ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

ΑΝΗΦΟΡΑ-ΚΑΤΗΦΟΡΑ, ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕ ΦΟΡΑ!


Την εικόνα είδαμε (πού αλλού;) στο ΒΑΣΙΛΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ


Με άλλα λόγια:
Ο λαός της Griechenland τραβάει με αυταπάρνηση και "θυσίες" τη δύσκολη μα "απαραίτητη" ανηφόρα της "ανάπτυξης" μέσω του τελευταίου μνημονίου (ή "κατάλογου με κτηνωδίες" σύμφωνα με καλοκαιρινό δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Spiegel).

Ώστε να μην πέσει στην κατηφόρα του μακροχρόνιου "αναπτυξιακού εγκλωβισμού" σε νέα μνημόνια ( του"μη βιώσιμου χρέους που χρειάζεται ανακουφιστική ελάφρυνση", σύμφωνα με παραδοχή του ίδιου του ΔΝΤ, πριν σκληρύνει πάλι τη στάση του μετά τα αριστερά τουρλωμένα οπίσθια).
 Ή, στη χειρότερη, να αποφύγει τον ανηφορικό δρόμο που ακολουθεί ένα ενδεχόμενο "Grexit" - ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΠΡΙΝ ΤΟ GREXIT (και μένα τί με νοιάζει;)
Ώστε να μην κυλήσει στην κατηφόρα της απώλειας της "προστατευτικής ομπρέλας" των γραφειοκρατών, κερδοσκοπικών αρπαχτικών, αεριτζήδων και ορκισμένων εχθρών της αυτοδιάθεσης των λαών που ελέγχουν την Κομισιόν (ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ Σ'ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ: "Σε κατοχή μέχρι το 2052" και φυσικά:  Μια "καρδιά" από γυαλί...).
Η οποία με τον ολοκληρωτισμό και την αναλγησία της οδηγεί τους ευρωπαϊκούς λαούς στην...ανηφόρα δολοφονικής λιτότητας και δημοκρατικής εκτροπής ((ΠΟΙΟΙ "ΚΑΝΟΝΕΣ" ΠΟΙΑΣ Ε.Ε. ΒΡΕ ΛΑΜΟΓΙΑ; " Άκυρα τα δάνεια αν παραβιάζονται ανθρώπινα δικαιώματα ")

Μάλιστα!

Βέβαια τα μπερδέματα ξεκινάνε από το γεγονός της προτροπής και της μάθησης ενός ολόκληρου λαού να πορεύεται με κλειστά μάτια και ανακυκλούμενες αυταπάτες.

Όποιοι όμως πιστεύουν ότι στη ζωή και στην Ιστορία υπάρχει μόνο ίσιωμα, τότε η φυσική ροή των πραγμάτων είναι το γκρεμοτσάκισμα στην κατηφόρα και μετά το σούρσιμο στην ανηφόρα...

Και το χειρότερο;
Να περιμένουν μετά σανίδα σωτηρίας από αυτούς που ανοίγουν από μέσα τρύπες στα πλοία για να θησαυρίσουν από τα ναυάγια και το πλιάτσικο στους ναυαγούς.
Ή να ελπίζουν σε δεκανίκια από αυτούς που η δουλειά τους είναι να στήνουν παγίδες και να βάζουν τρικλοποδιές, ώστε μετά να καρπώνονται τα νοσήλεια για την εξαιρετικά αμφίβολη έως, μέσω εσκεμμένης ολιγωρίας και "ιατρικών λαθών", αδύνατη αποθεραπεία συντριπτικών καταγμάτων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου