ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

Zωή και θάνατος


Αν διαπιστώνεις ότι στην επίγεια ζωή κυριαρχούν το αναποδογύρισμα των εννοιών και το φαρμάκωμα των νοημάτων, η απουσία ζωηρών αυθεντικών χρωμάτων, η επικήρυξη και διαπόμπευση της Α-λήθειας και της πραγματικής γνώσης, το σκοτάδι της απανθρωπιάς και η ομίχλη της μυστικοπάθειας, δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να σε πολιορκήσει η σκέψη ότι είναι προτιμότερος ο θάνατος! Εφόσον έχεις την ικανότητα να κάνεις τέτοιες διαπιστώσεις, πράγμα που σημαίνει ότι νοιάζεσαι!
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο είδος ζωής μετά τον θάνατο, ενεργειακής ας πούμε μορφής, επομένως δεν γνωρίζω αν είναι καλύτερη ή χειρότερη, ούτε αν παίζει η "μετεμψύχωση" για καρμικούς ή άλλους λόγους. Αυτό που ξέρω όμως, όσον αφορά το τώρα εδώ κάτω, είναι ότι με τίποτα δεν θα' θελα να καταντήσω κάτι σαν χριστιανός μάρτυρας ή επίσης χριστιανός δούλος επίγειων αφεντικών που περιμένει παθητικά τη μεταθανάτια ανταμοιβή -άρα ένα είδος μεταφυσικού ρουσφετιού- και παραδείσια ισότητα των πάντων. Ούτε σαν μουσουλμάνος ζηλωτής ή καμικάζι, που όσο πιο πολλούς άπιστους εχθρούς φονεύσει ή πάρει μαζί του τόσο πιο δεδομένο είναι το εισιτήριο για την παραδείσια ρέκλα.

Να σου πω και κάτι άλλο;
Ίσως να είναι προτιμότερο σε αυτό εδώ το επίγειο παρόν, κι αφού καταλήξεις στις αρχικές αποκαρδιωτικές διαπιστώσεις, να δώσεις βάρος με μικρούς καθημερινούς τρόπους δράσης και σκέψης και μεγαλύτερους, με εμβέλεια χρονικού βάθους, ώστε να αποκαταστήσεις την απουσία και να πεις "όχι" στην παρουσία όλων αυτών που επισημάνθηκαν στην αρχή. Νιώθοντας συγχρόνως ζωντανός με μια γεμάτη δονήσεις σημασία που μόνο όταν τη βιώνεις την κατανοείς!
Δεν χρειάζεται στράτευση, απερίφραχτη αντίληψη κι εσωτερική πάνω απ'όλα λευτεριά-άρα Δύναμη, αυτά χρειάζονται! Ίσως σε εκπλήξει και το γεγονός ότι στην κατάλληλη στιγμή ανακαλύψεις και τους κατάλληλους συνοδοιπόρους. Κάτι που είναι πέρα από την "τυχαιότητα" των "συμπτώσεων".

Κι αν δεν τα καταφέρεις, αν δυνάμεις, που δεν ελέγχονται έτσι κι αλλιώς εύκολα, υψώσουν εμπόδια που δεν έχεις το σθένος και τη στρατηγική να τα ξεπεράσεις ή ν'αποφύγεις, τότε τουλάχιστον μην προδώσεις ποτέ τον.."εσωτερικό σου ήλιο". Είναι κι αυτό μια νίκη και μάλιστα μεγάλη, απέναντι σε μια ζωή μόνο κατ'ευφημισμόν, όπου οι άνθρωποι μετατρέπονται σε ζωντανούς-νεκρούς. Πεθαίνοντας ήδη πριν την εγκαταλείψουν με φυσικό τρόπο.

Ο Ένοικος...


Το δημοσίευσα αρχικά στο no Gravity Zone

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου