτη, που θα τιθασευτεί με φωτιά"; Μήπως ξέχασε και το επίθετο φλύαρος; Πάντως, ούτε ο Τζόρτζι Μπους ο νεότερος ούτε ο πρεσβύτερος δεν θα μπορούσαν να ονειρευτούν τέτοια υψηλού επιπέδου προσβολή και ροχάλα!

Νομίζω πως αξίζει να αφιερώσω ένα παλιό τραγούδι στον Κιμ και θα ζητήσω να αντικαταστήσετε με τη φαντασία σας το πρόσωπο του παλαβιάρη τραγουδιστή του βίντεο με αυτή την αν και παιδική παρ'όλα αυτά γεμάτη θράσος, πολλή τρέλα και (φαινομενική;) διάθεση για χοντρό και καυτό παιχνίδι φατσούλα:


Kαι θα παραπέμψω σε αυτή την ανάλυση Το γενικότερο τοπίο πίσω από τη βορειοκορεατική κρίση

Rohalas

(Mας το έστειλε ο φίλος μας "rohalas")

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου