ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

Ο σχεδόν "κυκλικός ουράνιος χορός" των "συνηθισμένων δρομολογίων"


Καλαμάτα, άνοιξη του 2014

Τρίπολη, άνοιξη του 2014 και πάλι

Οι φωτογραφίες πάρθηκαν από εδώ

Περί του τι εστί "αεροψεκασμοί" ή "chemtrails" με διάφορα "καλούδια" για την καλή ψυχοσωματική υγεία και το "καθαρό μυαλό" των ανθρωπομαζών (ή "πλέμπας" για τις ελίτ) έχουμε αναφερθεί σε συγκεκριμένη θεματική ενότητα του μπλογκ.

Μέσα στα διάφορα χαζοχαρούμενα και ανυπόστατα που έχουν αναφερθεί από "αρμόδιους" ή "υπεύθυνους" ή "ορθολογιστές vs συνωμοσιολόγων", είναι ότι τα επίμονα και παχιά αυτά ίχνη χιλιομέτρων στους ουρανούς έχουν να κάνουν με "τα ίχνη που αφήνουν στην παγωμένη ατμόσφαιρα τα κανονικά επιβατικά αεροσκάφη που εκτελούν (τα καημένα) τα συνηθισμένα και καταγραμμένα τους δρομολόγια". Πόσο "στρωτή απάντηση" και πόσο γλοιωδώς συμβατική. Δείτε κι αυτό το τρομερά ενδιαφέρον και αποκαλυπτικό άρθρο, που γράφτηκε και πριν 12 χρονάκια: Χημικά ίχνη στους ουρανούς ("Είναι ο αεροψεκασμός ηλίθιε!")
Χώρια του ότι αυτά τα περίεργα αεροπλάνα, σχεδόν πάντα και σταθερά σε πολύ μεγάλα ύψη,  ΔΕ ΦΕΡΟΥΝ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ, βλέποντας τις παραπάνω φωτογραφίες πάνω από δυο μεγάλες πολεις της Πελοποννήσου, τίθεται σε συνωμοσιολόγους και μη το εξής εύλογο ερώτημα: αυτοί οι διαγραφόμενοι κύκλοι στον ουρανό (που άφησαν και τα γνωστά και μη εξαιρετέα ίχνη) έγιναν από πιλότους που αν και μετέφεραν κόσμο σε"κανονικά και συνηθισμένα δρομολόγια" εντούτοις τα είχαν τσούξει πριν ή κατά τη διάρκεια των εναέριων δρομολογίων; Εκτός αν τα συμβατικά επιβατικά αεροπλάνα αρέσκονται πού και πού σε τέτοιου είδους κυκλικές πορείες για να διασκεδάζουν ας πούμε τους επιβάτες και να σπάνε τη ρουτίνα της πτήσης και να αφήνουν τις "καλλιτεχνικές τους πινελιές" ως κάτι σαν ουράνια γκράφιτι...

Οι αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες τι λένε γι αυτά και άλλα πολλά σαν αυτά στους ξέφραγους ουρανούς της χώρας; Σε σχεδόν καθημερινά ανελέητη βάση;
Τι να πούνε και αυτές, που βρίσκουν τον μπελά τους με τους περίεργους που έχουν περισσότερες και διαφορετικές από τις συνήθεις "πολιτικά ορθές" απορίες...

"απομεινάρια ενός συνηθισμένου δρομολογίου" στους ουρανούς της χώρας

 Δορυφορική φωτογραφία από "κανονικά δρομολόγια πολιτικών αεροπλάνων" στην Ελλάδα. Απολαύστε το εντυπωσιακό μήκος και πλάτος των γραμμών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου